Life is Strange - Episode 4 review

Deze review bevat spoilers voor het verhaalverloop van episode 2, 3 en 4 van Life is Strange.

Life is Strange blijft je verrassen. In Episode 4: Dark Room herstelt de game van een gigantische cliffhanger in Episode 3 om daarna weer rustig naar nieuwe hoogtepunten op te bouwen. De dialogen zijn dit keer van wisselend niveau, terwijl de gameplay een kwaliteitsinjectie krijgt.

Maar eerst moet je opnieuw afrekenen met het slechtste gameplayelement dat Life is Strange tot nu toe gepresenteerd heeft. Net zoals in de vorige aflevering stel je de focus van een wazige foto bij tot hij scherp genoeg is om te kunnen tijdreizen. Met name op de pc blijft de besturing onduidelijk en voordat de klus geklaard is, vloek je wellicht meermaals op je schijnbare onkunde.

Daarnaast doet de game iets opmerkelijks. Met de plottwist van Episode 3 en het begin van Episode 4 neemt het verhaal een grote zijsprong. Je maakt tevens een zware beslissing die je ook weer teniet kunt doen. Dat heeft echter geen enkele invloed op het verdere verhaalverloop in deze episode. Je krijgt wel een duidelijk inzicht in Max' gevoelswereld en beweegredenen, maar de game levert hier niets anders dan een emotioneel intermezzo.

Bekijk op YouTube

Voor het eerst krijgen de dialogen in Life is Strange echt een deuk. Je kunt weliswaar nog met veel mensen praten, maar er zijn heel wat nutteloze dialoogopties. Arcadia Bay kampt met rare weersomstandigheden, aangespoelde walvissen en een dubbele maan in de lucht, en niemand heeft er een verklaring voor. Daarom beperken sommige dialogen zich tot de vraag "Kun jij dit uitleggen?" en steeds hetzelfde antwoord: "Ik weet het echt niet." Bij momenten overheerst de meligheid, met iets te veel verontschuldigingen en betuigingen van innige deelneming.

Dat staat echter in schril contrast met de dialogen die bol staan van de referenties naar voorgaande episodes en bijgevolg het verhaal echt voortstuwen. Je wordt namelijk met oude beslissingen geconfronteerd en moet de dialogen voor een bevredigende uitkomst nu in de juiste bochten wringen. Op zulke momenten is Life is Strange op z'n sterkst, want alles wat je ooit deed of zei heeft gevolgen. Ook de dilemma's die de game je voorschotelt, dienen tot zijn kracht bij. De keuzes zijn niet zwart-wit, zo blijkt des te meer wanneer je na de credits ziet hoe anderen gespeeld hebben. Belangrijke keuzemomenten worden veelal fiftyfifty gemaakt.

In Episode 4 is de verdere gameplay ook echt verbeterd. Je doet nu meer dan rondlopen en de juiste objecten aanklikken. Voor het eerst verbind je als een detective bewijsstukken met elkaar, kraak je codes en los je een puzzel op alsof je Lara Croft bent. Daarbij verliest Max' tijdreiskracht nooit aan belang. De zoektocht naar de verdwenen Rachel wordt uitgediept en je wijst ook een verdachte aan. Dat heeft een invloed op de volgende dialoogopties, want je kiest of je die informatie met anderen deelt of niet.

Verder doet de game waar hij altijd al goed in was: sfeer creëren. Je vindt meerdere rustmomenten waarin je even kunt zitten, de omgeving in je opnemen en luisteren naar Max' mijmeringen. Life is Strange wisselt tevens aangrijpende stukken met pure spanning af. En tijdens het puzzelen kies je of je een nummer van Sparklehorse, Amanda Palmer of Bright Eyes wilt horen. Zo gaat het indiegehalte nog eens krachtig de hoogte in.

Met Episode 4 ben je ongeveer vier uur bezig, en in die tijd is er veel gebeurd. Je hebt een trage en onzekere start van je afgeschud, je door banale én belangrijke dialogen geworsteld, de uitkomsten van vroegere beslissingen onder ogen gezien en echt gepuzzeld. Naarmate de tijd verstrijkt, is de game ook bloedserieus geworden. Je bent dan ook niet verrast als Life is Strange je opnieuw met een immense cliffhanger achterlaat en je doet verlangen naar meer (en de conclusie) van deze game.