Limbo review - Kwaliteit zonder kleur

UPDATE: De Limbo Switch review toont aan dat de game de overgang naar de Nintendo Switch zonder kleerscheuren heeft gemaakt. De sfeervolle graphics van de game worden zowel docked als in handheldmodus perfect weergegeven, met een stabiele framerate die geen steek laat vallen. Limbo op de Switch biedt weliswaar exact dezelfde ervaring als op de andere platforms, wat dus ook betekent dat de game te kampen heeft met dezelfde moeilijkheidspiek naar het einde toe en bovendien erg snel voorbij is. Als je Limbo al helemaal uitgespeeld hebt is hier dan ook niets nieuws te vinden. Als je echter nog eenmaal het atmosferische vagevuur in wilt duiken of als je de game nog nooit gespeeld hebt, is Limbo nog altijd net zo'n grote aanrader als in 2010.

Update geschreven door Sander van Leth.

Originele review: Een warme zomer staat voor zowat iedereen gelijk aan terrasjes, zwembroeken, ventilators en dagtrips. Ook voor mij is dat zo, maar juli en augustus zijn eveneens uitstekende maanden om eindelijk eens met games aan de slag te gaan die ik door tijdsgebrek nooit fatsoenlijk heb kunnen uitspelen. Uitgevers beschouwen het hete seizoen sinds jaar en dag namelijk als een rode zone wanneer het aankomt op het richting de winkelrekken verschepen van videospellen, waardoor het vinden van vers en vooral degelijk digitaal vermaak lastig is tijdens de grote vakantie. We zijn dan ook erg blij dat Microsoft met hun Summer of Arcade deals rond deze tijd van het jaar op Xbox Live Arcade van start gaat. Beginnen doen ze met Limbo, een uiterst sfeervolle downloadbare titel die gezien kan worden als de duistere tweelingbroer van de in 2008 uitgebrachte topgame Braid.

De premisse van Limbo kan samengevat worden in één zin: je bent een jongetje dat ontwaakt in de rand van de Hel (genaamd Limbo) en je moet je verloren gelopen zusje terugvinden. Grappig genoeg kom je dit “verhaal” enkel te weten wanneer je tijdens het downloaden van Limbo de beschrijving van het spel leest in het bijhorende dashboard-venster, wat meteen ook aangeeft dat het plot een secondaire rol speelt. Ongeacht dit alles weet ontwikkelaar PlayDead ons toch een van de meest aangrijpende titels van deze zomer voor te schotelen, en dat voornamelijk door de unieke audiovisuele stijl van het spel.

Limbo wordt namelijk volledig in zwart-wit (en alle gradaties van deze twee tinten) weergegeven, samen met een zo goed als ontbrekende soundtrack. Het jongetje waarmee je op weg gaat is niets meer dan een zwart silhouet uitgerust met twee parelwitte oogjes, terwijl de omgeving dan weer lijkt te bestaan uit schaduwen van objecten die buiten je scherm - en dus onzichtbaar voor de speler - te vinden zijn. Audio komt enkel in de vorm van achtergrondgeluiden tevoorschijn, gaande van eng boomgekraak tot het zoemen van een vliegend insect. Deze dingen zorgen ervoor dat je werkelijk een gevoel van eenzaamheid over je voelt neerdalen, terwijl de hoofdrolspeler een uiterst kwetsbaar iemand lijkt te zijn. Eindelijk nog eens wat anders dan de wandelende bunkers of uitermate knap uitziende binken die tegenwoordig de plak zwaaien in heel wat videospellen.

Hoewel men aangeeft dat Limbo zich op de rand van de Hel afspeelt doorkruis je vooral donkere bossen, licht geïndustrialiseerde (bijna steampunk-achtige) steden en levensgevaarlijke fabrieken. Of dat is tenminste toch wat wij uit de wazige weergave van de levels konden opmaken. De bekende uitspraak less is more is bij Limbo zonder twijfel van toepassing, wat ervoor zorgt dat je vaak een eigen interpretatie zult geven aan hetgeen je op je scherm te zien krijgt. Niemand zal echter durven ontkennen dat de ontwikkelaar een uniek geheel heeft geschapen dat we tot nu toe nog niet vaak tegen zijn gekomen, en we verwachten nu al dat Limbo een van de voornaamste argumenten zal worden wanneer de discussie rond het relevantie van videogames binnen de kunstwereld weer boven water komt.

Qua gameplay hebben we te maken met een puzzlegame die je grotendeels van links naar rechts doorloopt. Onderweg moet je allerlei obstakels overkomen die elk op zich gezien kunnen worden als kleine raadsels. In het begin gaat het vaak om het verschuiven van een doos of het overhalen van een hendel, maar later in het spel krijg je te kampen met een constant veranderende zwaartekracht of tandwielen waarmee je de volledige spelwereld rond je heen moet laten draaien. De opzet van de puzzels is vaak meteen duidelijk - op enkele uitzonderingen na - met een oplossing die voor de hand ligt. Het moeilijke is om tot de overduidelijke oplossing te komen met de weinige middelen die je voor handen hebt.

Het breekbare karakter van het kleine jongetje wordt namelijk nog eens versterkt doordat je enkel kunt springen en dingen kunt vastgrijpen. Er is geen aanvalsknop aanwezig en op geen enkel moment kun je wapens gebruiken om vijanden af te weren. Je moet met andere woorden voortdurend van de omgeving gebruik maken wil je heelhuids je zusje bereiken. Zo zijn er momenten waarop mysterieuze schaduwmensen of kwaadaardige insecten je aanvallen. Vaak is de enige optie vluchten, om dan tijdens je ontsnappingspoging eerder overkomen hindernissen in je eigen voordeel te gebruiken. Nog interessanter gaat het worden wanneer er een larve op het hoofd van het jongetje valt die hem zonder pardon in een bepaalde richting stuurt. Je kunt tijdens zulke momenten enkel nog springen, wat ervoor zorgt dat je snelle beslissingen moet maken om in leven te blijven.

Sterven is echter onvermijdelijk in Limbo, zeker wanneer je het spel voor de eerste keer speelt. Hoe je hindernissen moet overkomen kom je vaak pas te weten wanneer je het hoofdpersonage eerst eens gruwelijk tot zijn einde laat komen. Pinnen die je doorboren, een spinnenpoot recht door je hoofd heen krijgen of een pletwals die al je botten in je lichaam breekt, het is dagelijkse kost in Limbo. Pas wanneer je de pijp aan Maarten gegeven hebt snap je wat je fout deed. Mocht je een broertje dood hebben aan trail and error gameplay, dan zou Limbo wel eens daadwerkelijk een ticketje richting de Hel voor je kunnen betekenen.

Gelukkig kun je door een erg vergevend checkpoint systeem en ongelimiteerde levens meteen je misstap herstellen. Limbo bestaat uit een slordige 24 hoofdstukken die elk op zich uitgerust zijn met een veelheid aan onzichtbare punten waar je zonder enige vorm van bestraffing opnieuw tot leven kunt komen. Aan de ene kant is dat een hele opluchting, anderzijds zorgt het er wel voor dat je de onvermijdelijke aftiteling al na zo'n drie à vier uur over je scherm ziet rollen. Er zijn enkele achievements aanwezig die je aansporen om Limbo te herspelen, maar mocht dat je helemaal niets zeggen valt een onmiddellijke tweede speelbeurt moeilijk te verantwoorden. Wel leuk is dat je zonder veel problemen twee toffe voorwerpen voor je Avater kunt ontgrendelen, iets wat we de laatste tijd steeds meer en meer te zien krijgen in X360-games en nu ook haar weg lijkt te vinden richting de downloadbare titels.