Little Nightmares 2 review - Geen kinderspel
Gedeelde smart.
Voor zijn Little Nightmares 2 review moest Michiel regelmatig een zakdoek bovenhalen. De game staat garant voor tranen van angst, opluchting en ontroering, maar ook van frustratie.
Ik geef het toe: ik ben een schijtluis als het op horror aankomt. Resident Evil 7 heb ik intussen al vijf keer opgestart en telkens na een uurtje van mijn harde schijf verwijderd. Zelfs een game als Until Dawn kan ik niet spelen zonder de nacht nadien op het nachtlampje op de gang te vertrouwen. Desondanks heb ik mij in 2017 uitermate vermaakt met de eerste Little Nightmares. Niet dat die game niet eng is, integendeel. Maar de interessante omgevingen en intrigerende vijanden boden meer dan voldoende motivatie om door te zetten. Met Little Nightmares 2 doet ontwikkelaar Tarsier Studios dat alles nog eens uitgebreid over. Met een nog meeslepender verhaal, meer variatie qua omgevingen en zo mogelijk nog angstaanjagendere vijanden doet de game bovendien alles wat je van een goede sequel mag verwachten.
Deze keer kruip je in de huid van Mono, een kleine jongen die probeert te overleven in een gruwelijke wereld waarin elke confrontatie met volwassenen fataal is. Terwijl je avontuur in de eerste game zich tot het schip 'The Maw' beperkte, verken je in Little Nightmares 2 de wereld daarbuiten. Dat geeft de ontwikkelaar de mogelijkheid om veel meer variatie in de omgevingen te steken. Tijdens je ongeveer zes uur durende avontuur verken je onder andere een onheilspellend bos en een mysterieuze stad. Dat doe je overigens niet alleen, want gedurende het grootste deel van de game word je bijgestaan door Six, het hoofdpersonage uit de eerste game.
Via de interactie tussen Mono en Six bewijst de ontwikkelaar opnieuw zijn enorme narratieve talent. Hoewel er in de hele game geen woord wordt gesproken, vertelt Little Nightmares 2 toch een meeslepend verhaal van vriendschap, verdriet, afgunst en uiteraard angst. Door het gebrek aan tekst en context ben je bovendien verplicht om de motieven van personages zelf in te vullen. Dat is zo voor de hoofdpersonages, maar eveneens voor de huiveringwekkende vijanden die je ontmoet. Waarom zit die jager in het bos je toch op de hielen? Welke verklaring je daarvoor ook verzint, het maakt je vlucht door het bos alleen maar angstaanjagender. Door constant te spelen met verwachtingen en voldoende ruimte te laten voor eigen interpretatie creëert Tarsier Studios een zelden geziene sfeer waarin je je geen seconde veilig voelt.
Ook qua mechanics innoveert Little Nightmares 2. Zo verdedigt Mono zich tegen bepaalde vijanden door bijvoorbeeld een nabijgelegen stok of bijl op te pikken. Niet dat je daardoor ooit het gevoel hebt de situatie meester te zijn. Mono is immers geen volleerd vechter maar een zwakke jongen. Hij sleept die bijl dan ook met alle moeite van de wereld achter zich aan, om vervolgens met de moed der wanhoop uit te halen. De combat is een aangename toevoeging, net omdat het een fijne balans tussen kracht en hulpeloosheid vindt. Het enige minpunt daarbij is dat je soms onbegrijpelijkerwijs een vijand vlak voor je alsnog mist. Afgezien daarvan is de combat een enorme verrijking voor de game, die contradictorisch genoeg bijdraagt tot het gevoel van machteloosheid.
De kleine frustraties bij het vechten steken echter ook af en toe tijdens puzzels de kop op. Het overgrote deel van de tijd zijn die een stuk minder cryptisch dan in de eerste game. Bovendien geeft Six je subtiele hints over wat je moet doen. Little Nightmares 2 weet die kwaliteit echter niet consequent vast te houden. Ongeveer haververwege introduceert de game net iets te vaak obscure puzzels of te moeilijke platformsecties die het tempo volledig uit de game halen. Dat is een enorme misser, aangezien de minutieus opgebouwde sfeer en horror op die momenten plaatsmaken voor pure frustratie. Toegegeven, naar het einde toe - en zeker tijdens de memorabele climax - komt het tempo weer helemaal terug in de game. Toch laten de misstappen in het middenrif een zure nasmaak na.
Audiovisueel is de game ten slotte een pareltje. De omgevingen en vijanden zien er geweldig - of was het gewelddadig? - uit. Het is echter vooral de manier waarop de game ook hier een permanent gevoel van onveiligheid oproept, die alle lof verdient. Tarsier Studios speelt constant met geluid, licht en schaduwen om je helemaal paranoïde te maken. Nog voor je de volgende gruwelijke boss ooit te zien krijgt, heb je al minstens een kwartier het gevoel dat hij of zij al je acties minutieus gadeslaat. Kinderliedjes die je in eender welke andere context tot rust zouden brengen, doen hier net het tegenovergestelde. Het zijn vaak subtiele nuances die steeds tot de beklijvende sfeer bijdragen.
Wanneer Little Nightmares 2 op zijn best is, is het eenvoudigweg een van de beste horrorervaringen van de afgelopen jaren. Het grootste deel van de tijd wisselen de sfeervolle actiescènes en logische maar uitdagende puzzels elkaar aan een snel tempo af. Enkel in het middenstuk heb je iets te vaak de neiging om je controller tegen de muur gooien tijdens een te obscure puzzel of te frustrerende vechtscène. Daardoor slaagt de game er net niet in om zich tussen de toppers in het genre te nestelen. Afgezien van die enkele misstappen loopt de game echter over van de sfeer. Al snel pik je je weggekegelde controller dan ook met klamme handjes terug op om te ontdekken wat er zich in de volgende kamer bevindt.
De Little Nightmares 2 review van Michiel vond plaats op de PlayStation 4.