Locoroco Remastered review - Nieuw jasje, dezelfde gebreken
Nieuw jasje, dezelfde gebreken.
Een fel kleurenpalet, schattige autonome blobs en een soundtrack die dagenlang in je hoofd blijft steken: dat is Locoroco in een notendop. De PSP-game gooide in 2006 hoge ogen en nu heeft Sony ervoor gekozen om de game te remasteren. Ontwikkelaar Japan Studio ziet de kans schoon om zijn creatie met een hele nieuwe groep fans te delen. Aan de opgepoetste artstijl zal het niet liggen, want die trekt nog altijd volle zalen. Maar de gameplay verraadt toch de leeftijd.
De eerste twee werelden van Locoroco charmeren enorm. De levels zijn gevarieerd en allemaal voorzien van een uniek en opzwepend liedje. De Locoroco die je bestuurt zingen met volle borst mee, waardoor het praktisch onmogelijk is om stil in je stoel te blijven zitten. Elk level brengt nieuwe gameplayconcepten of vijanden met zich mee en de presentatie spat van het scherm af in een resolutie van 1080p en aan 60 frames per seconde. De game is hier op zijn sterkst en zet steeds weer aan om dat volgende level ook nog even te spelen.
Maar niet alles van Locoroco Remastered is even netjes opgepoetst. Aan het einde van elk level krijg je een scorescherm, dat met krakende audio en stotterende graphics geladen wordt. De filmpjes zijn bovendien niet geremastered, en het team is ook vergeten om sommige tekst naar hogere resoluties op te schalen. Het zijn geen problemen die het spel breken, maar juist omdat de rest met zo veel liefde is behandeld vallen deze imperfecties des te meer op.
Bovendien is de trukendoos van de game na de tweede wereld al op. Thema's en muziek beginnen zich te herhalen en de gameplay verandert niet, ook al nemen de levels andere vormen aan. De game moet het vanaf dat moment van zijn charmes hebben, die tijdens lange spelsessies ook beginnen af te zwakken. Hier zijn de roots van Locoroco Remastered als handheldtitel goed te merken, aangezien de game het best in korte sessies te waarderen is.
Locoroco is slechts vijf uur lang, maar biedt dankzij de vele collectibles die in de levels te vinden zijn toch herspeelbaarheid. Voor sommige moet je door een geheime grot springen, voor andere weer over een bepaald bosje rollen of alle vijanden verslaan. Het is gevarieerd genoeg om je ontdekkingsdrift te voeden, en bovendien kun je met sommige collectibles je Locoroco-huis uitbouwen. Dat is in wezen een Rube Goldbergmachine waarin de vrolijke blobs volautomatisch rondspelen, als een soort dynamische mierenkolonie. Let er wel op dat de game niet automatisch je voortgang opslaat, en dat je het risico loopt om al je voortgang te verliezen als je onbezonnen de game afsluit. Het is nog een aspect waarin de leeftijd van de game op negatieve wijze opvalt.
Locoroco Remastered biedt exact hetzelfde pakket aan als elf jaar geleden, zij het met een grafische poetsbeurt. De kleine imperfecties vallen daarbij wel enorm op, en qua gameplay valt Locoroco Remastered al snel in de herhaling. De eerste twee werelden trekken de aandacht en charmeren zoals vanouds, maar de game weet dat niet tot aan het einde vol te houden. Locoroco Remastered zet zijn beste beentje voor om zichzelf aan een nieuw publiek aan te bieden, maar verschiet te snel zijn charmante kruid.