Lost Horizon (Hands-On)

Waar ik het meeste op let als ik het weer eens voel kriebelen om een point and click adventure te spelen is de geforceerdheid van de puzzels. Je krijgt een lepel en een topografische kaart van Nepal. Daar is een doorgesneden touwbrug. Begin er maar aan. Eerst probeer je nog na te denken, maar na een paar minuten begin je al willekeurig voorwerpen te combineren om te zien of je een combinatiemogelijkheid over het hoofd gezien hebt. Dat is geen gameplay, da’s paniek. Dat puzzels in adventure games absurde logische sprongen nodig hebben is over het algemeen dik in orde, en de aanvaarde praktijk. Maar uitdaging verwarren met obscuriteit spijtig genoeg ook. Het is de makkelijkste manier om een game moeilijker te maken, en de goedkoopste. En eerlijk gezegd, wie heeft er de tijd? Wie heeft er de tijd om het ijssculptuur in de aula om te werken tot een penis zodat de welgestelde weduwe haar martiniglas laat vallen van de verontwaardiging en je met de scherven de maan van een opgezette leeuw af kan scheren om op je gezicht te plakken met de tranen van het paard dat je moet deprimeren, zodat de winkelbediende je niet herkend op de Wanted poster die achter zijn toonbank hangt en je een Sprite wil verkopen om aan het dak te nagelen zodat de kat die erop zit verschiet van de bubbels en de sleutel naar de graftombe laat vallen.

Lost Horizon, een nieuw point and click adventure dat volgend jaar moet uitkomen, kan zich op dat gebied een beetje inhouden. De game geeft in elk geval een goede eerste indruk: gezet gedurende de tweede wereldoorlog, in een soort semi-3D, zoals we gewoon zijn van dit soort games, met driedimensionale personages die misschien schril afsteken tegen de veel beter vormgegeven achtergronden. Die laatste zijn rijk en gedetailleerd, een niveau van kwaliteit dat met een beetje geluk het hele spel doorgetrokken zal worden. Het is te hopen: in onze preview build waren de puzzels nog logisch, al werden ze na een tijdje langzaam meer vergezocht.

Jij speelt Fenton Paddock, ex-Brits leger officier, die achternagezeten wordt door de Hong Kongse maffia. Later ook nog door magische nazi’s. Je kent ze wel, occulte SS die met donkere magie experimenteren voor de glorie van het Reich – een motief dat ook Wolfenstein al gebruikte, en deze game z’n andere grote inspiratiebron: Indiana… Bones? Verstraeten en Zoons? Het lijkt voor de rest een vrij gezapig plot over de jacht op verloren Oosterse magie. (Zoiets noemen ze een MacGuffin, trouwens.) De nazi’s willen het, Paddock staat hen in de weg. Het plot is losjes gebaseerd op de roman met dezelfde naam uit 1933, een boek dat de term Shangri-La bedacht, dus waarschijnlijk hebben we het over die mythische stad. Als we iets interessants zoeken in de plot zal het waarschijnlijk niet daarvan komen, maar er zijn een paar lichtpunten: Meneer Paddock is mee verantwoordelijk voor een massamoord gedurende de rellen in Hong Kong anno vroege jaren ‘20, dus alles, de lichte toon en cartoony omlijsting niettegenstaande, kan nog lekker donker worden. Fingers crossed!

Het stemmenwerk valt dan wel onmiddellijk op, en niet op een goede manier. Net zoals alle andere nationaliteiten in dit wereldomspannend en kleurrijk avontuur, locaties gaan van boeddhistische kloosters tot door wind gegeselde toendra’s, openend in een Hong Kong tijdens monsoen seizoen, spreken de nazi’s Engels met een zwaar accent, een domper op de feestvreugde. Na Inglourious Basterds is er voor de film- en gameindustrie niet echt een excuus meer voor, terwijl de voice acting in het algemeen ergens tussen zwakjes en doenbaar zit.

We spreken van ‘pixeljacht’ wanneer het item dat je nodig hebt verstopt zit in een ontoegankelijk hoekje van het scherm. De enige manier om het te vinden: toeval of systematisch scannen van het hele scherm. Nog zo’n notoire adventure game onnozelheid, die Lost Horizon helemaal overboord gooit. Klik je op een icoontje onderaan het scherm worden alle interactieve stukjes van het scherm opgelicht met een groot, geel vergrootglas; niks verborgen. Zo neem je voorwerpen op, die verschijnen in je inventaris onderaan het scherm. Van hieruit combineer je ze met andere voorwerpen in je inventaris of de buitenwereld. Een hint systeem is er ook, dat op elk moment kan geraadpleegd worden. Een vaderlijke Britse stem spreekt je dan in brede lijnen toe over wat je zou moeten doen, als is die heel vaag en dient hij meer als geheugensteuntje dan specifieke hulp. De touwbrug is doorgesneden, zegt het. Hoe de kaart en de lepel werken niet. Fair enough, maar.het zal je in elk geval geen reisje naar Gamefaqs besparen.

Iets nieuws in Lost Horizon is dat je af en toe een partner hebt. Je wisselt voorwerpen tussen hun inventarissen, waar ze elk iets nieuws mee kunnen doen. Gedurende een autoachtervolging in een vrachtwagen voorwerpen heen en weer gooien tussen je partner in de bestuurscabine en jij op de oplegger om een puzzel op te lossen is daar een voorbeeld van, en een vroeg hoogtepunt van de game. Het is de enige manier waarop Lost Horizon betekenisvol afwijkt van adventure game traditie. Adventure games zijn bijna zoals boeken in dat opzicht: in veel opzichten verouderd, maar functioneel perfect, en nooit echt uit de mode. De tradities zijn zo doordringend, dat toen een vrouw mij hulp weigerde vanwege… vroegere indiscreties, ik even afwezig dacht dat ik misschien plakband en een bamboestok kon combineren om haar te overtuigen, om onze gebroken harten te verzoenen. Dat de muur tussen twee mensen, onzichtbaar bewegend in de lucht ertussen, ijler maken een puzzel was. Dank u, adventure games, voor een beetje poëzie.

Onze preview build was na een uurtje al uitgespeeld, maar er was geen moment om je te vervelen. Er zit vaart achter Lost Horizon, locaties zoeven voorbij, voordat je ze helemaal hebt kunnen bewonderen en dus ook voordat ze je gastvrijheid uitputten. Puzzels lijken mooi te balanceren tussen relatief voordehandliggend en creatief denken – zo moet het. Ontwikkelaar Animation Arts is een veteraan in het veld en weet waar het mee bezig is. Hun Secret Files reeks behoort tot de dag van vandaag tot de betere adventure games op PC, Wii, en DS. Hoop voor de toekomst dus, en voor een genre dat iedereen dood waande. Als we eens iets anders zoeken dan de Sam & Max’en en de nieuwe en nét niet zo goede Monkey Islands van de wereld, is Lost Horizon er een om in de gaten te houden.