Lost Planet 3 review
Om het koud van te krijgen.
Een bepantserde klusjesman op een bevroren planeet, dat klinkt bekend. Hoofdrolspeler Jim Peyton stort neer op E.D.N. III en worstelt zich met een hand voor de ogen door een sneeuwstorm. Ondertussen scharrelt er allerlei gespuis vlak buiten zijn gezichtsveld. Het is een scène die regelrecht uit Dead Space 3 komt en het is zeker niet de enige keer dat Lost Planet 3 naast de originaliteitsprijs grijpt.
De goedaardige Jim Peyton is echter honderd keer sympathieker dan de immer vloekende en tierende Isaac Clarke, en zijn verhaal grijpt je zonder meer. Jim komt naar E.D.N. III om te werken voor zijn gezin, dat nog veilig op aarde vertoeft. Via videoboodschappen blijft hij op de hoogte van zijn vrouw en zijn zoontje Hank, totdat de pleuris uitbreekt en hij in een groot complot verzeilt raakt. Deze gebeurtenissen dienen als prequel op de eerste Lost Planet-game uit 2006.
Het is een oprecht intrigerende premisse, die op een integere manier wordt gebracht en de voornaamste reden blijkt waarom je verder wilt spelen. Net als in Dead Space ben je alsnog veel aan het omlopen om te geraken waar je wilt zijn. Alles wat stroom nodig heeft werkt uiteraard niet. Daar waar Isaac zijn meest serieuze gezicht op zet en stoïcijns iedere order opvolgt, ziet Jim er wel de ironie van in: 'Is er hier dan nergens een deur die gewoon direct opengaat?' Peyton valt dan wel in het rijtje stereotype ruimtemariniers, hij sluipt wel stiekem je hart in.
Uitgever Capcom experimenteert met het uitbesteden van gamereeksen aan westerse ontwikkelaars en soms pakt dat goed uit. DmC: Devil May Cry van Ninja Theory is daar een voorbeeld van. Lost Planet 3 is ontwikkeld door Spark Unlimited, berucht van middelmatige (of ronduit slechte) shooters als Legendary en Turning Point: Fall Of Liberty. Een studio die je zo langzamerhand het succes gunt, zeker dankzij Jim, maar ook verantwoordelijk is voor wederom een gameplay-ervaring die schommelt tussen 'wel oké' en 'pure marteling.'
Direct is duidelijk dat Spark mee wil doen met de grote jongens: een vliegende interface heeft dezelfde kleuren en geluidseffecten als die in Dead Space, er zijn audio- en tekstlogs te verzamelen als in BioShock en er zijn actiescènes met quick time events als in Tomb Raider - druk snel op X zodat Jim niet de afgrond in stort. Een Mass Effect-achtige missie-hub is de thuisbasis van de norse Fransman, de stoere 'black chick,' de jolige Australiër, de Duitse dokter en meer stereotypen die zo langzamerhand je neus uitkomen.
Spark doet zo hard zijn best dat Lost Planet 3 bijna zijn eigen identiteit verliest: zeker in de beginuurtjes waan je je in een verzameling van videogame-clichés die slechts een schim zijn van soortgelijke features in andere games. Ook het ren-en-schiet-werk is al in zoveel games beter gedaan. Verwacht vooral eindeloze golven aan niet bijster originele aliens met een duidelijk gloeiende zwakke plek en eindbazen die je vier keer opnieuw moet doen (verrassing, ik ben nog steeds niet dood!). Af en toe stomp je rond in een mech, maar ook daar raakt de lol snel vanaf wanneer je merkt dat je er nog geen deuk mee in een pakje boter slaat.
Ergens onder de oppervlakte borrelt wel een game met veel potentie. Naast de pakkende verhaallijn biedt Lost Planet 3 bij vlagen een knappe visuele prestatie. Je bevecht adembenemend grote wezens op bevroren bergtoppen met indrukwekkende vergezichten. E.D.N. III is niet de meest originele setting, maar dankzij sfeervolle sneeuwstorm- en lichteffecten waan je je wel echt op een woeste planeet.
Op zulke momenten wil je van de game houden, maar het duurt vaak niet lang voor je weer tegen de onkunde van Spark aanloopt. Technisch is de game een nachtmerrie: mission markers sturen je dikwijls de verkeerde kant op, laadtijden zijn lang en veel te frequent. Afgeschoten lichaamsdelen blijven in de lucht hangen en checkpoints zijn op bizarre plaatsen gepositioneerd. Quick Time Events in je mech worden negen van de tien keer niet geregistreerd en stemacteurs smakken luidruchtig in de microfoon die veel te dichtbij heeft gestaan. Een gebrek aan afwerking haalt je in het minste geval uit de sfeer, en maakt de game in de ergste gevallen onspeelbaar.
De grootste boosdoener is hierbij de framerate - in ieder geval op de PlayStation 3 - die vaak beneden alle peil duikt. Het is vervelend dat de game af en toe bevriest omdat er iets wordt geladen, maar het is pas echt een probleem in bijna ieder vuurgevecht. Deze verlopen zo schokkerig dat er gewoon niets meer fatsoenlijk te raken valt. Wanneer je voor de zoveelste keer daardoor het loodje legt, vraag je je af of Jim's verhaal wel echt je moeite waard is.
Lost Planet 3 dwingt je in een haat-liefde verhouding. Je wilt van de game houden om z'n pakkende verhaal, boeiende wereld en interessante hoofdrolspeler. Maar je zal de game voornamelijk haten om de uitgekauwde gameplay, een gebrek aan afwerking en de bijbehorende technische mankementen. Leuk geprobeerd, Spark, volgende keer beter?
Lost Planet 3 is nu verkrijgbaar voor pc, PlayStation 3 en Xbox 360.