Luigi's Mansion 2 (hands-on)

Eens aangekomen in het landhuis voelt de ruimte tegelijk kil en uitnodigend aan, met allerhande objecten die non-verbaal schreeuwen om bezogen (is dat een woord?) te worden. Een royaal gedekte tafel zien, en dan niet proberen om het tafelkleed onder alle borden en glazen vandaan te zuigen zou toch zonde zijn? En zou je ook de vele spinnenwebben die op je scherm lijken te plakken kunnen opzuigen? Potverdomme, ook dat lukt! Het gevoel van verwondering is groot tijdens het spelen van Luigi's Mansion 2 doordat elke kamer van het landhuis volgepropt zit met zulke geheimen.

Nog indrukwekkender is dat alles, zelfs tot de juweeltjes die aan de kroonluchter hangen toe, zoals je dat zou verwachten reageert op de zuigstraal van Luigi. Een bliksemschicht laat vervolgens de indrukwekkende belichting in Luigi's Mansion 2 zien. Alle lichten vallen tijdelijk uit, en de snelle lichtflits van de bliksemstraal laat de volledige omgeving voor één seconde weer opflakkeren. Elk voorwerp gooit een schaduw neer, en Luigi huilt van de schrik. Je zou haast medelijden krijgen met de groene loodgieter, maar natuurlijk moet het engste nog komen: de spokenjacht.

Het opsporen en vervolgens vangen van spoken is namelijk het voornaamste in Luigi's Mansion 2. Elke kamer kan mogelijk enkele exemplaren huisvesten, en de enige manier om ze te ontdekken is door met je zaklamp elk hoekje zorgvuldig uit te kammen. Wanneer je zo'n zwevend laken ontdekt moet je in tegenstelling tot in het origineel je nieuwe stroboscoopfunctie activeren en loslaten om de geesten te verdoven, voordat ze je kan opzuigen met de Poltergust. Vergeet echter de automatische Ghost Trap uit Ghostbusters, want Luigi moet met al zijn macht zijn fantoomopslokkende stofzuiger bedienen om de geesten te kunnen opslorpen.

Hoe groter het spook, des te langer je je zuigstraal moet mikken op z'n lichaam. Met de circle pad moet je met andere woorden je stofzuiger blijven richten op de geest, totdat al diens levenspunten verdwenen zijn. Het is soms echt trekken en sleuren om het spook naar de opslagtank van de Poltergust door te verwijzen, zeker wanneer je twee of meer tegenstanders tegelijk moet vangen. Gelukkig moet je je tijdens dit proces nooit zorgen maken over de positie van de camera, want deze staat zo gepositioneerd dat je wat er ook gaande is steeds alles netjes in beeld te zien krijgt.

Wat wel opvalt is dat Luigi's Mansion 2 aanvoelt als een zeer traditioneel vervolg dat op dit moment vooral de sterke elementen uit z'n voorganger terug lijkt te brengen. Qua vernieuwing zijn we voorlopig enkel de stroboscoopfunctie tegengekomen, maar natuurlijk was onze hands-on sessie beperkt tot de eerste paar kamers van het spel. De ontwikkelaar belooft in de finale versie echter een grotere nadruk te leggen op het oplossen van puzzels. Zo zal Luigi raadsels moeten oplossen om nieuwe kamers te openen, of sleutels moeten opsporen om de inhoud van schatkisten met zich mee te nemen.

De voorlopige conclusie die we trekken is echter zeer positief. Luigi's Mansion 2 brengt de gameplay uit het alweer tien jaar geleden uitgebrachte origineel in zakformaat terug, en dat alleen al doet het hartje van deze redacteur openbloeien. Grafisch weet men de 3D-graphics op het juiste moment in te zetten, maar dan eerder op een subtiele manier. Het vangen van de verschillende spoken is verder een spannende aangelegenheid, maar de grootste troef van Luigi's Mansion 2 is dat er zo ongelofelijk veel optionele dingen te beleven zijn. Elk object dat je ziet verbergt mogelijk muntjes of biljetten, wat ervoor zorgt dat elke nieuwe kamer telkens weer spannend is om te betreden. Nu nog hopen dat wanneer de winkelversie het 'licht' ziet, het geheel niet zal 'zuigen'.