Luigi's Mansion 3 review - Schrik zit er goed in
UPDATE: Multiplayer Pack 1 besproken.
In deze Luigi's Mansion 3 review laat Randolf geen spaander heel van het Last Resort-hotel om te achterhalen of Luigi klaar is voor zijn tijd in de spotlight.
Update 12/03/2020: Tijdens de ontwikkeling van Luigi's Mansion 3 bleven veel ideeën voor multiplayer-modi op tafel liggen. Na de release werkte het team ze alsnog uit om ze als downloadbare uitbreidingen toch aan te kunnen bieden. Twee stuks, waarvan de eerste Multiplayer Pack nu uit is. Aan de ScreamPark-modus zijn drie minigames toegevoegd. Tricky Ghost Hunt en River Bank zijn variaties op minigames die reeds in de hoofdgame zaten, maar Dodgebrawl is helemaal nieuw. Deze pakt tevens het beste uit van de drie. Trefbal met stofzuigers. Het team dat het langst overeind blijft, wint. De tegenstander vol voor z'n raap schieten terwijl je zijn tegenbarrage ter nauwernood ontwijkt, lokt precies het soort chaos uit dat je bij een goede multiplayermodus verwacht.
Verder vind je in de DLC nog drie outfits voor de Scarescraper-modus. Die zijn niet alleen voor de sier maar voegen ook op gameplay-gebied wezenlijk iets toe. Hijs Luigi bijvoorbeeld in een mummy-pak en een deel van de verdiepingen krijgt een egyptische setting, met unieke spoken om te vangen. Het brengt de nodige afwisseling naar een modus die eerder snel in herhaling viel. In de zomer volgt nog een tweede DLC-ronde, die hetzelfde stramien volgt. Een uitbreiding voor de singleplayer-modus zit niet in de pijpleiding.
Oorspronkelijke review: Luigi staat vrijwel altijd in de schaduw van zijn tweelingbroer Mario. Niet zo in Luigi's Mansion 3, waar hij met recht de ster van de show is. Een bangerik, zeker. Maar geen lafaard. Ontwikkelaar Next Level Games verdient alle lof voor de manier waarop Luigi wordt neergezet. Hij neuriet zachtjes met de achtergrondmuziek mee, krijgt een niesbui in stoffige ruimtes en klemt met zijn hoofd tussen de deur als de weg versperd is. Die aandacht voor detail in met name animaties beperkt zich niet alleen tot de hoofdpersoon. De hele game is ermee doordrenkt, wat Luigi's Mansion 3 uiterst charmant maakt. Het houdt alleen niet altijd stand door gebrekkige controls, waardoor het volledige potentieel van de game onbenut blijft.
Als launchtitel voor de GameCube met een vervolg voor de Nintendo 3DS is Luigi's Mansion tot op heden wat in de niche gebleven. Met het succes van de Nintendo Switch is er nu de spotlight waarop de serie al een poos wacht. Next Level Games wil het dan ook op allerlei vlakken grootser aanpakken. Dat begint al bij de setting. Die beperkt zich dit keer niet tot één enkel landgoed, maar is een hotel met veel verdiepingen. Elke etage heeft een eigen thema en de makers gaan dan ook helemaal los met creatieve ideeën. Van een middeleeuws spookslot tot weelderige tuinen en zelfs een woestijn. Het gevolg is dat je constant wordt geprikkeld om verder te spelen, omdat een nieuwe omgeving nooit lang op zich laat wachten.
In het hotel zijn Mario, Peach en een groepje Toads door King Boo gevangengenomen. En natuurlijk is het aan Luigi om ze te bevrijden. Er staat alleen wel een heel leger aan spoken in de weg. Je verslaat ze opnieuw met behulp van de Poltergust, waarmee je als een ware ghostbuster de geesten opzuigt. Voor je dat kunt doen, moet je ze net als in de vorige games wel even met je zaklamp verblinden. Maar daar blijft het dit keer niet bij. Zodra je spoken lang genoeg in de greep hebt, sla je ze meermaals tegen de grond om ze zo sneller te vangen. Of tegen andere vijanden aan - mochten die toevallig in de buurt zijn. Het is iedere keer weer erg bevredigend om geesten na een lange worsteling letterlijk alle hoeken van de kamer te laten zien.
Deze 'slam'-beweging komt ook buiten confrontaties van pas. Je kunt nu namelijk tevens een ontstopper afschieten, die op voorwerpen en meubelstukken blijft plakken. Vervolgens zuig je die met de Poltergust vast en smijt je ze met veel geweld kapot. Veel puzzels draaien om deze nieuwe mechaniek en bij het vinden van oplossingen laat je dan ook vaak een enorme ravage achter. Luigi's Mansion 3 heeft in die zin veel weg van een point-and-click-adventure. Elke nieuwe kamer zit vol verstopte geheimpjes en door overal tegenaan te porren, word je alsmaar verrast. Zij het door een puzzel op een bepaalde manier op te lossen, zij het door een grappige animatie die met een stroom aan gouden munten gepaard gaat.
Het loont op die manier ook echt om ieder hoekje en gaatje uit te pluizen. Van het verzamelde geld koop je onder meer 1-ups die je - mocht je tijdens een gevecht het loodje leggen - een tweede kans geven. Die zijn overigens geen overbodige luxe, zeker niet bij de vele bazen die Luigi's Mansion 3 rijk is. Ze zouden hoogtepunten van de game moeten, mede omdat ze allen een unieke aanpak vragen. Zo neem je het op tegen een bezeten piano die zijn toetsen naar je uitspuwt en speel je op een miniatuurfilmset een Godzillafilm na. Toch ga je hier geregeld de pijp uit en dikwijls niet door eigen schuld. Wel door controls die je constant tegenwerken.
Luigi's Mansion 3 werkt namelijk met vaste camerastandpunten, maar het richten van je zaklamp en spookzuiger is daar niet op berekend. Dat heeft te maken met de manier waarop Luigi om zijn as draait. Afhankelijk van de kijkpositie mik je geregeld naar links, terwijl je de stick naar rechts duwt. Doelbewust mikken is hierdoor lastig, zeker bij bazen waarvan zwakke plekken maar kort te raken zijn. Je schiet vaak mis of net te laat, terwijl je er zelf niet zoveel aan kunt doen. De game verwacht op dit soort momenten precisie die de controls je niet genoeg bieden. In het optiesmenu kun je hier enigszins aan sleutelen. Het alternatief is met motion controls omhoog en omlaag mikken, wat qua nauwkeurigheid ook te wensen overlaat. Bijna elk van de vijftien verdiepingen wordt met een baas afgesloten en door de wispelturige controls hou je er te vaak een vervelende nasmaak aan over.
Luigi wordt opnieuw bijgestaan door Gooigi, een kloon die uit groen slijm bestaat. Gooigi kan op plekken komen waar Luigi niet bij kan. Zo loopt hij onder andere ongestoord door stekels en past hij in rioolbuizen. Een aanzienlijk deel van de puzzels leunt op samenwerking tussen de twee. Het idee leent zich goed voor co-op en Luigi's Mansion 3 is op deze manier dan ook samen met een ander te doorlopen. Toch valt de co-op-gameplay enigszins tegen. Juist omdat Gooigi op plekken terechtkomt zónder Luigi, kan degene die Luigi onder de knoppen heeft niet meer doen dan aanwijzingen naar de ander roepen. Van de ene speler wordt te veel verwacht dat hij op de andere moet wachten, zodat je vooral naar het besturen van beide personages in je eentje terugverlangt.
Luigi's Mansion 3 komt het beste tot zijn recht wanneer je ongedwongen het Last Resort-hotel verkent. Je geniet dan volop van alle kleine details waarmee de spelwereld tot leven wordt gewekt en van alle verwoesting die je met je nieuwe slam-aanval aanricht. Het gaat mis op de momenten dat de makers je opjagen, omdat de controls je dan keer op keer in de steek laten. Dat gebeurt dusdanig vaak dat de game je op den duur gaat tegenstaan. Wil je de bovenste verdieping halen, bereid je dan voor om regelmatig op je tanden te bijten. Net zoals klappertandende Luigi zelf.
Voor deze Luigi's Mansion 3 review speelde Randolf op een Nintendo Switch.