Mad Max review
Explosief, maar zonder sensatie.
De post-apocalyptische avonturen van Max Rockatansky waren tot voor kort slechts een herinnering aan vervlogen tijden. De filmserie werkte zich echter met furore uit de vergeten verborgenheid dankzij het kassucces van Mad Max: Fury Road. De timing van de release van Mad Max kan zodoende niet beter. Maar waar de film spanning en sensatie van de eerste tot de laatste minuut biedt, daar weet Avalanche Studios dit met de game moeilijk te evenaren.
Mad Max maakt dan ook geen explosieve start. Na een kort openingsfilmpje rol je in een introductieles bezigheidstherapie. Liet Max daarnet nog boven op een razende truck de schedel van krijgsheer Scrotus kennismaken met een kettingzaag, nu ren je rond door de woestenij op zoek naar bedrading en andere rommel. Het zet meteen de toon voor de rest van je speelervaring.
De actie in de game wordt namelijk vrijwel voortdurend onderbroken. Is het geen zoektocht naar scrap om je Magnum Opus te upgraden, dan is het wel ongeduldig achter het stuur wachten tot je metgezel Chumbucket de rokende motor van je auto heeft gerepareerd. Het verhaal wordt eveneens vaak op de handrem gezet. Zo wordt het volgende objective pas ontgrendeld als je een deel van de omgeving hebt ontdaan van vijanden. Er zit geen vaart in de game.
Max komt zelf ook moeilijk op gang. De logge besturing maakt het een frustrerende onderneming om hem door smalle gangen te leiden en hem goed positioneren voor een ladder is haast onmogelijk. Al maakt zijn kennis van barbaarse vuistgevechten een hoop goed. Het is een uitgeklede versie van het vechtsysteem uit andere Warner Bros-games, zoals de Arkham-serie of Middle-Earth: Shadow of Mordor en wisselt aanvallen af met tijdig counteren. De combat is zodoende verre van ingewikkeld, maar vertrouwd competent. Het gewicht van de klappen die Max uitdeelt, wordt extra meedogenloos in beeld gebracht.
Daarbij zorgt de variatie in de aanvallen van vijanden dat je niet alleen ongeschonden uit de strijd komt door enkel de counter-knop in te drukken. Ook tijdig ontwijken speelt een belangrijke rol. Dit verhelpt echter het gevoel niet dat je alles op automatische piloot speelt. Voornamelijk omdat er duidelijk van te voren wordt aangegeven wat voor aanval er wordt uitgevoerd. Zelfs de sporadische baasgevechten volgen altijd hetzelfde stramien. De intelligentie van de vijanden biedt bovendien vrij weinig uitdaging.
De Mad Max-serie is synoniem aan ronkende V8-motoren en achtervolgingen die eindigen in een vuurzee van exploderende auto's. Vredig door het verlaten landschap rijden, zit er dan ook niet in. Ben je niet een konvooi wagens op het spoor om Scrotus' ijzeren grip op de omgeving te verzwakken, dan word je wel bruut van de weg gereden door een groep maniakale War Boys. De car combat is echter vaak meer een obstakel dan een plezier.
Hoewel de explosies een feest voor het oog zijn, is het niet genoeg om de autogevechten van middelmatigheid te redden. Met een harpoen de wielen van een aansnellende wagen trekken en er vervolgens genadeloos op inrijden geeft veel voldoening. Toch zorgt de constante herhaling ervoor dat je er snel op bent uitgekeken. Je voelt je dan ook op je best als je eenzaam over de uitgestrekte vlaktes rijdt. Blik op oneindig en verstand op nul. Eén met de weg.
Dit is te danken aan de uitmuntende sfeer die door de gevaarlijke wereld van Mad Max sijpelt. Van een wilde wervelstorm die puin door de omgeving verspreidt tot onweer van apocalyptische proporties, het is een constante herinnering aan het feit dat de natuur de mensheid niet meer in acht neemt. Het ontdekken van de desolate wereld leidt je naar opgedroogde zeebodems en woningen die zijn bedekt door uitgestrekte zandduinen.
Verborgen onder het zand vind je de restanten van een moderne samenleving: een vergane kerk, een slaapkamer met een kindertekening aan de muur en uitnodigende winkels van een bedolven terminal. Het zijn bekende taferelen, maar deze worden in contrast gebracht door de akelige realiteit van verderf en geweld. De game is dan ook op zijn best als het juist niet Mad Max is. Niet explosief, met gierende banden en in achtervolging; juist de zeldzame momenten met Max stil en alleen in donkere tunnels, geconfronteerd met een wereld die er niet meer is.
Dit is dan ook de crux van het probleem: de game biedt geen authentieke Mad Max-ervaring. Er is meer nodig dan alleen geweld, ontploffingen, seksueel geladen namen en krankzinnig opgevoerde auto's. Max is een getraumatiseerd figuur die met tegenzin wordt opgeslokt door de ellende van de mensen om zich heen. Iemand die vluchtig met zijn menselijkheid in contact komt om daarna weer de eenzaamheid op te zoeken. Het flinterdunne verhaal doet hier echter geen eer aan.
Het is een oppervlakkige benadering van de vele absurde figuren en de thema's uit de reeks. Er is geen doel te bekennen, geen hoop voor Max om zich aan vast te klampen. Enkel het laatste uur kan nog als een degelijk verhaal doorgaan. Het gros van de tijd vraag je jezelf af wat Max' motivatie eigenlijk is als je met het zoveelste personage een nietszeggend dialoog voert.
Mad Max ontsnapt uiteindelijk niet aan de typische valkuilen van open wereld-games. Het omarmt het eerder. Een onduidelijke eindbestemming, een verzameldrang die weinig toevoegt, repetitiviteit en een zwak verhaal kenmerken dit avontuur. Het ademt met momenten een buitengewone sfeer uit, maar deze eenzame hoogtepunten zijn niet genoeg om de rest van game te dragen.
Mad Max is nu verkrijgbaar voor de pc, PlayStation 4 en Xbox One.