Madden NFL 19 review - Zeker geen fumble
Voortgaan op het elan.
In de
Na bijna dertig jaar is het moeilijk om nog echt indruk te maken met een nieuw deel in een reeks. Toch slaagde Madden NFL 18 daar vorig jaar met overtuiging in. De switch naar de Frostbite-engine veranderde de hele feel van de game, de nieuwe Longshot-modus leverde een cinematische ervaring à la The Journey in FIFA af, en Ultimate Team werd ook eindelijk een volwaardig onderdeel van Madden. Een moeilijke taak om dat te verbeteren, dus kiest Madden NFL 19 er wijselijk voor om dicht bij de formule van vorig jaar te blijven. Het resultaat is een sterke sportgame, die voorzichtige maar geslaagde innovaties aanbrengt.
De nieuwe feature die er met kop en schouders boven uitsteekt is 'real player motion' (RPM). Het klinkt aanvankelijk als het zoveelste pr-buzzword bij een sportgame, maar zodra je op het veld staat, blijkt dat er effectief iets anders is. In Madden 19 heb je namelijk veel meer controle tijdens een run. Je kunt nu eindelijk een 'one-cut' doen om verdedigers op het verkeerde spoor te zetten. Nog belangrijker is hoe je nu met de rechter stick van running lane kunt veranderen om zo een spurt naar de end zone te trekken. Gedaan dus met de sprintknop hersenloos ingedrukt te houden en belachelijke lange omwegen te maken om de verdediging te omzeilen. Runs zijn nu niet langer kamikazepogingen, maar spannende kat-en-muisspelletjes. Het spelverloop is vloeiender dan ooit en daardoor simpelweg beter.
Bovendien maakt RPM ook komaf met een van de meest gehoorde kritieken uit de lange geschiedenis van de reeks: het feit dat een enkele tackle vaak al volstaat om je run te eindigen. Niets daarvan in Madden 19. Door het nieuwe physicsmodel tijdens het lopen heb je eindelijk een goede kans om een tackle te overleven. In een sport waar elke centimeter telt, is dat waardevoller dan ooit - zelfs al strompel je zonder veel elegantie vooruit. Bovendien heb je nu ook meer kans om aan de verdediging te ontsnappen door een goed getimde spin of hurdle. RPM maakt dus echt een verschil en transformeert runs naar een van de allerbeste aspecten van Madden.
Word je dan toch tegen de grond geduwd, dan gaat dat meestal gepaard met indrukwekkend realistische animaties. 'Meestal' zijnde het sleutelwoord, want net zoals in vorige jaren worden briljante kleine touches, zoals twee spelers van hetzelfde team die elkaar een schouderklopje geven als je ze bijna tegen elkaar doet oplopen, net zo goed afgewisseld met glitchende ledematen. Toch verdient het grote plaatje lof. Je ziet het zweet van het voorhoofd van spelers druipen, en 's avonds baadt het ganse stadion in een warme gloed. Het tweede jaar met de Frostbite-engine is dus opnieuw een schot in de roos, en je moet soms echt even met je ogen knipperen om er zeker van te zijn dat je niet naar een tv-uitzending zit te kijken.
Longshot: Homecoming draagt nog verder bij aan dat cinematische gevoel. Net zoals FIFA met The Journey volgt Longshot het leven van enkele spelers op en naast het veld. Waar de ster van Madden 18 de charismatische Devin Wade was, volg je in Madden 19 zijn beste vriend en archetypische loser Colt Cruise. Het verhaal begint wanneer Colt op zijn dieptepunt zit, bijna blut en beduveld door zijn vader. Hoewel er zeker clichés aanwezig zijn, is het een oprecht goed verteld en meeslepend verhaal. Bovendien blijft Longshot een perfecte, kalme introductie tot de vele nuances van de complexe sport.
Vergeleken met de eerste Longshot laat deel twee wat betreft interactiviteit wel steken vallen. Hoewel EA inderdaad zijn belofte waarmaakt dat je dit jaar meer op het veld speelt - en er bovendien enkele heerlijk pittige uitdagingen tussen zitten - zijn de keuzemogelijkheden in de dialogen volledig verdwenen. Waar Longshot je vorig jaar toeliet om effectief je eigen verhaal te beleven, is het duidelijk dat je in Homecoming een lineair pad bewandelt.
Zodra je wat zelfvertrouwen hebt gekweekt, is het echter tijd om in Ultimate Team te duiken. Net zoals FUT in FIFA krijgt MUT in Madden meer aandacht dan ooit, maar dit jaar is die aandacht ook effectief verdiend. De contracten zijn weg, zodat spelers niet na verloop van tijd zomaar verdwijnen. In plaats daarvan kun je ze nu blijven upgraden via trainingssessies, waardoor je een veel hechtere band krijgt met je team, en spelers met een lage rating kunt blijven upgraden. Solo Battles laten je het opnemen tegen teams samengesteld door andere spelers, MUT Squads challenges geven je co-opuitdagingen en dan zijn er nog de tonnen gewone challenges. De nadruk op microtransacties blijft een bezorgdheid, maar de grote hoeveelheid content die standaard aanwezig is, maakt het moeilijk om daar erg rouwig om te zijn.
De oude vertrouwde Franchise Mode rondt het pakket af. Hier zijn er het minste wijzigingen aan gebeurd. De Archetype Progression laat je je spelers iet of wat uitbouwen, en de Schemes proberen jouw persoonlijkheid als coach op het team over te brengen. In de praktijk merk je echter weinig van beide features, behalve dat enkele basisstatistieken omhooggaan. Franchise blijft een sterke modus, maar een betekenisvolle evolutie zit er ook dit jaar dus niet in.
Madden NFL 19 is een gigantisch pakket. De Franchise Mode blijft het videogame-equivalent van comfort food, en wordt ondersteund door de geslaagde terugkeer van Longshot. De echte ster van de show is Madden Ultimate Team, dat dit jaar een gigantische lading content aanbiedt en je een goede reden geeft om te blijven spelen. Het spelen zelf is ook beter dan ooit dankzij de verbeterde runs, die je eindelijk meer controle en meer plezier geven wanneer je op de end zone afstormt. De combinatie van dat alles zorgt ervoor dat je met gemak voorbij enkele kleine minpunten kunt kijken. Madden NFL 19 is niet alleen een van de beste, maar vooral een van de meest complete Americanfootballgames ooit gemaakt.
Voor deze Madden NFL 19 review speelde Carl op een PlayStation 4.