Mafia II

Aan de andere kant zijn de tien uur die je haalt uit Mafia II wel van een hoogstaand niveau. Vaak gaat het om shootouts of het rijden van punt A naar B doorheen de stad, maar de omkadering daarvan is uitstekend goed gedaan. Dat komt ten eerste door de excellente prestatie die de stemacteurs hebben afgeleverd. Zowel Vito als Joe zijn voorzien van geloofwaardige stemmen, terwijl ook alle randpersonages klinken alsof ze zo zijn weggeplukt uit high-profile bioscoopfilms. De dialogen die ze onderling voeren voelen daarenboven heel natuurlijk aan, terwijl er nu en dan ook een goedgeplaatste grap ten tonele komt. Van je stoel vallen van het lachen zit er niet bij, maar we konden niet vermijden om tijdens enkele scènes met een grijns het verhaal van Vito op de voet te volgen.

Maar het is zonder twijfel de algemene sfeer die aan Mafia II verbonden is die ervoor zorgt dat dit meer is dan de gemiddelde actiegame. De ontwikkelaar heeft zich duidelijk verdiept in de leefwereld van de maffia, en je krijgt echt het gevoel dat je rondloopt in een samenleving binnen de jaren vijftig en zestig. Voetgangers kleden zich net zoals de vijftigers van nu (voor velen van ons zijn dat onze ouders) dat toen deden, terwijl er op de radio allerlei golden oldies te horen zijn. Laten we van deze gelegenheid gebruik maken om 2K Czech een pluim in het achterwerk te stoppen rond de muziekkeuze: Mafia II bevat werkelijk een van de beste soundtracks die ooit in een videospel te horen zijn geweest. Het is wat spijtig dat er tijdens autoritjes slechts drie radiostations beschikbaar zijn waarop naast de geniale muziek weinig interessants te horen valt, maar de selectie aan hits uit vervlogen tijden is werkelijk subliem.

Over auto's gesproken: er zijn er heel wat in Mafia II, gaande van oubollige bolides tot – voor die tijd – pijlsnelle wagens. Elk besturen ze anders en je merkt echt verschillen tussen de wegligging en het gewicht van de auto's. Wat oppervlakkig is de mogelijkheid om je wagen te tunen. Naast nieuwe velgen of een vers likje verf kun je ook de motor tot twee maal toe upgraden, wat ervoor zorgt dat je stalen ros beter en sneller door de bochten kan scheuren. Verder dan dat gaat het echter niet en we vragen ons af of deze mogelijkheid wel nodig was in Mafia II. Wel oppassen met de politie na het opwaarderen van je wagen, want net zoals in het origineel kunnen ze niet overweg met waaghalzen.

Omgaan met de politie speelt in Mafia II een veel grotere rol dan in de andere open-world games van deze generatie. Zo zou het best wel eens kunnen dat de arm der wet je een boete geeft wanneer je door het rode licht scheurt, of een tikkeltje te snel voorbij ze raast. Dat laatste kun je makkelijk verhelpen door telkens wanneer je op je radar een blauw balkje ziet – de iconische weergave van een agent – je snelheidsbeperker aan te gooien. Dit klinkt als een last, maar het omzeilen van smerissen voegt dan toch nog een dynamisch aspect toe aan de verder eentonige ritten doorheen Empire Bay.

Merken ze je dan toch op doordat je wat aan het mispeuteren bent kun je verschillende handelingen uitvoeren. Vluchten is de meest interessante, en dan vooral wanneer agenten het nummerplaat van je wagen hebben kunnen noteren en je gezicht gezien hebben. In dat geval is tijdelijk ontsnappen niet meer genoeg. Je zult het nummerplaat van je wagen moeten aanpassen, of je moet een nieuw voertuig stelen terwijl er geen agenten in de buurt zijn. Je uiterlijk is namelijk via de intercom doorgegeven aan elke flik, een drempel waarover je enkel kunt komen door in de dichtstbijzijnde kledingwinkel een nieuwe outfit te kopen. Heb je helemaal geen zin om zoveel moeite te doen, dan is het nog altijd mogelijk om agenten om te kopen door middel van wat zuurverdiende dollars in hun borstzak te stoppen.

En toch is dit alles redelijk onbelangrijk tegenover het spelen van de missies in Mafia II. De ene keer is het de bedoeling dat je als Solid Snake doorheen een door de vijand bewaakt restaurant sluipt, terwijl je een half uurtje later met je Tommygun een compleet hotel aan gort schiet. De grafische effecten en de vernietigbare omgeving verdienen daarbij een speciale vermelding. Mafia II ziet er visueel zeer overtuigend uit en kan zich tot op zekere hoogte meten met die andere populaire open-world game. Wel gingen onze wenkbrauwen soms eens de hoogte in wanneer een missie opeens voor een groot deel bleek te bestaan uit het schrobben van een toilet, of het uitdelen van correct gekleurde pakjes sigaretten. Op zulke momenten slaat de balans eventjes richting het belachelijke, maar gelukkig weet de ontwikkelaar het vijf minuten later weer helemaal goed te maken met keiharde actie!

Om met een positieve noot te eindigen willen we het nog eventjes hebben over de hand-to-hand combat die in Mafia II vooral tijdens het eerste deel van het spel vaak opduikt. Regelmatig verplicht men je om tegenstanders neer te leggen door middel van enkele rake klappen uit te delen, en de gameplay die hierachter schuilgaat is diepgaander dan je zou verwachten. Zo kan Vito slagen ontwijken, terwijl hij een lichte en zware stoot kan uitdelen. Timing is hierbij van groot belang, zeker wanneer je een counter uit wil voeren. Heb je genoeg vuistslagen gegeven, dat zal je levende boksbal tijdelijk kwetsbaar zijn voor een speciale, cinematografisch indrukwekkende aanval. In zekere zin doet het mêlee-gedeelte wat denken aan dat uit titels als The Bourne Conspiracy, wat zeker geen slechte vergelijking is!