Mario & Sonic at the Olympics 2020 review - gediskwalificeerd
Zo-meh-rspelen.
De Olympische Zomerspelen zijn in aantocht en dat betekent dat Mario en Sonic paraat staan om mee te doen. Met vier nieuwe disciplines en een retromodus die de evenementen van de Spelen uit 1964 dunnetjes overdoet, biedt de nieuwste game in de reeks aanzienlijk meer variatie. Uiteindelijk is Mario and Sonic at the Olympics 2020 in de kern echter niet meer dan een zwakke minigamecollectie, waarvan zijn eigen toegankelijkheid het spelplezier bederft.
De game bevat meer dan dertig speelbare disciplines, waaronder schermen, zwemmen en badminton. De nieuwste officiële disciplines, namelijk skateboarden, surfen, klimmen en karate, zijn ook vertegenwoordigd. Bovendien kun je in de retromodus de disciplines van de Olympische zomerspelen uit 1964 spelen, compleet met sprite art en klassieke besturing die oudgedienden uit Track and Field herkennen. Daarnaast zijn er ook drie droomwedstrijden die de traditionele Olympische regels aan de laars lappen en vooral voor plezier gaan. Hoewel sommige disciplines in afwezigheid schitteren, bevat Mario and Sonic at the Olympics 2020 dus een gevarieerde en ruime selectie minigames.
De game doet zijn best om voor iedereen toegankelijk te zijn. Dat zie je vooral terug in de besturing, die voor nagenoeg elk evenement hetzelfde is. Je hoofdactie zit altijd op A en je zogenaamde Ultimate zit altijd op R. Wijkt de besturing af, dan staan de benodigde knoppen altijd duidelijk in beeld. Daardoor zijn de basisbegrippen van de meer dan dertig minigames gemakkelijk onder de knie te krijgen. Te veel probeert de game je echter te assisteren, door bijvoorbeeld automatisch te lopen tijdens tennis. In andere gevallen is de begeleiding zo stroef dat besturing er minder responsief van wordt, bijvoorbeeld wanneer je sprongen tijdens het skateboarden maakt. Door de game voor een breed publiek toegankelijk te maken, neemt Nintendo spanning en input weg waardoor de game al gauw voorspelbaar en weinig uitdagend wordt.
De verhaalmodus van Mario and Sonic at the Olympics 2020 legt vooral de nadruk op gastland Japan en zijn vele toeristische trekpleisters. Je bezoekt niet alleen arena's en stadions, maar ook bekende plekken zoals de Shibuya Scramble. Bovendien kun je overal triviale vragen vinden, die jouw kennis van de Olympische Spelen op de proef stellen. Het verhaal zelf stelt vrij weinig voor en fungeert voornamelijk als slappe rode draad terwijl je door alle disciplines speelt. Bovendien is het verhaal tergend traag en bevat het bar weinig inhoud. Mario en Sonic zijn in een retroconsole gezogen en moeten ontsnappen voordat de batterij leeg raakt. Dat verhaal wordt over maar liefst twintig hoofdstukken gespreid, terwijl de rek er al na hoofdstuk vier uit is. De beloningen voor het spelen van de verhaalmodus zijn ook erg zwak. De minigames die je ontgrendelt, zijn maar voor één speler toegankelijk en de verborgen personages werken alleen maar voor één bepaald onderdeel. Zelfs voor de jongste spelers is het verhaal veel te oppervlakkig en de beloningen hol.
Bovendien is er totaal geen manier om de games naar je eigen hand te zetten, naast het aanpassen van de moeilijkheidsgraad van de computergestuurde tegenstanders. Je kunt bijvoorbeeld niet bepalen hoe lang je een voetbalmatch wilt hebben of hoe lang de afstand voor het hardlopen moet zijn. De speelbare personages verschillen bovendien te weinig van elkaar om een impact te maken en ook de ontgrendelbare minigames hebben slechts één enkele stand of level om mee te spelen. De droomwedstrijden lijken aanvankelijk de uitkomst voor lang speelplezier, maar aangezien ze elk maar een level bevatten, bieden ze niet veel meer dan een normaal evenement. Hoewel de afzonderlijke disciplines dus een hoop variatie bieden, ben je ze na het behalen van een gouden plak helemaal zat. Meer heeft de game niet te bieden.
Mario and Sonic at the Olympics 2020 is botweg een enorm matige game. De disciplines zijn rechtlijnig en op geen enkele manier aan te passen. De versimpelde besturing is weliswaar toegankelijk voor iedereen, maar zodra je merkt hoe hard er wordt ingegrepen, ben je eerder in gevecht met de besturing dan dat je topprestaties op Olympisch niveau neerzet. Het verhaal is bedroevend zwak en biedt nauwelijks een geloofwaardig excuus om alle disciplines te spelen, en de karige beloningen die je vrijspeelt, verlengen het spelplezier nauwelijks. Onder al deze problemen schuilt het potentieel voor een gevarieerde en genietbare sportgame, maar Mario and Sonic at the Olympics 2020 verdient uiteindelijk absoluut geen plek op het erepodium.