Mario and Sonic at the Rio 2016 Olympic Games review - Niet op het podium
Niet op het podium.
Wie twintig jaar geleden had gezegd dat Mario en Sonic het samen in een game op een sportieve wijze zouden uitvechten, was voor gek verklaard. Toch is Mario & Sonic at the Rio 2016 Olympic Games alweer het derde deel van het olympische avontuur van de twee game-iconen. Nintendo belooft deze keer een flink aantal nieuwe minigames, waaronder de nieuwkomers rugby en golf. Dat blijkt echter niet helemaal voor eigenaars van de Nintendo 3DS te gelden, want in de draagbare versie van Mario & Sonic blijkt rugby namelijk niet inbegrepen te zijn.
Omdat rugby niet bij het 3DS-pakket zit, is de enige nieuwe minigame dus golf. Het is echter wel een diepgaande minigame. De opzet is zoals bij alle minigames simpel: mik waar je de bal hebben wilt, raak 'm met de juiste hoeveel kracht door met je styluspen te swipen en de bal gaat daar naartoe waar jij wilt. De diepgang zit hem echter in de hoeveelheid mogelijkheden die deze minigame biedt: je kunt je golfbal aan de zijkant raken om effect te genereren of met een veel te grote club zacht slaan om toch de gewenste snelheid te krijgen. Het voelt bijzonder natuurlijk aan, maar is door al die mogelijkheden toch moeilijk onder de knie te krijgen. De minigame is hierdoor misschien wat minder toegankelijk, maar komt hierdoor ook redelijk dicht bij echt golfen. Dat maakt deze minigame tot een van de beste van de game.
Het tweede waar Nintendo lof voor verdient is de singleplayermodus. Waar we eerder werden 'getrakteerd' op een generiek verhaal waarin Bowser en Dr. Eggman de slechteriken waren, krijgen we nu een verhaal rond jou. Of beter gezegd, je mii. In de 'Road To Rio' ben je een atleet die zich bij de gym van Mario of Sonic aansluit en vervolgens traint om iedereen van de andere gym het nakijken te geven. Zo krijg je bijvoorbeeld als lid van Sonic's Gym een paardrijdende Bowser Jr. en boksende Donkey Kong tegenover je.
Het beste van deze modus is echter de (persoonlijke) progressie: door te trainen, stijg je in level en daardoor kun je betere kostuums dragen die betere stats geven. Het geeft niet helemaal dezelfde voldoening als zelf skill points uitgeven, maar is daarentegen wel erg flexibel. Het levellen werkt in ieder geval verslavend en geeft reden om in de singleplayer ook de training drills te doen.
Ook heeft Nintendo naar een aantal kritieken op de vorige games geluisterd. Zo is de abominabele button masher die boxen moest vertegenwoordigen van de vorige game vervangen door een arena-achtige fighter. Die geeft een stuk meer mogelijkheden en diepgang dan de vorige boxing-minigame: je kunt blokken, een korte of lange slag geven en als je genoeg rake klappen hebt gekregen een superstoot uitdelen. Je kunt zelfs een guard break-stoot uitdelen die de dekking van je tegenstander breekt als hij raakt, maar jou wel volledig openlaat door zijn lange oplaadtijd. Het ligt tactisch dichter tegen het echte boksen aan dan de minigame die de vorige editie bood.
Dit is echter meer uitzondering dan regel, want Nintendo doet ook aan copy-pasten. Sporten als hardlopen en speerwerpen zijn gewoon direct overgenomen van de Mario & Sonic at the London 2012 Olympic Games van ruim drie jaar terug. Die minigames hebben geen grote technische gebreken, maar zijn ook niet bijzonder genoeg om echt te boeien.
Ook het aantal minigames dat goed gebruikmaakt van de unieke functionaliteit van de Nintendo 3DS is minimaal. Let op het woordje goed, want dit sluit bijvoorbeeld minigames als synchroonzwemmen uit. Daarbij moet je op het ritme je console naar een gewenste kant bewegen. Dat voelt eerder als een geforceerde gimmick aan dan als een toevoeging en werkt bovendien ook niet erg goed. Wel verdienen bijvoorbeeld de gyro controls die bij het boogschieten worden gebruikt een pluim. Die werken namelijk intuïtief en zijn daardoor toegankelijk. Deze minigames brengt Nintendo echter te weinig.
Maar de grootste fout die Nintendo begaat, is dat het een aantal minigames uit de Quickplay-modus heeft weggehaald. Ze zijn niet uit de game weg, want je vindt ze wel in de singleplayermodus trainingen. De hoofdevenementen zijn nog steeds beschikbaar in de Quickplay, maar een paar subevenementen zoals Track & Field zijn gewoon uit het overzicht weg.
Die kun je nog wel als training drills vrijspelen, door de eerdergenoemde 'Road to Rio' te spelen. Maar het blijft storend dat een aantal goede minigames uit het overzicht weggehaald zijn en achter slot en grendel zitten totdat je de Story Mode hebt gespeeld. Bovendien is medailles halen er in deze minigames ook niet bij, omdat het enkel 'training' is.
Gecombineerd met de wisselende kwaliteit van de minigames maakt dit Mario & Sonic at the Rio 2016 Olympic Games geen aanrader. De singleplayermodus doet veel goed en een aantal minigames als boksen, golfen en boogschieten hebben goede controls en genoeg diepgang om te boeien. Maar het aantal generieke button mashers en van de vorige versies overgenomen minigames dat hier tegenover staat, is simpelweg te groot. Mario en Sonic eindigen hoger dan de vorige keer, maar winnen nog steeds geen medaille.
Mario and Sonic at the Rio 2016 Olympic is vanaf 8 april voor de Nintendo 3DS verkrijgbaar.