Mario & Sonic at the Winter Olympics

In de vroege jaren ’90 was hét grote discussiepunt op de speelplaats wie er cooler was: Sonic of Mario. Toen was het nog ondenkbaar dat deze twee rivalen ooit zouden verschijnen op dezelfde console. Nu, een kleine twintig jaar later, is het niet alleen de normaalste zaak van de wereld om Sonic-games op Nintendo-consoles te spelen maar doen de twee ex-rivalen ook nog eens samen mee met de Olympische Spelen. Voor de tweede keer! De reflex die mijn innerlijke kind heeft bij dit nieuws is razen en tieren vanwege het feit dat ’s werelds belangrijkste rivaliteit neergelegd wordt voor een mini-game compilatie. Maar dan kijk ik terug op acht Mario Party-games en onzin als Sonic Riders en bedenk ik dat een samenwerking helemaal niet erg is als dat betekent dat beide mascottes elkaar nog eens van hun beste kant laten zien in een party game.

Deze keer zijn Mario en Sonic van de partij op de Olympic Wintergames in Vancouver 2010 en dat betekent natuurlijk dat alle mini-games sneeuw- dan niet ijs-gericht zijn. Je kunt met Mario, Sonic of één van de achttien sidekicks deelnemen aan sporten zoals bobsleeën, curling, kunstschaatsen, skispringen en nog een hoop anderen. De personages waar uit te kiezen valt zijn onderverdeeld in vier categorieën: snelheid, kracht, vaardigheid (we zijn er zelf nog niet helemaal uit waar dat op slaat) en all-around types. Uiteindelijk zijn niet alle beschikbare characters even relevant voor de respectievelijke franchises, maar er is in elk geval variatie aanwezig. De fans kunnen zelfs Mii’s importeren in de game en met hun zelfgemaakte avatars spelen.

Dit is minder waar voor de verschillende sporten. Niet dat er onvoldoende keuze is tussen de sporten maar het gros van de hoop is een variatie op het eerdergenoemde skieën, bobsleeën en schaatsen. De regels van het spel zijn anders maar de bewegingen die je doet, voelen al vrij snel repetitief aan. Je kunt maar zoveel mini-games waarbij je eerst de wiimote moet schudden om aan snelheid te winnen en dan moet kantelen om te sturen spelen voordat je het wel hebt gezien.

Het is daarom fair te zeggen dat 80% van het plezier dat je zult hebben tijdens het spelen afhangt van het gezelschap waarin je verkeert. Niet vreemd voor een partygame natuurlijk, en Sega heeft er voor gezorgd dat Mario & Sonic at the Winter Olympics al out-of-the-box party-klaar is. Waar je in de vorige game nog eerst de minigames moest unlocken in de singleplayer mode, kun je nu meteen praktisch het volledige spel spelen met meerdere spelers.

Ik zeg ‘praktisch het volledige spel’ want helaas is één van de nieuwe toevoegingen die Sega heeft gemaakt bij dit spel, namelijk de ondersteuning van het Wii Balance Board voor een aantal minigames, niet beschikbaar in multiplayer. Deze ‘Balance Board’-ondersteuning is niet geïntegreerd in de rest van het spel, maar zit apart in een aparte ‘Balance Board’-mode die niet toegankelijk is voor meerdere spelers. Tegen elkaar snowboarden op Balance Boards is dus niet mogelijk, wat spijtig is want het is enorm gaaf en biedt een zeer intuïtieve ervaring. Ook het bobsleeën, waarbij je op het Balance Board moet zitten en stuurt door je hele lichaam te kantelen, is zeer leuk maar kun je dus enkel doen wanneer je in je eentje speelt.

Speelmodes die wel onmiddellijk en volledig beschikbaar zijn voor meerdere spelers zijn Festivalmode en Party Mode. Festivalmode is eigenlijk de kern van het spel. Hierin speel je alleen of met z’n tweeën met of tegen elkaar de Olympische Winterspelen. Elke dag, waarvan 17 in totaal, speel je twee evenementen (minigames). Op het einde van het festival wordt het aantal punten dat je behaald hebt opgeteld en worden de medailles verdeeld. Om de zoveel dagen wordt je ook uitgedaagd door een kampioen en moet je je kunde in een sport bewijzen. Zo is bijvoorbeeld Bullet Bill een echte expert in bobsleeën wat maar alweer bewijst dat ook vijanden hobby’s hebben.

Ook kom je af en toe een zogenaamd ‘Droomevenement’ tegen. Tijdens deze events krijgt het spel een Mario Kart-jasje en worden power-ups en items toegevoegd aan de races. Ook verandert het uitzicht van het parcours van een Vancouver-landschap naar een omgeving uit een game zoals de befaamde Green Hill Zone uit Sonic The Hedgehog. Dit biedt een leuke afwisseling van de eeuwige sneeuw van de normale events.

Afhankelijk van je prestatie in de minigames krijg je sterren toegewezen. Met deze sterren kun je allerhande dingen kopen in de winkels. Er is een bibliotheek waar je boeken met informatie over de Olympische (Winter)spelen kunt kopen, er is een muziekwinkel waar je muziek uit de game kan kopen, een sportwinkel waar je nieuwe sportattributen kunt kopen zoals nieuwe ski’s en een klerenboetiek waar je je teamleden (letterlijk) in een nieuw jasje kan stoppen. Deze verschillende outfits veranderen ook de stats van de character die ze draagt en biedt zodoende dus enige mogelijkheid tot strategisch spel. Of in elk geval toch een outlet voor de obsessief-compulsievelingen onder ons. Ook krijg je emblemen als je aan bepaalde vereisten voldoet tijdens een evenement zoals een snelheid behalen die groter is dan 200 km/u.

Er is ook een Party-mode aanwezig. In deze mode kun je kiezen uit drie verschillende spelletjes die je tot vier spelers kunt spelen. Zo is er Balloon Attack, waarbij je tijdens de minigames munitie moet verzamelen om dan om ter meest ballonnen stuk mee te schieten. De overige twee spelletjes zijn evengoed gewoon overkoepelende spelletjes voor de minigames die de game niet wezenlijk veranderen maar er wel een draai aan geven. Leuk, maar niet geweldig.

De graphics zijn technisch niet indrukwekkend, zelfs niet voor een Wii-game. Hierover klagen voelt echter verkeerd aangezien partygames desnoods met stickfigures geanimeerd zouden kunnen worden zonder dat het afdoet aan de speelervaring. Op het gebied van stijl slaagt Mario & Sonic at the Winter Olympicgames erin om de evenwichtsoefening tussen cartoonesk en realistisch succesvol uit te voeren. De mascottes van Nintendo en Sega vloeken niet met de gelicenseerde stadia van Vancouver Het enige moment waarop ik toch even m’n wenkbrauw moest optrekken was toen Sonic erop uit werd gestuurd om te kunstschaatsen. Iets aan het beeld van ’s wereld stoerste blauwe egel die op klassieke muziek pirouettes draait op het ijs voelde fout aan maar tegelijk is het zo fout dat het weer grappig is.