Mario + Rabbids Sparks of Hope review - Proefkonijn wordt volwassen
X-compleet iets anders.
Proefkonijn Michiel moest voor de Mario + Rabbids Sparks of Hope review stevig uit zijn pijp komen om de troepen van Cursa het hoofd te bieden.
E3-persconferenties zijn lang niet altijd even memorabel, maar die van Ubisoft in 2017 wist bij velen een gevoelige snaar te raken toen Shigeru Miyamoto gewapend met een handkanon het podium bestormde om de eerste Mario + Rabbids aan te kondigen. Dat enthousiasme nam alleen maar toe toen het eindresultaat een meer dan degelijke variant op XCOM bleek te zijn, overgoten met de typische Nintendo-saus. Met opvolger Mario + Rabbids Sparks of Hope gaat Ubisoft op datzelfde elan verder. Door enkele slimme aanpassingen aan de gameplay verwerft de reeks definitief een unieke plaats in het turn-based tactics genre.
De opzet van elk gevecht is in essentie ongewijzigd. Je bestuurt nog steeds een team van drie personages. Tijdens je beurt kun je elk van die personages vrij over het slagveld bewegen, om nadien met een uitgebreid arsenaal aan wapens en vaardigheden toe te slaan. Net zoals in de vorige game is er daarbij goed nagedacht over een unieke insteek voor elk personage. Angsthaas Luigi is bijvoorbeeld de ideale sniper die met zijn ‘Steely Stare’-vaardigheid rustig wacht tot er een vijand langskomt, terwijl het nieuwe personage Rabbid Rosalina met behulp van ‘Ennui’ vijanden tijdelijk neutraliseert. De mogelijkheden om je team naar eigen wens - en naar het volgende gevecht - aan te passen zijn dan ook enorm uitgebreid.
Je kunt elk personage bovendien nog verder personaliseren met behulp van de Sparks die op de vlucht zijn voor slechterik Cursa. Elke Spark die je tijdens het hoofdverhaal of een van de vele side quests verzamelt, geeft je toegang tot een unieke vaardigheid. In totaal kun je dertig verschillende Sparks vinden en elk personage met twee verschillende Sparks bewapenen. Reken daar nog bij dat elk personage in verschillende skill trees kan specialiseren, en de mogelijkheden zijn quasi eindeloos.
Om een voorbeeld te geven: een vechtjas als Rabbid Mario kan vooral op korte afstand verwoestend uithalen, maar loopt vervolgens wel het risico om in de volgende beurt van de vijand een open doelwit te zijn. Door voldoende skill points in mobiliteit te investeren raas je echter over het slagveld om meerdere vijanden met een ‘dash’ onderuit te halen en vervolgens dankzij de de Exosphere Spark de schade in de volgende ronde te beperken. Zowel voor als tijdens gevechten hebben je tactische keuzes dus een enorme impact.
De grootste verandering zit hem echter in hoe je over het slagveld beweegt. In de vorige game deed je dat - net zoals in inspiratiebron XCOM - door een bepaald aantal vierkantjes te bewegen en vervolgens je acties uit te voeren. In Sparks of Hope kun je daarentegen volledig vrij door een deel van het level lopen. Daardoor wordt het plots mogelijk om pakweg ergens een bob-omb onderuit te halen en richting de vijand te gooien. Door dergelijke ‘gratis’ acties efficiënt in te zetten, is het mogelijk om met een beetje voorbereidend werk de normale limiet van twee acties per personage per beurt aanzienlijk uit te breiden en ellenlange combo’s aan elkaar te rijgen. Door die focus op combo’s weet Mario + Rabbids Sparks of Hope zich helemaal te onderscheiden van andere games in het turn-based tactics genre.
Ook de overworld waarin Mario en zijn vrienden rondlopen, is grondig aangepakt. Was die overworld in Kingdom Battle nog vooral een manier om je naar het volgende op voorhand bepaalde gevecht te gidsen, dan krijg deze keer een pak meer vrijheid. Elk level is gevuld met nevenactiviteiten, gaande van zo snel mogelijk muntjes verzamelen of enkele objecten in het level vinden tot een nieuwe Spark rekruteren door hem uit een benarde situatie te redden. Ook na het voltooien van de hoofdmissies in elk level zijn er dan ook steeds meer dan voldoende redenen om nog even rond te blijven hangen.
Al die nevenactiviteiten komen de afwisseling in de game ten goede, al kan hetzelfde niet gezegd worden over de gevechten tijdens die side quests en in de overworld. Terwijl je in de hoofdgevechten een uiteenlopende waaier aan doelstellingen krijgt voorgeschoteld, blijven die in de zijmissies te vaak beperkt tot ‘schakel alle vijanden uit’. Door dat gebrek aan variatie valt het al snel op dat ook het aanbod aan vijanden vooral in de eerste levels net een tikkeltje te beperkt is. Zo zijn de vijanden met afstandswapens grotendeels kopieën van elkaar, maar dan met verschillende elementale sterktes en zwaktes. In tegenstelling tot de vorige game ondersteunt Sparks of Hope bovendien geen multiplayer, waardoor je toch het gevoel krijgt dat de ambitieuze aanpak bij het herzien van de gevechten en overworld zijn tol heeft geëist.
Ondanks die enkele minpunten levert Ubisoft met Sparks of Hope een meer dan degelijke sequel af. Alle elementen uit de vorige game zijn grondig herbekeken om de reeks een eigen smoel te geven, met het bewegen tijdens gevechten en het verkennen van de overworld als uitschieters. De gevechten in die overworld en het gebrek aan een multiplayermodus zijn de enige elementen die tussen Mario + Rabbids Sparks of Hope en een Aanrader-badge staan, maar verder is dit een oerdegelijke tactische game met voldoende diepgang, zonder daarbij aan toegankelijkheid in te boeten. De ster van Mario fonkelt opnieuw helder aan de hemel.
De Mario + Rabbids Sparks of Hope review gebeurde op de Nintendo Switch.