Mario Tennis: Ultra Smash review
Dropshot.
In Mushroom Kingdom is sport geen vies woord. Als de inwoners niet aan het racen, golfen, basketballen of voetballen zijn, vind je ze hoogstwaarschijnlijk op de tennisbaan. Drie jaar na de laatste rallies op de Nintendo 3DS, komt Mario Tennis: Ultra Smash nu voor de Wii U uit. Bereid je alvast voor op Lakito-balrapers, Toad-scheidsrechters en de nieuwe Mega Mushrooms.
Wat meteen opvalt is het gebrek aan motion controls, iets waar Mario Power Tennis voor de Wii nog sterk op inzette. Je kunt de Wii Remote enkel op zijn zij gebruiken. Wild met je spelpartner voor de tv staan zwaaien, maakt opnieuw plaats voor samen in de zetel hangen. Voorbij is het ook het gejammer van je tegenstander dat hij niet goed kan spelen als hij bovenaan het scherm staat. De Wii U-gamepad is op verschillende manieren instelbaar, waardoor beide spelers de actie steeds van hun kant van de court zien. Een handige oplossing voor het eeuwenoude probleem van tennisgames en het einde van goedkope uitvluchten van de verliezer.
Wie echter een bloedserieuze en eerlijke tennisgame verwacht, laat Mario Tennis beter links liggen. Net zoals bij alle Mario-sportgames staat plezier op de eerste plaats. Dat hierdoor ballen onmogelijke curves maken of Toad ze plots drie meter boven zijn hoofd uit de lucht plukt, moet je erbij nemen. De game biedt een modus die alle gekheid uitschakelt, maar tegelijk ook het unieke karakter fnuikt.
Het tennispel in Ultra Smash wordt door twee gimmicks bepaald: de Chance Shots en de Mega Mushroom. Chance Shots maken hun terugkeer uit Mario Tennis Open en werken nog steeds op dezelfde manier: naargelang het gedrag van de bal verschijnen op de court gekleurde cirkels. Als je in deze cirkel staat en de aangegeven knoppencombinatie goed uitvoert, geef je de bal bijvoorbeeld een ongelooflijke curve mee of smash je hem met de nieuwe Jump Shot bijna onstopbaar net op de lijn.
Aanvankelijk lijken die Chance Shots te krachtig en een goedkope manier om te winnen. Pas tegen een tegenstander van een hogere moeilijkheidsgraad of tegen een goed geoefende menselijke tegenstander op de bank of via de online matchmaking, beginnen die speciale schoten spannend te worden. Voortdurend probeer je elkaar te counteren tot iemand een steek laat vallen en je de tijd geeft om verschroeiend uit te halen.
Wanneer je tegenstander verrassend met een eigen Chance Shot antwoordt, zit het spel op de wagen en ontplooien zich rallies op het scherpst van de snee. Bovendien zien tegenstanders elkaars cirkels, waardoor ze vaak weten welke slag je gaat doen. De ideale gelegenheid voor een psychologische valstrik door net niet de speciale slag te kiezen en verrassend met een normaal schot het punt te beslissen. Kortom, mits wat oefening komen de Chance Shots de actie en spanning alleen maar ten goede.
Minder geslaagd zijn de nieuwe Mega Mushrooms. Geregeld smijten de Toads aan de zijlijn een paddenstoel op de court. Wanneer je deze oppikt wordt je speler enkele malen groter en je slagen een pak krachtiger. Dit haalt de fragiele balans van de Chance Shots onderuit. Met enkele goede serve en volley ballen is je tegenstanders plots zo goed als kansloos. Leuk als je een achterstand hebt of als beginner tegen een ervaren speler speelt, maar omgekeerd ben op voorhand verloren.
Bovendien wordt het spel ook telkens onderbroken wanneer iemand een Mega Mushroom oppikt. Steeds opnieuw schakelt de game naar een filmpje van enkele seconden over, waarna de rally gewoon terug verdergaat waar hij gebleven was. Verwarrend, en het kost je te vaak punten. Uiteindelijk vormen de Mega Mushrooms vooral een bron van frustratie.
De Classic Tennis-modus schakelt de Mega Mushrooms uit, maar behoudt de Chance Shots. Dat is daarom ook de spelvorm waarnaar je waarschijnlijk het vaakst teruggrijpt, mede omdat de game daarnaast weinig te bieden heeft. Naast de Mega Battle-modus (met de Mega Mushrooms) is er nog de Knockout Challenge. Dat is een opeenvolging van tie breakers tegen steeds moeilijkere vijanden. Hier kun je de hulp van je amiibo inroepen, die samen met je meespeelt en tegelijk ook zijn vaardigheden traint.
Die getrainde compagnon neem je dan later naar de Online matches mee. Die lopen zonder problemen en zijn in zowel ranked- als vriendschappelijke wedstrijden verdeeld. Het schaven aan je ranking en het trainen van je amiibo zijn duidelijke vormen van progressie in een game die voor de rest hier een chronisch te kort aan heeft. Na elke match verdien je wel punten die je aan unlockables besteedt, maar na een tiental matches met je spelpartner heb je genoeg goud verzameld om alle 25 geheimen vrij te spelen.
Maar tijdens die wedstrijdjes op de bank amuseer je je. Uiteindelijk is dat ook de grote verdienste van Mario Tennis: Ultra Smash. Dit is geen game die je uren aan een stuk zoet houdt, daarvoor is er naast het tennisveld te weinig te beleven. Het is wel een tennisgame die iedereen gemakkelijk oppikt en ondanks zijn flitsende kleuren en gimmicks voldoende diepgang en spanning biedt. Ideaal dus om snel met vrienden voor de tv te spelen of tussendoor wat aan je online ranking te schaven. Verwacht geen complexe grand slam, maar wel een plezierige exhibitiematch.
Mario Tennis: Ultra Smash is vanaf 20 november verkrijgbaar voor Wii U.