Marvel vs. Capcom 3
Fanservice festijn
Dan is er nog de training mode, de naam zegt het zelf. Hier kun je in alle rust de volledige cast eens onder handen nemen en de combo's verkennen. Ook handig mocht je er de eerste keer niet in slagen om Galactus neer te halen, en je eens goed je frustraties wil botvieren.
Ten slotte heb je nog de Missions. Dit zijn een set combo's die je moet uitvoeren, tien per persoon. Denk aan de Konquest mode uit Mortal Kombat: Deadly Alliance. Op zich een zeer goede leermeester om het meer geavanceerde gedoe onder de knie te krijgen, hoewel het niet zonder zijn fouten is. Zo is het vervelend dat de aaneenschakeling van moves wel getoond wordt bij naam, maar niet bij knoppencombinatie. Om deze te zien moet je op start drukken en de opdracht bekijken. Het is een kleine irritatie die door constante herhaling jammer genoeg zwaar opvalt. Al bij al is de Missions mode eerder handig dan rechtuit 'plezant'.
Het is duidelijk dat MvsC 3 niet echt de moeite doet om een revolutionaire solo ervaring te bieden. De game biedt dus geen mode zoals Soul Calibur II's "Chronicles of the Sword" of Mortal Kombat: Deceptions "Konquest". Aan de andere kant zien we dit sowieso steeds minder: Soul Calibur IV's "Tower of Lost Souls" was een ongeïnspireerde opeenvolging van normale gevechten en Mortal Kombat vs. DC Universe had geen Konquest equivalent. Ach, de content die geleverd wordt is tenminste van niveau.
De muziek is dan weer zowel kwantitatief als kwalitatief dik in orde. Het overkoepelende genre neigt vooral naar elektronische beats met een hoog tempo. De Capcom karakters krijgen veelal een herwerking of aanvulling van de soundtrack die hun eigen games definieert. Ter illustratie: Dante's thema neemt enkele elektrische gitaren met een zware distortie, smijt er een pompende beat over en laat Shawn McPherson het schreeuwwerk voor zijn rekening nemen. Zero's thema is dan weer een mengelmoes van old school synthesizerdeuntjes die voor een enorme retro ervaring zorgen. En Amaterasu? Die brengt haar klassieke Japanse percussie met zich mee en... maakt er een geremixte trance-versie van? Het klinkt misschien vreemd, maar het werkt - meer moet dat niet zijn.
De leden van de Marvel cast krijgen dan weer wat audio die zo accuraat mogelijk hun natuur reflecteert. De demon Dormammu wordt begeleid door een zware basgitaar en Captain America krijgt een streepje koperblazers waardig voor een patriot. En voor onbekende reden heeft Deadpool een rockmuziek thema met een hiphopper... Ironisch bedoelt misschien?
Ook het geluid an sich verdient enkel lof. Elk gevecht is een georkestreerde symfonie van laser-geluidjes en onomatopeeën voor een vuist tegen het gezicht. Bij dit soort games is het natuurlijk belangrijk dat de tirade aan mepgeluiden netjes aangevuld wordt met allerhande exclamaties en pijnkreten. Meer specifiek van de persoon die de klappen krijgt. Ook hier valt er niets op aan te merken - zelfs aan de japanofielen werd gedacht: het stemmenwerk is zowel in het Engels als het Japans beschikbaar.
Dan hebben we nog multiplayer. Zoals we al zeiden, de versus mode valt niet te verwijten: je krijgt exact wat je zou verwachten. De online optie, echter, een pak minder. Met Super Street Fighter IV nog vers in het achterhoofd zijn we al heel wat gewend inzake online vechtgames - vooral als ze van huize Capcom komen. Alle opties van de offline versus mode zijn aanwezig en het geheel verloopt lekker vloeiend, dat is het probleem niet. Wat de makers wel vergeten zijn, is de mogelijkheid om replays op te slaan of kijken naar de gevechten van anderen tijdens een toernooi van acht personen. Simpel gezegd: de online mode werkt, maar is wat magertjes. Zullen we echt moeten wachten op een soort 'Super Marvel versus Capcom 3' vooraleer we waardig online kunnen strijden?
Maar eindigen doen we op een positieve noot, want als kers op de taart biedt MvcC 3 ook een galerij vol artwork, filmpjes, profielen en nog van dat lekkers - inclusief alle muziek. MvsC beschikt ook over een verslavend puntensysteem. Met alles wat je doet - van arcade gevechten, over versus matches, tot simpele training - krijg je punten toebedeeld en speel je content vrij van de galerij. Het is het soort meerwaarde dat mijn humeur alvast omhoog krikt.
Als je op zoek bent naar vernieuwende solo game modes en een online mode à la Street Fighter IV, dan... Is deze game niets voor jou. Sorry. Voor alle andere beat 'em up fanaten is dit dan weer een prachtig afgewerkt, supernatuurlijk knokfestijn. Liefhebbers van 2D vechtgames krijgen een waardige 3D-variant en de fans van eerdere delen in de reeks krijgen eindelijk hun langverwachte vervolg. Audiovisueel gezien een pareltje en qua gameplay haast even gebalanceerd als een Soul Calibur titel - combo freak noch button masher zal niet teleurgesteld worden. Voor sommigen meer een acht, voor de fans waarschijnlijk een regelrechte tien. Ik kies alvast voor een negen als compromis.