Marvel vs. Capcom: Infinite review - Het lot van twee werelden
Het lot van twee werelden.
Het hyperchaotische Marvel vs. Capcom is inmiddels weer aan zijn vierde deel toe en dankzij de populariteit van het Marvel Cinematic Universe zijn er meer ogen dan ooit tevoren op de game gericht. Capcom wil daarom Marvel vs. Capcom: Infinite vooral toegankelijker maken voor nieuwkomers, zonder de hardcore achterban voor het hoofd te stoten. Met eenvoudige combo's en teams van twee lokt de studio nieuwe fans, die zich vervolgens middels tutorials en oefenmodi bij de experts kunnen voegen. Marvel vs. Capcom: Infinite mag de twee werelden dan wel naadloos samenvoegen, de kloof tussen de twee spelersgroepen blijft echter oneindig groot.
Ultron en Sigma zijn samengesmolten tot één entiteit en veroorzaken de Convergence, waardoor de werelden van Capcom en Marvel bijeenkomen. De Story Mode is ongegeneerd clichématig geschreven en is niet veel meer dan een handige smoes om je favoriete helden in één kamer te zien. De ontmoeting van twee werelden zorgt echter wel voor coole momenten die niet zouden misstaan in een stripboekenserie, en neemt zichzelf totaal niet serieus. Het verhaal is licht verteerbaar en daarom enorm vermakelijk om tot de credits door te spelen.
Nochtans heeft de fusie een negatieve impact op de meeste in-game-modellen van de vele helden. Vooral de menselijke gezichten van Iron Man en Dante vallen uit de toon. Spierbundels Haggar en Captain America zijn grotesk en onnatuurlijk vormgegeven en zien eruit als persiflages van zichzelf. De van oorsprong cartooneske vechters zoals Zero en Jedah komen beter uit de verf en maken duidelijk dat het hier ontbreekt aan een overkoepelende stijl die de graphics wat meer gelijktrekt.
Capcom heeft zijn best gedaan om de game toegankelijk te maken voor de casual fan die nog niet eerder een fighting game heeft geprobeerd. De tutorial geeft je een handjevol eenvoudige combo's die voor elk personage hetzelfde zijn, zodat iedereen op een oppervlakkige maar vermakelijke manier met zijn favoriete helden kan spelen. Bovendien heb je dankzij de lessen voldoende tools om de Story Mode uit te spelen. Het niveau ligt ongeveer net zo hoog als twee actiefiguren tegen elkaar slaan, maar de flitsende graphics en de toegankelijkheid van de Hyper Combo's zorgen toch voor plezier.
De Infinity Stones helpen een handje bij de toegankelijkheid, maar voegen ook een extra laag strategie toe waar veteranen hun tanden in kunnen zetten. Normaliter is Hulk traag als stroop, maar met de Time Stone teleporteert hij plotsklaps voor zijn tegenstander die hem liever op afstand had gehouden. Arthur heeft dan weer profijt van de Power Stone, die zijn gewoonlijk zwakkere aanvallen een fikse boost geven. De Infinity Stones zijn een gemakkelijke manier om een beginneling oppermachtig te laten voelen, en zijn op hoog niveau een bron van uitgekookte tactische manoeuvres die een gevecht naar je hand kunnen zetten.
Je moet echter wel meer gevorderd zijn in fighting games als je meer wilt halen uit Marvel vs. Capcom: Infinite. De tutorials voor de individuele vechters zijn van een veel hoger kaliber en vereisen de vingervlugheid van een reeds ervaren speler. Ook in de online lobby voor beginnelingen domineren op het moment van schrijven spelers die vele malen beter zijn dan hun rang doet vermoeden. Er is hier geen middenweg: of je blijft in het kinderbadje, of je gaat tussen de haaien zwemmen. Marvel vs Capcom: Infinite is een slechte leermeester en daarom ongeschikt als startpunt voor degenen die voor het eerst meer willen halen uit een fighting game.
Ben je echter een gevorderde speler, dan heeft de game je een hoop te bieden. Elke vechter heeft zijn of haar eigen identiteit. Zo heeft Dante kenmerkende moves die vloeiend in elkaar overgaan, houd je met Zero altijd een opgeladen Buster achter de hand en is Morrigan de koningin van de geniepige landmijnen. Bovendien kun je nu gemakkelijk tussen je twee personages switchen, waardoor het potentieel voor combo's enorm is vergroot. Capcom geeft je alle middelen om je eigen speelstijl te vormen, met diverse personages die ongeacht de samenstelling van je team op unieke wijze op elkaar inspelen. Je wordt geprikkeld om te experimenteren en op creatieve manieren ellenlange combo's uit je controller te toveren. Op hoog niveau gaat Marvel vs. Capcom: Infinite niet snel vervelen.
Capcom heeft een competente fighting game voor twee spelersgroepen neergezet. De beginneling kan de teams van zijn dromen bouwen en genieten van de flitsende actie in de Story Mode, dankzij een handjevol eenvoudige combo's en een beknopte tutorial. De expert kan de unieke movesets en diverse speelstijlen volledig naar zijn hand zetten, en uren spenderen aan het zoeken naar de ultieme combinaties. De gamemodi die een beginner naar een hoger niveau moeten laten tillen, leggen de lat echter veel te hoog om goed als leermiddel te werken. Die gebruiken concepten die voor een casual fan veel te hoog gegrepen zijn en niet eens in de tutorial worden uitgelegd. Bovendien missen de graphics een consistente stijl, waardoor het geheel onsamenhangend is. Marvel vs. Capcom: Infinite is zeker een geslaagde fighting game, maar weet de twee spelersgroepen niet net als de twee werelden te laten samensmelten.
Marvel vs. Capcom: Infinite is nu verkrijgbaar voor pc, PlayStation 4 en Xbox One.