Master of Orion review
Party like it's 1993.
Toen uitgever WG Labs eerder dit jaar de Early Access-versie van Master of Orion aankondigde, was dit naar eigen zeggen om naar de feedback van de fans van de originele games te luisteren. Ontwikkelaar NG Labs wil immers trouw blijven aan de originele games die mee het 4X-genre in de jaren '90 op de kaart zetten. Die trouwheid is echter tegelijk een vloek en zegen.
De grootste invloed voor deze remake is het legendarische Master of Orion 2. Die mijlpaal in het genre dateert echter al van 1996. Sindsdien is er heel wat in de niche van de space 4X-games veranderd. Titels zoals Endless Space of het nog recentere Stellaris zijn dan wel schatplichtig aan de originele Master of Orion-games, maar geven ook duidelijk een eigen twist aan dat nalatenschap. De remake speelt het safe en houdt het bij moderniseren, zonder te innoveren.
Nochtans ziet Master of Orion eruit als een moderne game en voelt het ook zo aan. De map van het heelal is stijlvol weergegeven en menu's zijn altijd overzichtelijk. De leiders van de verschillende facties zijn creatief ontworpen en krijgen een stem van de beste talenten in de industrie, zoals Mark Hamill en Michael Dorn. De game heeft een erg aangename audiovisuele stijl, maar die gepolijste façade verbergt een gebrek aan diepgang.
Neem bijvoorbeeld de verschillende facties. De arrogante katten van de Mrrhan-beschaving worden beschreven als behendige supersoldaten met de beste grondlegers van het heelal. De beren van de Bulrathi zien zichzelf als beschermers van de natuur, maar houden ook van een eervol ruimtegevecht. Die karakteristieken van de tien verschillende facties komen tijdens diplomatische ontmoetingen dankzij sterk acteerwerk prachtig naar voren, maar in de praktijk hebben ze nauwelijks invloed op de speelstijl.
De factoren die de facties van elkaar onderscheiden, zijn dan ook niet ingrijpend genoeg. Een andere technologie of grotere planeet aan het begin van de game is na een tiental beurten al vergeten. Daarna gedraagt elke vijand zich voorspelbaar: agressief wanneer ze militair sterker zijn en neutraal wanneer ze zwak staan. Wees dus niet verbaasd als de vogels van het 'edelmoedige' Alkari-ras plots je alliantie opblazen en je in de rug aanvallen. De koele bedachtzaamheid waarmee iedereen in het heelal beslissingen maakt, staat in schril contrast met hun uiterlijke en uitvoerig beschreven culturele verschillen.
Dat wil echter niet zeggen dat je de game enkel via militaire doeleinden kunt winnen. Er is natuurlijk de technologische overwinning die je krijgt door als eerste de techtree uit te putten. Een economische overwinning bereik je door de grootste intergalactische economie uit te bouwen en de beurs te domineren. In theorie leidt dit tot interessante monetaire spelletjes, maar in de praktijk vergeet de A.I. te vaak om aandelen te kopen. De diplomatische zege is de interessantste. Zodra alle rassen elkaar ontmoet hebben, vinden er periodiek intergalactische verkiezingen plaats. Wie twee derde van alle stemmen verzamelt, wint. Voor elke onderdaan in je factie krijg je een stem. Dat betekent in de praktijk betekent dat een groot rijk de kleine beschavingen probeert te overtuigen om voor hen te stemmen. Dat werkt natuurlijk het beste door met geweld te dreigen.
Want hoe je het ook draait of keert, uiteindelijk draait het in Master of Orion allemaal om de ruimtegevechten. Die spelen zich in realtime af, waarbij je zelf kiest in hoeverre je de controle overneemt. Je kunt lekker achteruit gaan hangen en via een cinematische hoek kijken hoe je de vijand decimeert, of met een vrije camera elke beweging van je vloot besturen. De A.I. heeft slechts één tactiek en dat is recht op je afstormen. Met enkele slimme manoeuvres domineer je vaak gevechten die op papier veel spannender lijken.
Die tactische beslissingen beginnen eigenlijk al bij het ontwerpen van je armada. Je beschikt over vier soorten ruimteschepen die je met je onderzochte technologie uitrust. Elk type heeft een beperkt laadvermogen, dus je moet kiezen welke wapens je aan boord neemt. Met de standaarduitrusting kom je al een heel eind, maar met bijvoorbeeld een combinatie van een heleboel kernraketten en defensieve lasers schiet je je vijand van mijlenver uit de lucht terwijl zijn projectielen niet eens de kans krijgen om je te raken vanwege je laserstralen. Het uitproberen van verschillende combo's en strategieën is een van de meest bevredigende bezigheden in Master of Orion.
De technologie om mee te experimenteren moet je in een techtree onderzoeken. Je moet niet enkel beslissen in welke volgorde je alles onderzoekt, maar vaak ook wat een technologie je nu precies oplevert. Zo moet je bijvoorbeeld kiezen of de technologie 'Advanced Robotics' je snellere raketten voor je schepen geeft, of Battleoids die je tanks op de oppervlakte vervangen. Hoewel de techtree weinig echte gamechangers bevat, biedt het toch nog heel wat interessante beslissingen.
En dat geldt voor heel Master of Orion. Het is een prima 4X-game die technisch trouw blijft aan het bronmateriaal en dankzij een sterk audiovisueel design tonnen stijl bevat. Maar het genre heeft de laatste jaren niet stilgestaan, en in die context voelt de remake achterhaald en net iets te oppervlakkig aan.
Master of Orion is nu verkrijgbaar op de pc.