Medal of Honor
Een medaille wegens bewezen diensten?
De missies dikken stilletjes aan als het op spanning aankomt, aangezien elk personage enorm veel meemaakt en de vijand langzaam maar zeker in de pan wordt gehakt. Het is enkel een beetje teleurstellend dat de apotheose die je daardoor op het einde verwacht, er eigenlijk nooit komt. Maar daar moeten we meteen wel bij vermelden dat Medal of Honor niet poogt de over the top-actie van Modern Warfare te evenaren, het gaat hier namelijk niet over een fictieve maar over een waar gebeurde oorlog, en het spel probeert dan ook de oorlogsbeleving zo realistisch mogelijk te maken. De makers zijn er bijvoorbeeld duidelijk in geslaagd om de moed van de soldaten te benadrukken en te eren. Er werden bovendien zelfs verschillende militairen die effectief aan de oorlog hebben deelgenomen geraadpleegd.
Mooie liedjes duren niet lang, en redelijk mooie games blijkbaar al helemaal niet. De tien missies van Medal of Honor kunnen op 5 à 6 uurtjes uitgespeeld worden. Gelukkig kan je het spel daarna nog eens op de hoogste moeilijkheidsgraad herspelen, en dat zal hoogstwaarschijnlijk wat langer duren. Bovendien is er nog een Tier 1-modus, die inhoudt dat je elke missie binnen een bepaalde tijd dient uit te spelen, waarna je je resultaat kunt vergelijken met de rest van de wereld via leaderboards. Leuke extraatjes die de speelduur een beetje weten te verlengen, maar we hebben stiekem toch meer genoten van pakweg de Special Ops-modus uit Modern Warfare 2.
De multiplayer is dan weer een compleet ander verhaal. Eigenlijk best logisch, aangezien die niet ontwikkeld werd door Danger Close zoals de single player, maar door niemand minder dan DICE, de multiplayermeesters achter de Battlefield-reeks. Eigenlijk hebben we daarmee al genoeg gezegd en weet je al perfect waar je je aan mag verwachten: een multiplayer die heel lang kan blijven boeien en waarbij alles bijzonder vlot verloopt. Maar ook hier geldt weer dat je niets bijzonders op je bord krijgt, en er is zelfs iets dat een beetje stoort: je kunt enkel een nieuw spel beginnen met vrienden, het is dus niet mogelijk om een bestaand spel waar een vriend aan deelneemt te joinen.
Het meest opvallende speltype is Combat Mission, waar het de bedoeling is om in team achtereenvolgens 5 doelen te behalen zoals het veroveren van een locatie of het plaatsen van een bom, terwijl de tegenstanders dat trachten te verhinderen. Team Assault is niets meer of minder dan de traditionele Team Deathmatch modus, terwijl Sector Control het befaamde speltype met zich meebrengt dat DICE quasi heeft uitgevonden: het veroveren van 3 locaties voor je team door er lang genoeg op stand te houden. Hoe langer het veroverd blijft, hoe meer punten het je oplevert. Het is een concept dat al heel lang meegaat, maar nog steeds heel wat plezier oplevert. In Objective Raid is het dan weer de bedoeling om 2 machines te beschermen of te saboteren met je team, en tenslotte is er nog een hardcore modus die de maker van een spel toelaat om met een heleboel instellingen te spelen. Zo zijn er opties om friendly fire toe te laten en het feit dat je regenereert als je een tijdje niet geraakt bent geweest uit te schakelen.
Tel daar nog een levelsysteem bij op dat voor heel wat beloningen zorgt, alsook de mogelijkheid om de loop, het vizier en het munitietype van elk wapen aan te passen. Er zijn trouwens drie klassen waaruit je kunt kiezen en die je zelfs tijdens het spelen nog kunt wijzigen: een schietgrage rifleman, een ervaren Special Ops-soldaat en een nauwkeurige sniper. Het is opmerkelijk dat je heel snel kunt respawnen tijdens een multiplayersessie, maar dat is eigenlijk wel nodig aangezien er soms heel wat verwoestende air strikes plaatsvinden en er altijd ergens wel een dodelijke sniper of soldaat in een tank op de loer ligt. Qua maps zijn er zeker heel wat leuke terug te vinden, zoals een legerbasis en een berglandschap die ideale speelterreinen vormen, maar na een tijdje ben je er waarschijnlijk wel een beetje op uitgekeken. Gelukkig komt er binnenkort DLC aan om daar verandering in te brengen.
Medal of Honor lost de verwachtingen niet volledig in, in die zin dat het spel eigenlijk absoluut geen vernieuwing met zich meebrengt. Toch heeft het spel een meer dan deftige single player die het realisme van de oorlog in Afghanistan combineert met een bijzonder variërend en intens arcadegehalte. Het mag dan wel een redelijk korte ervaring zijn, de leuke multiplayer en de Tier 1-modus zorgen voor een aanzienlijke verlenging van de speelduur. PS3-bezitters krijgen er zelfs nog eens de klassieker MoH: Frontline inclusief trophies bovenop. Als je een nieuwe Call of Duty verwacht blijf je best nog even bij Modern Warfare 2 hangen, maar elke andere FPS-liefhebber die geen nood heeft aan een heruitvinding van het genre zal zeker en vast met het spel aan z'n trekken kunnen komen.
Wel, waarom zijn jullie hier nog? Oh ja, jullie zijn natuurlijk allemaal aan het wachten op het antwoord op de baardvraag. Wel, op moment van schrijven heeft het exemplaar van meneer Goodrich die uit het spel ingehaald, aangezien die laatste natuurlijk niet groeit. En als dat niet klopt maken we jullie wel iets anders wijs.