MediEvil review - Ruwe remake
Niet zijn Forté(sque).
De MediEvil review brengt Carl naar Gallowmere, waar zombies, vogelverschrikkers en pompoenen het leven van Sir Daniel Fortesque bemoeilijken. Weet deze remake van het 21-jarige PlayStation 1-origineel de sfeer van weleer over te brengen maar tegelijk de beruchte vreselijke controls te verbeteren?
Het verschil tussen een 'remaster' en een 'remake' biedt veel voer voor discussie, met de recente golf aan PlayStation 1-herwerkingen als perfect voorbeeld. Zowel Crash Bandicoot als Spyro kregen naar eigen zeggen 'remasters' hoewel de lijst aan moderniseringen ook de gameplay raakte, waardoor het misschien gepaster is om van een remake te spreken. Ontwikkelaar Other Ocean heeft wat betreft deze behandeling van MediEvil in elk geval geen schroom. De studio spreekt ronduit van een remake, hoewel de game extreem dicht blijft aanleunen bij het twintig jaar oude origineel - inclusief de beruchte problemen met diens camera en controls. Het waren problemen die ook al de eerdere PSP-remaster MediEvil: Resurrection bleven plagen, waardoor het des te pijnlijker is dat ze hier opnieuw de kop opsteken.
Het kan namelijk niet genoeg benadrukt worden dat MediEvil twintig jaar later wordt herinnerd als een charmante en grappige game, die echter naar beneden werd gesleurd door een vreselijke camera en onnauwkeurige controls. Op dat vlak brengt deze 'remake' maar zeer conservatieve wijzigingen aan. In open omgevingen laat de rechterstick je nu eindelijk op een betrouwbare manier de camera controleren, maar claustrofobische levels roepen traumatische flashbacks naar 1998 op. De camera blijft dan vaak achter muren hangen, wat de game tracht tegen te gaan door dichter op Daniels rug in te zoomen. Het resultaat daarvan is echter dat je niet veel overzicht meer hebt over de omgeving, wat al helemaal een ramp wordt door de lage draaisnelheid van de camera die je in het optiemenu niet kunt aanpassen . Andere levels switchen op verwarrende wijze tussen een vrije en vaste camera, zoals de vreselijke Asylum Grounds. Je wordt daardoor te vaak op oneerlijke wijze aangevallen door vijanden die je simpelweg niet of te laat zag, wat het sterke leveldesign grotendeels ondermijnt.
Aangezien alle vijanden veel schade aanrichten, wordt het des te frustrerender wanneer je door de gebrekkige besturing van de game het loodje legt. Sony maakte voor de release de vergelijking met Dark Souls, maar laat het duidelijk zijn dat zulke uitspraken compleet misplaatst zijn. Ja, je incasseert veel schade door vijanden, maar dat is vooral het gevolg van de eerder genoemde ondermaatse camera, alsook van de onnauwkeurige en 'floaty' combat. Aanvallen hebben geen gewicht of impact, met Sir Daniel die zijn zwaard gewoon wat heen en weer zwiept terwijl je aan volle snelheid blijft rondlopen. Enkel je krachtige aanvallen waarbij je het cirkeltje ingedrukt houdt, hebben enig gevoel van impact. Daardoor blijf je deze aanval al gauw spammen, of val je terug op het gebruik van de kruisboog en werpmessen. De combat is een reliek van de jaren 90 en elke cheesing-strategie blijkt leuker en efficiënter dan je bezighouden met de ondermaatse combat. Van de vergelijking met Dark Souls blijft dan ook geen spaander heel.
De veelgeprezen sfeer van de game blijft nochtans wel overeind. Je bezoekt kerkhoven, verlaten dorpen en pompoenakkers, die allen baden in een Tim Burton-achtig Nightmare Before Christmas-sfeertje dat zelfs vandaag amper gezien is in games. Ook de humor staat nog steeds als een huis, met droge en macabere grappen. Zo wordt hoofdpersonage Sir Daniel Fortesque door de geschiedenisboeken herinnerd als een heroïsche ridder, maar blijkt hij honderden meters van de vijand gesneuveld te zijn door een pijl in het oog. Bij het verkennen van een level in een mausoleum met een memorabele orgelsoundtrack, ontdek je dan weer dat er een geest achter de schermen eeuwigdurend hetzelfde stuk muziek moet herhalen. MediEvil heeft een cartoon, droog gevoel voor humor, en de zoektocht naar de volgende sterke grap blijkt de sterkste incentive om verder te spelen.
MediEvil viel indertijd ook op met zijn geweldige soundtrack, die net als de graphics niet zou misstaan in een Burton-film. De sfeervolle en quirky muziek van componistenduo Bob & Barn deed altijd al denken aan Danny Elfman en het feit dat deze versie (net als MediEvil Resurrection voor de PSP) is opgenomen met een echt orkest, resulteert in een prachtige soundtrack waarvan je 's avonds in bed ongetwijfeld nog een paar deuntjes ligt te neuriën. Nochtans ga je je deze remake ook vanwege een andere reden op audiovlak herinneren. Net als God of War uit 2017 doet MediEvil je PlayStation 4 namelijk hijgen als een bezetene. Bizar, aangezien de game allesbehalve grafisch grensverleggend is. Hoewel de charme van het origineel hier helemaal tot zijn recht komt met zijn macabere maar tegelijk jolige artstijl, stottert de framerate geregeld. Onspeelbaar wordt het nooit, maar opnieuw toont het aan dat ontwikkelaar Other Ocean een remake met zeer ruwe kantjes heeft afgeleverd.
Academici die het verschil tussen een remaster en een remake willen bestuderen, hebben ongetwijfeld een vette kluif aan MediEvil. Hoewel de grafische upgrade de charmante stijl van het origineel volledig tot zijn recht doet komen en het humoristische script en de prachtige soundtrack nog steeds als een huis staan, wordt de tocht van Sir Daniel Fortesque in de weg gezeten door een vreselijke besturing die de problemen van het origineel niet aanpakt. Zowel de camera als controls zijn simpelweg onacceptabel voor een moderne game, en al helemaal wanneer je voor ogen houdt dat het origineel daar twintig jaar later nog voor wordt herinnerd. MediEvil doet alsof games sindsdien niet zijn geëvolueerd en dat bedoel ik allesbehalve als een zoetsappig, nostalgisch argument.
MediEvil is een PlayStation 4-exclusive.