Metro Exodus review - De tunnels uit, de wijde wereld in
Groeten uit Rusland.
Na jaren van isolatie overwint Sander in zijn Metro Exodus review zijn pleinvrees en trekt hij het postapocalyptische Rusland in.
Ontwikkelaar 4A Games heeft het zich met Metro Exodus niet gemakkelijk gemaakt. Voor het derde deel in de serie is er namelijk besloten om de claustrofobische tunnels van de Moskouse metro te verlaten, in ruil voor uitgestrekte gebieden die je prikkelen om op onderzoek te gaan. Toch daagt de studio zichzelf uit om de kern van de serie te behouden, terwijl hij de status quo opschudt door de game ditmaal hoofdzakelijk bovengronds te laten afspelen. En hoewel het eindproduct absoluut een aantal ruwe randjes bevat, is het niet moeilijk om Metro Exodus van harte aan te bevelen.
Die open gebieden zijn ook het absolute paradepaardje van de game. De wens daartoer komt deels vanuit het artdesignteam en dat is merkbaar, want de game slooft zich constant uit om zich van zijn beste kant te laten zien. Er zijn vier grote gebieden in de game die visueel enorm van elkaar verschillen, van de bosrijke Taiga tot een dorre en bloedhete woestijn. Vooral het imposante lichtspel zowel binnen als buiten verbluft constant, en het oog voor detail is te merken aan de vele gebouwen die er allemaal uniek uitzien. Elk gebied is liefdevol ontworpen en pusht de reeds negen jaar oude 4A-engine tot het uiterste.
Ondanks de grote bewegingsvrijheid blijft de beklemmende sfeer van Metro intact. Door de open ruimte ben je namelijk een gemakkelijk doelwit voor bandieten en mutanten, en stealth blijft daardoor een belangrijk element van de game. Ook ben je constant op zoek naar materialen en upgrades voor je uitrusting. Het weer en het tijdstip van de dag spelen dan weer een tactische rol. Besluip je een vijandig kamp 's nachts, wetende dat je meer mutanten tegenkomt? Riskeer je de regenbui, ook al moet je steeds het water van je gasmasker vegen? Door schuilplaatsen vrij te spelen heb je echter altijd de middelen bij de hand om je plannen opnieuw door te nemen, de tijd te doden of kogels en health kits te craften van je verworven grondstoffen. Survival is nog altijd de orde van de dag in Metro Exodus, en de studio heeft een mooie middenweg gevonden tussen oud en nieuw.
Dat craften is weliswaar eenvoudig opgezet, maar al gauw merk je dat schijn bedriegt. Je hebt namelijk maar twee craftingmaterialen waarmee je al je kogels, medkits, luchtfilters en werpwapens maakt: mechanische en biologische componenten. Je moet daarnaast rekening houden met het feit dat je wapens vies, en daardoor onbruikbaar worden. Ook dat kost kostbare componenten en al gauw moet je moeilijke beslissingen maken, want je bent zo snel door je materiaal heen dat je nooit alles optimaal kunt aanvullen. Om te overleven in Metro Exodus moet je je kop erbij houden, door op te letten wat elke situatie van je vraagt en je ogen constant open te houden voor die broodnodige componenten. Het systeem werkt goed, vult het survivalaspect aan en wordt door zijn eenvoudige implementatie niet onnodig complex.
Niet alles aan de nieuwe gameplay is vrij van kritiek. Nieuwe gebieden kun je van tevoren ontdekken met je verrekijker, maar de manier waarop je de 'points of interest' vindt mist duidelijke feedback. Daardoor ben je een irritante pixeljacht aan het uitvoeren, terwijl je luistert naar een fluisterstille audiohint die bevestigt dat je iets ziet. Daarnaast hebben de weinige sidequests geen impact op het verhaal. Een missie om slaven te redden mist consequenties en de speurtocht naar een vermiste teddybeer wordt alleen bevestigd doordat je in een latere missie de beer op tafel ziet liggen. Verder reageren NPC's niet op de gebeurtenissen van de open wereld als ze geen onderdeel zijn van de missie. Sleur je bijvoorbeeld een roedel Watchers terug naar het kamp, dan mag je alsnog zelf met hen afrekenen terwijl je maten van The Order hun wapens poetsen. Al die oneffenheden zijn vervelend en vormen haarscheurtjes in de immersie die 4A Games verder perfect heeft ontworpen.
4A Games heeft de verleiding weerstaan om constant terug te vallen op bombastische actiefilmmomenten of supermutanten als clichématige baasgevechten. Het overkoepelende verhaal van Metro Exodus begint met een gebeurtenis die de wereld flink op zijn kop gooit. Dat intrigeert meteen, maar halverwege de game volgt er een wending waardoor bepaalde plotelementen onaf worden achtergelaten. Ook de tegenstanders in de gebieden zijn niet altijd even interessant. Voorspelbare postapocalyptische volksstammen passeren de revue, zoals kannibalen, religieuze fanatici en machtsbeluste oliebaronnen. Hoewel het verhaal doorgaans onderhoudend is, blijft er van de rode draad weinig in je hoofd hangen nadat je de game hebt uitgespeeld.
Na de verhaalwending wordt er wel meer aandacht besteed aan de personages van de game. Protagonist Artyom, zijn vrouw en zijn collega's van The Order reizen naar elk gebied met een trein genaamd Aurora. Telkens als een gebied verkend is, speel je een intermezzo waarin je door de Aurora loopt om met je team te praten, waardoor elk personage eventjes uitgediept wordt. De stemacteurs leveren overtuigend werk af en iedereen klinkt als een volwaardig personage. Je raakt begaan met het team, en waar het overkoepelende verhaal zijn focus verliest, pikken die intieme momenten de draad op. Dat geeft de game toch een karakter waardoor je met plezier kunt terugkijken naar alles wat je hebt gepresteerd.
4A Games slaagt met Metro Exodus grotendeels in zijn missies. De open wereld doet geen afbreuk aan de claustrofobische, survival-georiënteerde gameplay en ziet er bovendien wonderschoon uit. Het verhaal start sterk maar zwakt al snel af, waardoor het op de rijke personages na slechts functioneel te noemen is. De oneffenheden storen soms, maar de constante afwegingen die je moet maken omtrent je uitrusting en tactiek dragen de gameplay met gemak. Metro Exodus is een waardige slotakte voor Artyom en zijn team, weliswaar niet perfect maar ook zeker niet te missen.
Voor de Metro Exodus review speelde Sander op de pc.