Metro Redux review
Een beklemmende sfeer in een desolaat Russisch landschap.
Als je uit de benauwde tunnels van het Russische metrostelsel klimt en voor het eerst een blik werpt op het verwoeste landschap om je heen, moet je even alles op je laten inwerken. De zon schijnt en het is doodstil. De met verwrongen autowrakken bezaaide natuur heeft iets sereen. Dan krijg je de melding dat je de filter van je gasmasker moet vervangen. Je realiseert je dat deze pracht slechts schijn is en de buitenwereld enkel de dood in het verschiet heeft.
Metro Redux van ontwikkelaar 4A Games voegt Metro 2033 en Metro: Last Light samen in één bundel. De ontwikkelaar belooft de ultieme Metro-ervaring en in grafisch opzicht is dat gelukt. Metro 2033 is compleet vernieuwd en gelijk getrokken met Last Light, waardoor beide games grafisch niet meer van elkaar te onderscheiden zijn. Dit zorgt ervoor de bundel speelt als een lange game, in plaats van twee losse titels.
In beide games speel je de Russische Artyom die net als de rest van zijn stadsgenoten in de metrotunnels van Moskou ondergedoken leeft. Door een nucleaire oorlog is het niet meer mogelijk in de buitenwereld te wonen. De straling heeft er namelijk voor gezorgd dat verschillende dieren in dodelijke wezens zijn gemuteerd. Bovendien liggen de communistische Red Line en fascistische Vierde Rijk groeperingen in de clinch, wat het leven er niet bepaald makkelijker op maakt.
Het is vooral de setting en de manier waarop je langzaamaan kennismaakt met de veranderingen die de wereld heeft ondergaan, die het meeste indruk maken. 4A Games heeft een realistische wereld geschapen die een drukkende sfeer op je uitoefent. Het lijden van de normale burgers voert hierbij de boventoon en om elke hoek lijkt het gevaar te loeren. Maar het is moeilijk het gevoel te onderdrukken dat het allemaal wel erg gespeeld is.
De wereld van de Metro-games leeft niet echt. Elk personage dat je ontmoet, laat je even zijn beste acteerprestaties zien om daarna weer in slaapstand te gaan. Dit trucje herhaalt zich meerdere malen, waardoor het steeds minder indruk op je maakt. Het is alsof je door een mooi decor van een filmset loopt, waarbij je vooral niet moet terug kijken als iedereen zijn kunstje heeft gedaan. Zo staart een dame je compleet dood, nadat je even daarvoor nog een betekenisvolle interactie met haar had. Ze gaat niet verder met haar dag, maar blijft bevroren op haar plek staan.
Dit zou niet zo'n probleem zijn als beide games niet compleet de nadruk zouden leggen op deze momenten. Metro Redux gaat voor een filmische ervaring, wat betekent dat je meer zit te kijken dan aan het spelen bent. De games zijn opgedeeld in kleine fragmenten waarbij je van scène naar scène loopt. Tussendoor krijg je even de kans om te realiseren dat je te maken hebt met een first-person shooter. Het haalt de vaart compleet uit de game en zorgt er voor dat je je steeds meer ergert aan de wereld, die in kleinere porties wel de nodige lading met zich had meegebracht.
De gelegenheden waarbij je wel de controle in handen krijgt, zijn zeer degelijk. Je kan kiezen uit verschillende speelmogelijkheden, die de ervaring erg beïnvloeden. Zo biedt de Survival modus de uitdaging van de originele Metro 2033. Dit betekent dat munitie zeer schaars is. De spanning tijdens vuurgevechten wordt ook flink opgevoerd, omdat het herladen van je wapen langer duurt dan je gewend bent van de meeste first-person shooters. De Spartan speelstijl doet het tegenovergestelde en legt meer de focus op snelle actie.
De gameplay is erg gevarieerd en elke soort vijand dat je pad kruist, vereist een andere aanpak. Zo geven menselijke tegenstanders je meer mogelijkheden om voor een stealth-aanpak te kiezen. De mutanten daarentegen vereisen een minder subtiele aanpak en komen soms in grote getale op je af. Maar het is vooral de omgeving die de gameplay het meest beïnvloedt.
In de metrotunnels heb je weinig bewegingsruimte en moet je altijd op je hoede zijn, omdat er ieder ogenblik een mutant je in de rug kan aanvallen. Dit geeft de spanning een sterke impuls. De buitenwereld is grootser en geeft daarmee een beter overzicht. Dit zijn ook de omgevingen die het interessantst zijn.
De metrotunnels zijn namelijk door hun opzet erg lineair en bijna niet van elkaar te onderscheiden. Het is op het punt dat je buiten bent dat Metro Redux meer afwisseling brengt. Je loopt over bevroren kanalen waarbij je het ijs onder je hoort kraken of je baant je een weg door een giftig moeras waarbij je uit moet kijken voor vijanden die uit het water kunnen springen. Aangezien je het grootste deel van de tijd onder de grond doorbrengt, zijn zulke gebeurtenissen echter schaars.
Wat de gameplay niet ten goede komt, zijn de vele passages waarbij je in een voertuig plaats neemt en enkel op vijanden kan schieten. Dit zijn vaak al niet de interessantste momenten in games, maar hier kom je ze te vaak tegen. Het vereist heel weinig eigen inbreng en resulteert in enkel richten en schieten, totdat de game besluit dat je de vastgestelde x-aantal vijanden hebt verslagen om de game weer verder te zetten.
De ontwikkelaar heeft er kennelijk niet genoeg vertrouwen in dat de game wel spannend genoeg is. Dit leidt er toe dat je je vaak op een aantal vierkante meter bevindt waar de game golven vijanden op je af stuurt, terwijl je wacht tot er een deur open gaat. Het breekt ontzettend met de drukkende sfeer die de game anders wel weet over te brengen. De game verandert hierbij in een onsubtiele shooter, die niet de kwaliteit van de gebieden waarop je constant op je hoede moet zijn evenaart.
Metro Redux raakt constant de balans kwijt tussen filmische ervaring en interessante gameplay. Beide elementen maken indruk, maar worden niet op de juiste wijze gedoseerd. Je wordt daarvoor te vaak gedwongen de controle uit handen te geven, juist wanneer de game op gang komt. De beklemmende sfeer staat als een huis, maar dat is niet genoeg om de gameplayproblemen van het totaalpakket te verbloemen.
Metro Redux is nu verkrijgbaar voor de pc, PlayStation 4 en Xbox One.