Metroid: Other M

Metroid's kernconcept is zo iconisch dat het één van de weinige games is wiens naam ook een genre is. Zogenaamde Metroidvania's – een samentrekking van Metroid en Castlevania – laten je een plek verkennen. Vaak wordt je toegang tot bepaalde gedeeltes van de kaart versperd door een hindernis die enkel kan overkomen worden door het verkrijgen van een bepaald item of eigenschap. Uiteindelijk komt het spelen van het spel dus neer op beetje bij beetje nieuwe eigenschappen verzamelen, nieuwe gebieden openen en sterker worden. Dit blijft ook zo voor Metroid: Other M.

Tot nu toe was het altijd zo dat Samus aan het begin van elk spel weer een groot deel van haar eigenschappen verloor zodat je ze weer kon verzamelen. De developers waren correct in het opmerken dat het een verhaaltechniek is waar toch wel sleet op kwam maar de manier waarop ze het opgelost hebben laat ook hier weer veel te wensen over.

Samus behoudt namelijk wel alle mogelijkheden van haar Power Suit maar ze krijgt geen toestemming om deze te gebruiken van haar oude legerofficier. Aanvankelijk wordt er nog een logische verklaring voor gegeven. Het spel speelt zich af op een verlaten ruimtestation en een item als de Power Bomb zou ernstige schade aan de omgeving kunnen aanbrengen. Logica vliegt echter al snel uit het raam wanneer Samus minutenlang door lava-gebieden moet lopen en ze altijd op het nippertje aan de dood ontsnapt door net op tijd een deur naar koudere oorden te vinden. Het is pas later dat ze toestemming krijgt om haar hittebestendige Varia Suit in te schakelen. Waarom precies ze dit niet eerder mocht inschakelen is een raadsel en het voorgaande uur gameplay is absoluut niet goed genoeg om je suspension of disbelief in te schakelen.

Grootste wandaad blijft echter hoe je de wavebeam verkrijgt. Het gaat in tegen alles waar Metroid voor staat en het zou domweg irritant zijn in elke game. Beeld je een splitsing in. Je gaat links en je komt in een lange gang terecht waar je eerst alle vijanden in moet vermoorden. Vervolgens lanceer je jezelf naar een parcours voor je morph ball waar je secties die om de zoveel seconden onder hoogspanning komen te staan moet ontwijken. Vervolgens kom je terecht in een kamer waar je een schakelaar ziet waar je op moet schieten om hem te activeren maar je schoten worden tegengehouden door het glas dat tussen Samus en de schakelaar zit. Hier valt niets te doen dus keer je terug. Dat gebeurt gelukkig wat sneller. Na het stukschieten van alle hindernissen op een neerwaartse helling sta je snel weer op begane grond en kun je terug keren naar de splitsing waar je begon. Daar aangekomen is er een scripted event, wordt je gevangen gezet in een glazen kooi en aangevallen door vier vijanden die door dat glas kunnen schieten. Het is dan pas dat je toestemming krijgt van je ex-overste om de Wave Beam, die door glas kan schieten, in te schakelen. Na het doden van je belagers is je volgende taak duidelijk: terugkeren van waar je zonet kwam en op die schakelaar schieten met je nieuwe Wave Beam. Kers op de taart is dat het activeren van die schakelaar ervoor zorgt dat je verder kunt in de kamer die rechts ligt in de originele splitsing. Je moet dus weer terugkeren.

In het bovenstaand voorbeeld zijn verschillende van Metroid: Other M's slechte kantjes te merken. Het spel laat je kort na elkaar backtracken zonder goede reden – waarom kreeg je niet gewoon toestemming om je Wave Beam te gebruiken zodra je die schakelaar zag? -, het spel verlangt van je dat je alle vijanden vermoord voordat je verder kunt en er gebeurt een scripted event dat geen steek houdt. Het is Other M op zijn slordigst.

Zoals al eerder vermeld speelt het spel grotendeels in zijaanzicht in een pseudo-3D. Je kunt je vrij bewegen in alle dimensies maar het hoeft niet. Soms neemt de camera wat vrijheden om de omgevingen te tonen maar dit is altijd welkom. Other M's graphics zijn in orde en terwijl het zeker niet de charme of finesse heeft van een Super Mario Galaxy is er weinig op aan te merken. Samus besturen met de D-pad van de Wiimote werkt goed genoeg. Precisiebesturing is eigenlijk nooit echt nodig. Mikken gebeurt haast vanzelf door de wel heel vergeeflijke auto-targeting en het spel is zo opgebouwd dat je zelden je koers moet corrigeren. Een betere besturing voor een third person Metroid kan ik me niet inbelden. Wel moet gezegd worden dat de kleine vierpuntsdruktoets van de Wii na lange speelsessies toch pijn doen aan de duimen. Spijtig dat het gebruik van de pointer Classic Controller-compatibiliteit onmogelijk maakt.

Op bepaalde momenten tijdens het spel verhuist de camera wel naar een over-de-schouder standpunt zoals we dat gewend zijn van Resident Evil 4 en Gears of War. Tijdens deze momenten kun je eigenlijk niets anders doen dan tergend langzaam rondstappen en rondkijken. De cameraverschuiving zorgt er echter ook voor dat je nu wel een personage moet besturen in volledige 3D-ruimte met precisiecontrole met een D-pad. Gelukkig komen ze niet al te vaak voor want ze zijn altijd irritant, zijn volstrekt nutteloos en halen alle snelheid uit het spel. Hetzelfde geldt voor wanneer je geforceerd bent om vanuit eerste persoon perspectief een omgeving te onderzoeken. Je kunt de mode niet verlaten, je kunt niet bewegen en altijd moet je op zoek naar een detail in de omgeving dat ontzettend moeilijk te vinden is, zelfs als je weet waar je op moet letten dankzij GameFAQS.