Mindjack

Tot ziens, januari. De eerste maand van 2011 is voorbij gevlogen, mede dankzij de kleine pareltjes die reeds onze stempel der goedkeuring verdienden. En daarmee is de toon ook gezet voor de rest van het jaar, het belooft weer een drukte van jewelste te geven. Maar dat is niet het enige lichtpuntje, want op dit eigenste ogenblik zitten duizenden studenten met hun neuzen in de boeken voor de laatste proefwerken van het eerste semester. Ik moet spontaan dan even denken aan Mindjack, waarin het mogelijk is om het bewustzijn van andere mensen over te nemen en hen te dirigeren hoe je wenst. Stel je de mogelijkheden voor: de prof even hersenspoelen om meteen alle proefwerken een voldoende te geven zodat iedereen tevreden naar huis kan gaan. Als we het echter over dezelfde Mindjack hebben die ik te verduren kreeg, dan raad ik aan om gewoon verder te blokken zoals jullie bezig zijn. Het idee achter de game klinkt misschien heel interessant, het product zelf brengt echter geen soelaas.

Nochtans, ik lees op het hoesje de twee grote woorden "Square Enix". Tiens, wat is er dan in godsnaam fout gelopen? Het is niet de eerste keer dat die gekke Japanners een game voor een Westers publiek weten te verknoeien, vroeg of laat moeten ze er toch eens op zitten? Het zal alleszins nog even wachten worden op zo'n spel, want Mindjack slaat de bal stevig mis. Je kruipt in de huid van de speciale spion Jim die meteen bij het aanvangen van de game de taak krijgt om een zekere Rebecca te bevrijden en van daaruit de strijd aan te binden met de NERKAS-organisatie, en dit alles krijgt de "unieke" twist met zich mee. In het huidige jaartal kan men met een hacktechniek mensen en artificiële wezens mentaal beïnvloeden (of dus gebruiken, zoals ik met de lieftallige prof hierboven demonstreerde).

1 of 11

Beschrijving

Attribution

Het plot is vrij dun en dient echt enkel als achtergrond voor hetgeen de speler moet doen. Met weinig of geen verhaallijn heb ik weinig moeite, zo hebben veel verslavende titels zich reeds bewezen. Maar het feit dat er veel van de science-fiction elementen niet voldoende uitgespit worden (zoals het hacken), lijken me een goedkope manier om moeite en werkuren te besparen.

De gameplay heeft duidelijk zijn mosterd gehaald bij pionier Gears of War, die het dekkingsysteem perfectioneerde met bijbehorende rolbeweging. Zelfs de narratieve stukken lijken volledig weggeplukt uit de titel van Epic Games, met de nadruk op het feit dat je soms vastzit aan een traag staptempo terwijl er allerlei zaken in je contactoortje gebruld worden. Het recept van een succesvolle gameplay-cocktail klakkeloos kopiëren is niet nieuw, maar dan moet het wel zorgvuldig gedaan worden. De mengelmoes die hier aanwezig is, werkt de speler constant tegen. Lichamelijke aanvallen missen hun doel waardoor je voor geruime tijd een vogel voor de kat bent en het dekkingsysteem durft je soms volledig bloot te geven aan vijanden. Je draagt telkens twee wapens met je mee, waarvan je ook vijandige wapens kan oprapen en gebruiken. Over de AI wil ik het al helemaal niet hebben, want ik ben de tel kwijt geraakt hoeveel kogels ze absorberen. Als je vlakbij een van de naamloze soldaten staat, concentreren ze zich zelfs vaak op een doelwit dat zich in een andere richting bevindt. Begrijpen wie begrijpen kan. Sommige soldaten liepen zichzelf zelfs vast in een nauwe gang waardoor ze niet meer konden vuren en simpel kanonnenvoer waren voor mijn rifle.

Dan is er nog de kleine persoonlijke toets van de makers, dat zogenaamde "mindhacken". Zodra je een vijand na veel beschieten op zijn knieën krijgt, is het mogelijk om hem te beheersen en hem te gebruiken tegen de vijandige troepen van NERKAS. Het kan wel degelijk helpen om je strijd tegen vijanden makkelijker te maken, maar veel diepgang is er niet terug te vinden. Als je zelfs een checkpoint haalt of een volledige groep uit te schakelen, vallen al je marionetten plots neer en dan nog in een vrij houterige vertraagde manier. Ragdoll physics: noppes.

Dat is niet het enige probleem; je mag zoveel inlevingsvermogen bezitten als je kan, door de ongelooflijk saaie stemmen kon ik me nooit vereenzelvigen met de snoeten van Jim en Rebecca. Voor mijn part gingen ze altijd voor de bijl, want dat gaf me dan de mogelijkheid om tijdelijk met een ander lichaam verder te spelen. Inderdaad, als je zou neergaan, kan je je bewustzijn transporteren naar een onschuldige burger in de buurt om met hem of haar verder te spelen. Grafisch ziet alles er zeer ordinair uit, zelfs voor een game die zich in de toekomst afspeelt. Er steekt niets bepaald met kop en schouders boven de rest uit, wat toch voor een domper op de geloofwaardigheid van de speelwereld zorgt. De muziek bestaat uit een wirwar van vreemde klanken en verkrachte instrumenten, niet dat het na deze uiteenzetting nog een echte verrassing is.

Er zit gelukkig wat variatie in de gevechten, met name boss fights. Een klein lichtpuntje, zo bleek aanvankelijk. Maar die hoop werd snel teniet gedaan. Grotere confrontaties in Mindjack houden in dat je probeert om zo lang mogelijk te overleven terwijl zowel gewone tegenstanders als de uit de kluiten gewassen boss het vuur aan de schenen leggen. En meestal moet je gewoon vuren op de vijand zelf, zonder nog maar te analyseren en een zwakke plek te zoeken. De eerste grote confrontatie bestaat uit een luchtschip dat je niet met kogels neer krijgt, maar wie loopt er toevallig op het dak? Een tegenstander met een raket toch niet zeker? Bij de rest hoef ik wellicht geen tekeningetje te maken.

Tenslotte zit er een originele multiplayer in de game, waarbij andere spelers zich vervoegen tot je rangen in het singleplayer-verhaal. Ze nemen geen specifieke rollen aan, maar helpen je in je strijd als gewone burgers die je anders ook zelf zou kunnen betreden als enige speler. De grote vraag van zo'n multiplayer luidt dan: vormt het een meerwaarde voor de ervaring? Wel, je krijgt wat extra vuurkracht ter beschikking, maar daarnaast is er niets speciaal aan. De online gameplay klonk op papier wel aanlokkelijk, en toch kan zelfs dat onderdeel de boel niet redden.