Monster Hunter Tri

Het moest er ooit van komen, een grootse game voor de Wii die niet door Nintendo zelf werd ontwikkeld. Die dag is eindelijk aangebroken met Monster Hunter Tri. De top van Nintendo gelooft blijkbaar ook in het spel, want zelden was er zoveel promotie rond een Wii-game. De eerste stap van de Monster Hunter-franchise op de Wii is alvast een reusachtige sprong vooruit. Capcom mikt duidelijk verder dan het huidige nichepubliek dat ze meermaals op PlayStation Portable hebben getracht aan te spreken.

Fans van de reeks zien reeds in het begin een gameplay-element opduiken. Je hebt namelijk wat tijd nodig om in het spel te geraken. Al gauw spendeer je zes uur in de speelwereld om alles onder de knie te krijgen. Pas dan kom je de echt grote kanonnen tegen, uitdagende monsters met wat meer vlees aan. Toch ligt de leercurve hiermee iets lager dan eerdere titels.

Jagen op monsters gaat echter om meer dan louter jagen. De jacht is een mix van diverse elementen met de “kill” als kers op de taart. Je hebt een tactiek nodig, die gepaard gaat met de juiste uitrusting en het aanleren van de juiste technieken. Het draait rond vallen, opstaan en weer doorgaan.

Het hoofdpersonage is wel niet gebonden aan een level. Wat voor beesten jou oppeuzelen of welke aan het spit geregen worden door jou hangt af van je harnas en wapens. Er zijn volop grondstoffen aanwezig om basisstukken te maken, maar voor wat extra dien je vijanden te verslaan. Onderdelen van de monsters zelf dienen namelijk ook om harnassen, zwaarden en andere dingen te vervaardigen.

Veel handelingen moet je dus herhalen als speler, maar het grinden voelt niet onnatuurlijk aan. Een jager in het dagelijkse leven doodt namelijk vaak dezelfde dieren. Een jager die zelf zijn materiaal maakt en uitkiest, waardoor er geen duidelijke beste uitrusting is. Het is een zaak van alles aan te passen aan jou manier van spelen.

Jou avontuur begint in Moga Village, een dorpje dat recent geteisterd wordt door aardbevingen en monsters. Dit wordt jou hub en uitvalsbasis voor de rest van het spel. Hier zijn er winkels met basisproducten, leer je geleidelijk alle vaardigheden en ontvang je quests.

Bij het succesvol ten einde brengen van de missies heb je meestal voorraden die makkelijk om te zetten zijn naar resource points. Zo begin je langzaam aan de wederopbouw van het dorp. Zo zend je bijvoorbeeld vissersboten uit en zet je de boeren aan het werk. Beiden zorgen voor resources zonder te grinden en die je soms nergens anders vindt.

Wat opvalt doorheen het hele spel is de grafische pracht van deze titel. Af en toe is het geheel een beetje blokkerig, maar de grootse omgevingen zijn van Zelda-kwaliteit. Zeker de achtergronden en de filmpjes zijn van een zeer hoge niveau. Maar de echte sterren zijn de monsters zelf. Mijn absolute favoriet is Lagiacrus, de waterdraak. Spijtig genoeg heb je er weinig tijd om bij stil te staan, want onder het wateroppervlak staat je bloot aan aanvallen vanuit iedere hoek. Bij watergevechten geraak je wel soms gedesoriënteerd.

Gelukkig bestaat er ook nog iets zoals multiplayer, een functie die perfect geïntegreerd is in Monster Hunter Tri. Het is uitdagend en zeer leuk om met maximum drie vrienden (dus vier personen) de grootste monsters aan te pakken. Door de ondersteuning van Wii Speak is het ook zeer makkelijk om tactieken af te spreken en toe te passen.

Maar er zit ook nog een offline mode in voor twee spelers. Gezellig met z'n tweeën vecht je tegen grote groepen van monsters of één gigant in een arena. Het is een leuk extraatje, maar niet meer dan dat. Ik vond de eerdere twee spelwijzen veel leuker en je gaat al snel bijna veertig uur van je vrije tijd besteden om de game in single player “uit te spelen”.

Zoals je leest zijn er vooral positieve punten, maar niemand of niets is perfect. Want zo nu en dan is de besturing toch niet optimaal. Hierbij speelt vooral het ontbreken van een vast camerastandpunt een grote rol. Maar dit is vooral ontwikkeld om grotere monster beter te bevechten en zo is het hele monster zichtbaar wanneer jij dat wil.