Mordheim: City of the Damned review
Wyrd on the street.
Wie Warhammer zegt, denkt meteen aan grote veldslagen tussen legers miniaturen en meetlatten. Mordheim is echter een kleinere spin-off van de grote tabletop-game, waarin kleine groepen krijgers in de straten van een verwoeste stad om de magische Wyrdstones vechten. Het gezelschapsspel wordt al enkele jaren niet langer door Games Workshop ondersteund, maar krijgt nu een nieuw leven door een gameadaptatie van ontwikkelaar Rogue Factor.
De eerste proriteit van de jonge ontwikkelaar is om met Mordheim: City of the Damned trouw aan het bronmateriaal te blijven. Het resultaat is een diehard turn-based game, met RPG-elementen. Je rust een Warband uit, vertrekt op missie en keert met een dosis ervaring en buit terug. Slachtoffers ben je permanent kwijt of blijven voor de rest van hun leven verwond, en dat allemaal om Wyrdstones te verzamelen en uiteindelijk macht over de verdoemde stad te verwerven.
Je kiest uit vier verschillende facties: menselijke huurlingen van The Empire, moordlustige ratten van de Skaven Clan Eshin, religieuze nonnen met spierballen van de Sisters of Sigmar en de gecorrumpeerde Chaos-krijgers van de Cult of the Possessed. Elke Warband heeft zijn unieke eenheden en specialiteiten. The Empire gelooft simpelweg in traditionele oorlogsvoering, terwijl de Skaven rondsluipen en vanuit de schaduw toeslaan. De twee religieuze ordes gebruiken dan weer magie om hun doel te bereiken. Ze hebben alle vier verschillende speelstijlen en een eigen verhaallijn. Genoeg variatie dus om je een tijdje zoet te houden. De mogelijkheid om verschillende Warbands tegelijk te onderhouden, maakt het een verademing om bij een tegenslag even te herbronnen met de speelstijl van een andere groep.
Maar waarschijnlijk heb je na een tijdje één favoriet waarin je de meeste tijd investeert. Want een succesvolle Warband onderhouden werkt verslavend. Personages worden sterker en je kiest zelf in welke richting ze evolueren en welke vaardigheden ze aanleren. Je krijgt voldoende vrijheid om beetje bij beetje je manschappen vorm te geven en aan hen gehecht te raken. Het plotse verlies van de linkerarm van één van je boogschutters is niet alleen een verlies voor je strijdkracht, maar doet ook een beetje pijn in het hart. De voortdurende goudkoorts naar Wyrdstones die je nodig hebt om je leger te bekostigen, geeft het managen een gezonde dosis spanning en maakt elke overwinning van levensbelang.
Een Warband heeft een leider, enkele helden en gewoon voetvolk. Je bestuurt maximaal tien krijgers. Je strijdmacht is net groot genoeg om tactisch samen te werken, maar toch klein genoeg om overzichtelijk te blijven.
Al doet de interface wel vaak zijn best om die overzichtelijkheid te fnuiken. De directe controle over de bewegingen van je krijgers is handig en precies (net zoals in Valkyria Chronicles), maar het voortdurend scrollen tussen de beschikbare acties is ontzettend monotoon en haalt het tempo uit de game. Daarenboven worden statuseffecten nauwelijks uitgelegd. Waarom een boogschutter een halve meter naar links meer kans maakt om zijn doelwit te raken, is niet duidelijk. Wat de toverspreuk van je vijand precies doet, blijft in het ongewisse. Ondanks de uitgebreide menu's en keuzemogelijkheden tussen de gevechten, heeft Mordheim: City of the Damned een chronisch gebrek aan nuttige informatie op het slagveld zelf.
Bovendien gaat de game onder een hoge graad van recyclage gebukt. De gevechten vinden allemaal plaats in dezelfde stedelijke omgeving. Dat past bij de setting van de game, maar de zoveelste vechtpartij op een overbekend marktplein of rond een kerk die je al verschillende keren hebt gezien, is na een tijdje niet langer boeiend. Enkel de campaign-missies brengen wat welgekomen variatie met unieke locaties en doelen. Daarnaast zien ook alle vijanden van hetzelfde ras er quasi identiek uit en wordt de rest van de ondermaatse visuele stijl door een groen-grijs kleurenpalet gedomineerd. Tel hierbij lange laadtijden en de eerder vermelde verwarrende interface en Mordheim verliest hoe langer je speelt zijn aantrekkingskracht.
Maar ondanks de hindernissen die het spelcomfort in de weg staan, biedt de game wel een sterke strategische kern. De leercurve is aanvankelijk hoog. Uitgebreide tutorials, een Veteran-systeem dat over verschillende Warbands heen werkt en een gezonde dosis doorzettingsvermogen zorgen er echter voor dat je strategische dorst na een tijdje gelest wordt. Met je Chaos-troepen een stelletje nonnen overrompelen of de vijand in je zorgvuldig opgestelde Skaven-val laten trappen, is heel erg bevredigend. Je strategische inzicht wordt zo consistent beloond. Doorheen de campagne stoot je af en toe op een plotse piek in de moeilijkheidsgraad en een slechte dice roll werkt je soms op ongelukkige momenten tegen, maar het is nooit oneerlijk. Als je ten onder gaat is het de schuld van je zwak strategische inzicht of onderschatting van de vijand. Bovendien is de multiplayermodus een goedkope manier om een potje Mordheim te spelen, zonder dure investeringen te doen of miniatuurtjes te schilderen.
Uiteindelijk slaagt Rogue Factor in zijn opzet om de Mordheim-tabletop-ervaring naar een game te vertalen. De strategie zit goed, de RPG-elementen zijn verslavend en het bronmateriaal is intact. Een klungelige interface, gebrek aan variatie en een ongeïnspireerd audiovisuele stijl maken het echter moeilijk om je helemaal in het lot van je Warband en de verdoemde stad te verliezen. Mordheim: City of the Damned kan gerust nog een laagje verf gebruiken.
Mordheim: City of the Damned is nu verkrijgbaar voor pc.