Mortal Kombat
Fatalitastisch!
Beste Eurogamers - Mijn review van Mortal Kombat moet ik noodgedwongen schrijven van op de publieke computer in het psychiatrisch centrum van Beernem. Hoe ik hier terechtkom, vraagt u? Laten we zeggen dat mijn ouders niet konden lachen met mijn idee om de flatscreen te voorzien van een afdruk van mijn hoofd. Ook de PlayStation 3, die ik vakkundig heb bewerkt met de bijl uit het tuinhuisje, vonden ze niet bijster amusant. Tel daar nog de controllers in de blender bij en ze vonden tijd om mij hier onder te brengen. Niet dat ik kan klagen. Ik maak nieuwe vrienden en ik leer erg veel bij.
Zo heb ik bijvoorbeeld geleerd dat het onderspit delven in Mortal Kombat niet meteen moet gevolgd worden door materiele vernietiging, dat vrienden nog steeds vrienden blijven nadat ze je in het stof hebben doen bijten en dat mislukte fatalities niet het einde van de wereld zijn. Voorwaar goede lessen om mee te nemen als ik mij terug op de nieuwe Mortal Kombat-telg stort! Hoe zegt u? Of gehele onthouding niet beter zou zijn? Tja... Dat is niet meteen een optie. Daar is het spel gewoon te briljant voor.
Hoewel Mortal Kombat de laatste jaren een beetje overschaduwd werd door genregenoten als Street Fighter en Marvel Vs. Capcom, blijkt dit naderhand een stilte voor de storm geweest te zijn. NetherRealm Studios heeft zijn tijd afgewacht en pakt momenteel verschroeiend hard uit met de nieuwste telg in deze klassieke reeks. Het heeft hen ongetwijfeld jaren van bloed, zweet en tranen gekost. Hoe bepaal je immers hoe de negende Mortal Kombat er moet uitzien terwijl de reeks avontuurtjes beleefd heeft in zoveel andere genres. En hoe zorg je voor een sterke comeback terwijl de concurrenten de lat zo hoog leggen? Ed Boon en de zijnen kwamen, na ongetwijfeld heel wat slapeloze nachten, met de oplossing. Hun idee: terugkeren naar de roots!
Mortal Kombat 9 heeft dankzij die zware beslissing dan ook de vorm aangenomen van een old school, 2D fighting game en werd mettertijd omgedoopt tot simpelweg Mortal Kombat. Weg met het overtollige vet en de franjes en terug naar de goeie ouwe fundamenten waarop de reeks is gebouwd, zijnde fatalities en vloeiend, botten krakend beat'em up spelplezier. Op andere vlakken heeft NetherRealm dan weer, zoals het hoort, resoluut de moderne kaart getrokken. Geen gepixeleerde bitmaps maar prachtige, geanimeerde personages die je met grote voldoening op erg creatieve (lees: bloederige) manieren aan hun einde kan laten komen.
Ook de vaak interactieve achtergronden zijn een ware streling voor het oog en brengen een gesmaakte ode aan de arcade-tijdperken. Tel daar nog het schitterende sounddesign bij op, met een huiveringwekkend gekraak van botten en een misselijkmakend gescheur van huid en ingewanden, en je komt tot de conclusie dat NetherRealm kosten nog moeite gespaard heeft om Mortal Kombat van hoge productiewaarden te voorzien!
" De keuze om terug te keren naar de kern van Mortal Kombat-mythologie lijkt dan ook een schot in de roos te zijn....."
Wat wel mee in de reboot-molen is gedraaid, is het verhaal. Wanneer je de Story Mode voor het eerst lanceert, krijg je immers een slagveld onder de neus geduwd waar nagenoeg alle personages uit het spel dienst doen als voedsel voor de kraaien. Shao Kahn heeft zijn slag thuisgehaald en enkel Raiden staat nog overeind, zij het wankel en lusteloos. Wat doe je dan als "God of Thunder" wanneer je merkt dat het einde nabij is? Simpel, je stuurt je jongere zelf een memootje uit de toekomst met de vriendelijke vraag of je het, als het even kan, niet zover kan laten komen. Je keert als speler dan ook samen met de visioenen van Raiden terug in de tijd naar het allereerste Mortal Kombat-toernooi om je naderhand doorheen het verhaal van de eerste drie games in de reeks te slaan en te schoppen. En dat slaan en schoppen mag je erg letterlijk nemen, want de Story Mode blijft een aaneenschakeling van tweekampen, zij het doorspekt met heel wat tussenfilmpjes.
Toch merk je algauw dat het geheel meer is dan de som van zijn delen. Het verhaal weet wel degelijk te boeien en zal je moeiteloos ettelijke uren aan het scherm weten te kluisteren. De keuze om terug te keren naar de kern van Mortal Kombat-mythologie lijkt dan ook een schot in de roos te zijn.
De Story Mode is meteen ook de uitgelezen kans om jezelf bekend te maken met de 26 vechtersbazen die het spel rijk is. Elk van de personages krijgt immers een hoofdstuk toegewezen alwaar je met hem of haar aan de slag kan gaan en je de verschillende stijlen aan den lijve kan ondervinden... den virtuele lijve gelukkig. NetherRealm Studios slaagt er wonderwel in om elk van de 26 kemphanen een unieke vorm van strijden mee te geven, gaande van Sindel die haar lange haren als zweep weet te gebruiken tot Sheng Tsung die de vorm van zijn tegenstander kan aannemen.
Ook het vechten zelf voelt erg vlot en uitgebalanceerd aan. In welke mate Mortal Kombat zal opduiken in het toernooicircuit valt nog af te wachten, maar alle elementen lijken alvast aanwezig. Niets wordt nodeloos ingewikkeld gemaakt en met vier toetsen die gebruikt worden voor de verschillende aanvallen ( eentje voor het blokkeren), tover je algauw een divers gamma aan trappen en stoten uit je mouw. Toch hou je het motto "easy to learn, difficult to master" best in je achterhoofd tijdens het spel. De verschillende combo's vergen immers heel wat meer timing en minutieuze plaatsing dan de gemiddelde oplawaai maar komen dan ook een stuk harder aan
Heel wat simpeler maar niet minder pijnlijk zijn de X-Ray Moves. X-Ray Moves zijn als het ware supermoves, voorzien van een eigen kleine cutscene, die in een match zonder twijfel het tij kunnen doen keren. Hun naam hebben ze te danken aan de X-Ray bril die je als speler even op de neus geduwd krijgt en waarmee je netjes kan volgen welke botten er precies worden verbrijzeld en welke organen er worden doorboord. Deze halve deus ex machina's hebben natuurlijk wel hun prijs. Wil je er immers gebruik van maken, dan zal je eerst en vooral je Supermeter moeten opladen.