MotoGP 18 review - Meer van het ondermaatse zelfde
Geen mijlpaal.
In de MotoGP 18 review stapt Carl op zijn Ducati en rijdt hij de grote prijs van Italië in de Unreal Engine 4. Als dat maar goed afloopt...
Met meer dan een half dozijn eerdere MotoGP-games, alsook de SBK-reeks en Ride 1 en 2 onder de gordel, heeft ontwikkelaar Milestone serieus wat kilometers op de teller. Dat heeft zich tot nu toe echter niet naar indrukwekkende games vertaald. MotoGP 18 vormt geen uitzondering op die regel. Hoewel de Italiaanse ontwikkelaar heel grote veranderingen belooft voor zijn langlopende reeks, is daar in de praktijk niks van te merken. MotoGP 18 leert op geen enkele manier uit de fouten van zijn voorgangers, en levert een ondermaatse ervaring af.
Belofte maakt schuld, zo luidt het gezegde. Daar lijkt Milestone echter niet in te geloven. Hoewel de ontwikkelaar namelijk aankondigde dat de overstap van MotoGP 18 naar de Unreal Engine 4 een compleet nieuwe ervaring qua graphics en physics zou inhouden, komt daar niks van in huis.
De graphics van de game zijn namelijk enorm gedateerd, met rudimentaire motorfietsen en racers die niet zouden misstaan in een PlayStation 3- of Xbox 360-titel. De textures zijn zelfs zo wazig dat de namen van de sponsors op de borden langs het circuit bijna onleesbaar zijn. Sorry, Repsol. Nee, uiteraard heeft ontwikkelaar Milestone geen enorm budget ter beschikking zoals bijvoorbeeld Need For Speed, maar je hoeft geen AAA-studio te zijn om met Unreal Engine 4 een visueel indrukwekkende game af te leveren. Getuige daarvan indiegames zoals The Park, Adrift en Little Nightmares, waar nog kleinere teams dan Milestone er wel in slagen om met dezelfde engine een mooi resultaat af te leveren.
De presentatie is over de hele lijn ondermaats, want ook de klank van de game is onaanvaardbaar. De motorfietsen klinken als 24 bromvliegen die door je huis razen. Het is een probleem waar de reeks al jarenlang mee kampt en waar editie 18 opnieuw niks aan doet. MotoGP 18 is kortom een ware audiovisuele ramp die op geen enkele manier leert uit de fouten van zijn voorgangers.
De overstap naar een andere engine waar Milestone niet vertrouwd mee is, brengt ook nieuwe problemen met zich mee. Zo is de input lag simpelweg onaanvaardbaar. Meer dan eens mis je een bocht, simpelweg doordat de tijd wanneer je een knop op de controller indrukt niet overeenstemt met wanneer de game die actie registreert. Gooit de input lag geen roet in het eten van je race, dan is het wel de framerate die af en toe de dieperik induikt. Vooral wanneer je vlakbij andere racers rijdt, begint de game te stotteren. Ten slotte moet je langer dan een minuut wachten wanneer je een race wilt aanvangen. Alle problemen samen resulteren in een game die niet prettig is om te spelen, en op die manier zelfs een stap terug is tegenover het eerdere werk van Milestone.
De enige belofte die de ontwikkelaar wel nakomt, is dat MotoGP 18 de Career Mode van de reeks onder handen neemt. Elke locatie waar je naartoe trekt om te racen, wordt nu voorafgegaan door enkele sfeerbeelden die je bijvoorbeeld de grachten in Amsterdam of de Sagrada Familia in Barcelona tonen. Het wekt even de illusie op dat je naar een uitzending van een echte MotoGP-race zit te kijken en geeft je zin om aan de wedstrijd te beginnen.
Sowieso voel je eindelijk een grote betrokkenheid bij je carrière doordat er nu een XP-systeem is dat je doet stijgen in categorieën zoals remmen, het managen van je acceleratie, enzovoort. De invloed daarvan is in de game weliswaar nauwelijks waarneembaar, maar op z'n minst heb je de illusie van groei. Dat gaat ook op voor de fictieve in-game versie van Twitter, waarbij je je naam en prestaties soms voorbij ziet komen. Beide features zijn allesbehalve grensverleggend, maar dat ze vermeldenswaard zijn in deze review is tekenend voor de absoluut minimale groei die MotoGP 18 toont tegenover zijn voorgangers.
Het grootste pluspunt van MotoGP 18 is uiteindelijk een omstandigheid waar het zelf geen zeg over heeft: de zeldzaamheid van motorracegames. De sport is zo nobel en opwindend dat het gewoonweg meer games verdient die je de kans geven om je motor vlot door een bocht te loodsen en vervolgens brullend tot leven te wekken. Je wielen trillen en schuiven dan terwijl ze proberen om de kracht van de motor in bedwang te houden, en het vergt je uiterste concentratie om de controle niet te verliezen. Wanneer je dan eindelijk stabiliteit vindt en de motor weer rechtop krijgt, voel je je even de koning te rijk. Het is nog steeds een bijzonder zeldzaam moment in games, en zowat de enige reden waarom je MotoGP 18 speelt.
Behalve de opwinding die inherent is aan motorrijden, valt er zo goed als niks positiefs op te merken aan MotoGP 18. De Career Mode heeft een kleine opknapbeurt gekregen met sfeerbeelden, een XP systeem en een social feed, maar dat is bijlange niet genoeg om de onaanvaardbare graphics, hoofdpijn opwekkende audio en ondermaatse technische afwerking door de vingers te zien. Milestone belooft veel, maar maakt weinig waar. Allesbehalve een mijlpaal voor de studio dus.
Voor deze MotoGP 18 review speelde Carl op een PlayStation 4 Slim.