Motorcycle Club review
Sons of Mediocrity.
Het allerbeste aan Motorcycle Club is het hoofdmenu. In een groezelige garage staat een toog, met daarachter een gure biker die verveeld voorover leunt. Bij hem kun je verschillende opdrachten aannemen. Kijk je wat verder, dan zie je hoe je verzamelde motorfietsen vlakbij de barkrukken trots naast elkaar staan. De beschikbare races bekijk je via een roestige poort die kreunend opengaat en op een grauw industrieterrein uitzicht biedt. En de opties zijn in een hoek van de garage te vinden, waar een verouderde computer monotoon staat te zoemen met een doos tissues ernaast.
Het hoofdmenu straalt dus een rauwe en zelfs gevaarlijke ondertoon uit. Het geeft de game onmiddellijk een eigen karakter. Maar ontwikkelaar Kylotonn Games vergeet die fascinerende sfeer naar de rest van Motorcycle Club door te trekken. De ontwikkelaar prijst zichzelf voor zijn "realistische weggedrag van voertuigen" en noemt zichzelf "één van de leidende experts in de wereld van racegames". Een compleet overdreven uitspraak. Want eens je ook echt op een motorfiets zit, dan smelt dat gevoel van gevaar uit het hoofdmenu meteen weg.
Een Kawasaki moet onstuimig aanvoelen. Een bom van energie die ontploft zodra je gas geeft. Dat is het hier allesbehalve. Ook alle andere motorfietsen voelen als speelgoedversies aan, die over het wegdek glijden alsof het met vaseline is ingesmeerd. Remmen heeft daarbij soms amper effect. De studio probeert geen realistische racegame af te leveren, maar zelfs een arcadetitel hoort een degelijk rijgedrag voor te leggen. Omdat je nooit een gevoel van volledige controle hebt, lijkt het alsof je tijdens het racen constant wordt tegengewerkt.
Motorcycle Club probeert zich door een uniek spelmechanisme van andere games te onderscheiden. Tijdens races wissel je namelijk voortdurend tussen drie types motorfietsen, die elk voor specifieke situaties bedoeld zijn. Een origineel idee, maar onvoldoende uitgewerkt gezien je in praktijk maar twee van de drie categorieën nodig hebt.
Custom bikes zijn essentieel als je over de vele stukken kapot wegdek wil scheuren zonder te veel snelheid te verliezen. Roadsters zijn dan weer bedoeld om scherpe bochten te nemen, maar de Superbikes zijn daartoe even goed in staat. Bovendien zijn ze zoveel sneller dan Roadsters, dat je in praktijk enkel maar Custom bikes en Superbikes gebruikt. En daar houden de problemen met het gamedesign nog lang niet op.
Om nieuwe motorfietsen vrij te spelen, moet je vaak zogenaamde Constructor Challenges doen. Deze tergende uitdagingen vormen veruit het meest frustrerende aspect van de game. Ze dagen je uit om een bepaalde rondetijd neer te zetten, maar beperken de maximumsnelheid van je motor zodat het op zich onmogelijk is om deze rondetijd te halen. Dus moet je het halfbakken boost-systeem gebruiken om op de rechte stukken toch maar een klein beetje meer snelheid te halen.
Dit leidt tot hallucinante taferelen, waarbij je de ideale racelijn compleet in de wind slaat om alsmaar zo dicht mogelijk langs een muur te rijden. Dat levert namelijk net dat beetje nitro op waarmee je sneller kan gaan. Heb je de rondetijd eenmaal verslagen, dan ben je nog niet klaar. De game wil namelijk dat je het koste wat kost drie ronden rijdt. Heb je de tijd al in de eerste ronde verslagen, bereid je dan maar voor op nog twee ronden waarin je doelloos het parcours afgaat.
Daar houdt de content van Motorcycle Club ook ongeveer op. Enkele toernooien en een tiental Constructor Challenges vormen de hoofdmoot van de game. Je kan je motorrijder aanpassen, maar het aantal opties is zeer beperkt. Enkele kleuren en motieven voor je beschermend pak en je helm en dat is het. Daarbij doet elke mogelijke combinatie je heel erg op een Power Ranger lijken. De game belooft ook dat je "je eigen motorclub kan oprichten", maar daar is helemaal niks van waar. Je kan namelijk uit enkele logo's voor je club kiezen en daar houdt je keuzevrijheid op.
De game begaat wel nog meer flaters dan dat. Zo kamp je tijdens de races met een chronisch stotterende framerate, waardoor je soms moeite hebt om bochten in te schatten. Ook tellen motorfietsen maar twee camerastandpunten, waarbij geen van beide je door de ogen van de piloot laat kijken en je dus nooit in de sfeer van het racen ondergedompeld bent. Bovendien schommelen beide camerastandpunten zodanig hevig heen en weer dat ondergetekende na drie kwartier even pauze moest nemen. De misselijkheid werd zelfs teveel voor iemand die al tientallen racegames achter de kiezen heeft.
Ook de manier waarop Motorcycle Club bij het onlangs uitgekomen Driveclub leentjebuur speelt, is frappant. Zelfs de twee logo's bestaan uit exact dezelfde kleuren en hebben min of meer dezelfde vorm. Daarnaast probeert Motorcycle Club je tijdens het racen kleine uitdagingen voor te schotelen, zoals een serie ringen waar je door heen moet rijden. Maar die voegen amper meerwaarde toe en geven je enkel een score die aan het eind van de race met die van je tegenstanders wordt vergeleken.
Motorcycle Club beschikt met het wisselen tussen types motorfietsen dus over een goed basisidee, maar laat ook daarbij steken vallen. Daarnaast geeft het racen zelf weinig voldoening, is er weinig content voorhanden en voel je je na een uur spelen misselijk door het brakke camerawerk. Alles aan Motorcycle Club is dus ondermaats. Behalve het hoofdmenu. Zo gedetailleerd en sfeervol als het hoofdmenu is, zo karakterloos, oppervlakkig en ondoordacht is de rest van de game.
Motorcycle Club is nu verkrijgbaar voor pc, PlayStation 3, PlayStation 4 en Xbox 360.