Ms. Splosion Man
Vooral meer van hetzelfde. Niks mis mee.
Het is moeilijk om Splosion Man niet met Sonic te vergelijken. Het is niet een link die je snel zult leggen aan de hand van trailers, reviews en screenshots, maar de game zijn constante voorwaartse momentum vereist ontzettend snelle reflexen. Dat terwijl je, net als in de eerste avonturen van Sega's blauwe egel, in het in 2009 uitgekomen Splosion Man - en nu in diens opvolger - slechts één enkele knop had om te reageren. Werkelijk alle knoppen (behalve de richtingstoetsen) waren toegewezen aan het laten exploderen van de vleesgeworden explosie, iets dat je drie keer achter elkaar kon doen voordat je weer moest opladen. Iets dat je deed door een muur of de vloer aan te raken. Dit, in combinatie met de mogelijkheid om tegen muren op te springen, zorgde voor een platformer die niet alleen snel, maar ook origineel aanvoelde. Toegankelijk door de rijkelijk geplaatste checkpoints, maar toch moeilijk door de nadruk op speedruns voor ervaren spelers.
Het grafische stijltje dat hierbij gepaard ging was ronduit absurd en voelde vooral aan als een hommage aan de oude Animaniacs cartoon. Splosion Man rende door levels heen terwijl hij deed alsof hij een vliegtuig was, riep de ene na de andere filmquote en liet rondrennende wetenschappers exploderen, die uit niet veel meer dan een hoop worstjes bleken te bestaan. Een ding bleek hier vooral uit: het was veel te lang geleden sinds we een gewelddadig, lollig stuk entertainment hadden zien voorbijkomen dat in de smaak zou vallen bij Tom & Jerry.
Nee, ik ben niet vergeten dat ik de sequel van Splosion Man moet recenseren, in plaats van het origineel zelf. Ik voel mij echter genoodzaakt om uitgebreid uit te leggen wat het origineel zo bijzonder maakte, voordat ik wat kan vertellen over het tweede deel. Veel verschillen tussen de twee zijn er namelijk niet. Ms. Splosion Man gaat verder waar het eerste deel eindigde, bij de vangst van de explosieve gameheld. Tijdens de viering van het team wetenschappers wordt er echter een schakelaar omgegooid, waarna een kettingreactie per ongeluk een tweede probleem op de wereld loslaat.
We ontmoeten een vrouwelijke Splosion Man (Woman?), die gameplay-technisch hetzelfde in elkaar steekt als haar mannelijke wederhelft. De naam en het strikje dat ze draagt lijken ook eerder een steek naar Midway te zijn, die meer dan twintig jaar geleden een vrouwelijke markt hoopte aan te trekken door van game-icoon Pac-Man een vrouw met een roze strik te maken. Daarmee begint direct een myriade aan gamereferenties, opgevolgd door Donkey Kong kanonnen, een Super Mario overworld en Mega Man-achtige baasgevechten.
Slechts een klein aantal spelelementen doen hun entree. Niet zo gek, als je bedenkt dat de kracht van het spel zit in het feit dat je maar een enkele knop kunt gebruiken. Om toch wat te variëren van het eerste deel hebben ze daarom nieuwe interactieve objecten aan de omgeving toegevoegd. Kanonnen worden gebruikt in een serie aan minigames waarbij je goed getimed van de ene naar de ander moet springen (precies als in Donkey Kong) en je haakt met je handen vast aan rails om snel naar beneden te glijden. Het tempo waarin dit allemaal gebeurt doet nog meer denken aan Sonic, waar de basiselementen uit deel één ons ook al aan herinnerden.
De eentonigheid van de levels in Splosion Man is opgelost door werelden per thema op te splitsen. Niet langer vinden alle levels plaats in het immens grote laboratorium waar je gecreëerd werd, maar kom je ook terecht in de buitenstad en een pretpark. Het eerste level probeert dit direct al te benadrukken: je springt op een bepaald punt uit een raam, waarna je van de ene vliegende auto naar de ander moet springen.
Als dan ook nog eens een immens grote robot jou begint te achtervolgen, wordt duidelijk dat Ms. Splosion Man een stuk cinematischer is opgebouwd. Een mooie belofte, maar een element dat daarna zelden terugkomt. Alleen bij baasgevechten begint de game weer echt filmisch aan te voelen, maar deze zelfde gevechten komen er makkelijk en beholpen van af. Aan de ene kant begrijpelijk: je kunt immers maar zoveel doen met een enkele actieknop. Meer uitdagende baasgevechten zou je echter wel verwachten in een spel dat zo sterk uit de verf komt qua moeilijkheidsgraad van de levels.
Ms. Splosion Man verandert slechts enkele elementen van de formule die Twisted Pixel introduceerde met de eerste game. Daar is niks mis mee: het spel zat immers solide in elkaar, en was daarmee een throwback naar de platformgames uit de 16 bit-generatie. De kans bestaat dat je als speler wel klaar bent met het spelidee na de eerste Splosion Man, wat betekent dat je niks in Ms. Splosion Man gaat vinden om je van gedachten te doen veranderen. Ik zou dan ook het liefst willen vragen om een punt bij de eindscore op te tellen, mocht dit je eerste Splosion-game zijn.
De review van Ms. Splosion Man doorgenomen, en je ziet het wel zitten om de game in huis te halen? Dat kan, want het spel is vanaf nu exclusief via Xbox Live Marketplace te downloaden voor 1200 MS Points.