Need for Speed Payback review - Met een klapband langs de weg
Klapband.
Ontwikkelaar Ghost Games zette in 2015 zijn beste beentje voor met Need For Speed, een back to basics reboot van de 23-jarige serie. Het gas wordt nu voluit ingetrapt voor Need For Speed Payback. De ontwikkelaar pakt de basis van de vorige game en gooit daar een fikse lading Hollywoodflair overheen, met een beter verhaal en actie die niet zou misstaan in de gemiddelde blockbuster. Het wordt alleen al gauw duidelijk dat Ghost Games ergens een afslag heeft gemist en nu hopeloos klem zit in de modder.
Het verhaal van Need For Speed: Payback is allesbehalve blockbustermateriaal. Tyler, Jess en Mac zijn drie vrienden die belazerd worden tijdens een belangrijke race. Nu zijn ze erop uit om het respect van de ondergrondse racing cartels te verdienen, om zo wraak te nemen. Bijna alle dialogen zijn eindeloze stromen aan oneliners en comebacks van basisschoolniveau. Momenten als die van de Heist uit de E3-demo komen slechts zelden voor, terwijl de marketing van de game daar volledig om draaide. De game probeert met man en macht een stoer verhaal neer te zetten, vol coole personages. In plaats daarvan zit je opgescheept met pretentieuze rijkeluiskinderen die ogenschijnlijk alleen maar wraak willen omdat ze zich stierlijk vervelen.
Met het racen is het niet veel beter gesteld. De drie vrienden hebben hun eigen stijl, waardoor de missies variaties zijn op het wegkomen van politie, stunten en pijlsnel racen. De game bestuurt goed en is eenvoudig onder de knie te krijgen, maar de stijlen voelen niet bepaald uniek. Later krijg je toegang tot drag- en drift races, maar zelfs dan is er te weinig variatie te bespeuren. Bovendien moet je elk type race vijf keer doen voordat je verder mag met het verhaal. Er zijn weliswaar side bets die per race een uniek doel bieden, maar al met al heb je na de introductie van alle racetypes alles in de game al gezien.
De monotonie van de races is ook te wijten aan de auto's zelf. Ze gedragen zich ongeveer hetzelfde, zelfs nadat je ze hebt uitgerust met nieuwe onderdelen. Je koopt die namelijk hoofdzakelijk om het Power Level van je auto te verhogen, dat je als maatstaf gebruikt om aan de races mee te doen. Ze zijn overigens prijzig, en het is daarom normaal in deze game om oude missies opnieuw te spelen voor meer geld. Er zijn zijmissies in de open wereld te vinden, maar daar krijg je zo weinig geld voor dat het nauwelijks een impact maakt. Need For Speed Payback is een langdradige grind voor upgrades die je stapvoets verbeteren en de kleinste visuele aanpassingen waarmee je je auto eigen kunt maken.
Er is een manier om sneller aan betere upgrades te komen, en dat is via loot boxes. In de boxes die je via de normale gameplay verdient, zitten onder andere tokens. Heb je drie van die tokens, kun je aan het rad draaien voor een kans op willekeurig gegenereerde en extra sterke loot. De items in de boxes verkorten de grind aanzienlijk, tot op het punt waar je beter af bent om te grinden om gratis loot boxes vrij te spelen of geld neer te leggen voor premium loot boxes. Overigens garanderen ook de premium boxes geen extra sterke items, waardoor je de kans loopt je geld weg te gooien. De game legt teveel nadruk op zijn loot boxes, waardoor normaal spelen nog minder aantrekkelijk is.
Het is ook mogelijk je auto te pimpen. Je kunt meteen aan de slag met de kleur van de lak en verschillende stickers voor op je deuren en motorkap. Wil je echter de vorm van de auto aanpassen, moet je arbitraire doelen voltooien. Zo moet je bijvoorbeeld acht seconden aaneengesloten driften om je voorbumper aan mogen te passen. De doelen gelden overigens wel voor alle auto's, dus je hoeft alles maar één keer te doen om de auto compleet te pimpen. De aanpassingen spelen echter op safe en wijken nooit ver af van de stijl van je auto. Het feit dat dit systeem achter slot en grendel zit, zorgt ervoor dat je het snel links laat liggen.
In 2015 kreeg Ghost Games' Need For Speed de kritiek dat de singleplayer en multiplayer te hecht met elkaar verbonden waren, waardoor de singleplayer niet offline te spelen was. Ditmaal zijn de twee modi los van elkaar, en kun je multiplayer via een afgelegen menuoptie benaderen. De multiplayer kent twee smaken: casual en ranked. In beide gevallen speel je door een lijst van vijf races met willekeurige doelen. Het is niet ongewoon dat je racet tegen andere spelers die veel sterkere auto's hebben, en dat merk je pas als je al in een match met ze zit. Tussen de races door kun je kort in de open wereld rijden, maar de game raadt aan dat je die tijd benut om je auto te tunen. De vrijheid is daardoor weg, je hebt geen invloed op welke races je doet en door de afscheiding van de singleplayer wordt de multiplayer maar stiefmoederlijk behandeld.
De game slaat op alle fronten de plank mis. Van de belofte van een actievolle arcaderacer met een Hollywoodwaardig verhaal komt niets terecht. De personages zijn eendimensionaal en irritant, zonder enige goede eigenschap. De vele auto's verschillen nauwelijks van elkaar, en de missies missen evengoed variatie. De grind is tergend frustrerend. Je mag nog geen koplamp aanpassen zonder daar eerst wat voor te moeten doen en je moet constant teruggrijpen naar voorgaande missies om genoeg geld bij elkaar te sparen voor upgrades. Zelfs de loot boxes geven je geen garantie, terwijl dat feitelijk de beste manier is om door de game te komen. De multiplayer zit niet meer in de weg van de singleplayer, maar is zo'n ondergeschoven kindje dat je het net zo goed kunt vergeten. Op de oppervlakte bestuurt de game goed, maar dat kan Need For Speed Payback niet redden. Neem de volgende afslag naar een betere game.
Need for Speed Payback is nu beschikbaar voor de pc, PlayStation 4 en Xbox One.