Nelly Cootalot: The Fowl Fleet review - Arrrdig
Arrrdig.
Stel je voor: je vriendin is jarig en je wilt eens flink uitpakken. Wat doe je dan? Uiteraard maak je een game met haar in de hoofdrol, ook al wilde ze eigenlijk schoenen. Dat was althans Alasdair Beckett-Kings insteek en Nelly Cootalot: Spoonbeaks Ahoy was het eindresultaat van deze liefdesuiting. De freewaregame werd warm onthaald en Beckett-King besloot een vervolg te maken. Nelly Cootalot: The Fowl Fleet is een point-and-click adventure game die met een wankele houten poot op eigen benen staat.
Nelly is een reislustige piraat, onder leiding van de inmiddels overleden Captain Bloodbeard. Samen strijden ze tegen Bloodbeards broer Baron Widebeard, die er een handje van heeft om vogels voor zijn snode plannen te kidnappen. Het verhaal wikkelt zich te snel af, zonder adempauze tussendoor. Hierdoor krijg je weinig tijd om de personages te leren kennen. De game bevat een aantal terugkerende personages die Nelly kent, maar je wordt geacht om de vorige game gespeeld te hebben. Zelfs Nelly wordt daardoor onvoldoende uitgediept en als speler blijf je over met oppervlakkige personages waarvan je weet dat ze meer in hun mars hebben.
Het script van de game is echter wel goed uitgewerkt, en Beckett-Kings achtergrond als comedian is duidelijk merkbaar. Vooral de dialogen zijn grappig geschreven, en bovendien kundig door de stemacteurs uitgevoerd. Met stip op nummer één staat Tom Baker, beter bekend als de vierde dokter in Doctor Who. Zijn baritonstem komt uit een kleine meerkoet, en dat alleen al is een bron van vermaak. Over de gehele lijn geeft het geslaagde stemmenwerk de game kleur en persoonlijkheid.
Datzelfde geldt voor de grafische stijl. Op het eerste opzicht lijkt alles simplistisch en kinderlijk, maar dat past goed bij de luchtige sfeer die voor alle leeftijden geschikt is. De animatie is dan weer wat houterig en dat merk je vooral in de gezichtsuitdrukkingen. Het gebrek aan emotie en animatie staat haaks op de levendig gesproken dialogen. De game is overigens een Kickstarter-project, en dat is te zien aan de gezichten van sommige NPC's. Die zijn namelijk gebaseerd op backers en steken af tegen de stijl van de originele personages.
De puzzels zijn het laatste element in Nelly Cootalot: The Fowl Fleet, maar vallen in negatieve zin op doordat ze originaliteit missen. Ze grijpen allemaal terug naar het gedachtegoed van hun gelijken in de jaren 90, toen het point-and-click-genre het populairst was. Zodoende zijn de puzzels op te lossen op basis van ervaring met het genre, in tegenstelling tot hersenkracht. Één bepaalde puzzel komt zelfs op drie verschillende manieren terug, wat de originaliteit nog verder schaadt. Het is niet dat de puzzels slecht zijn uitgewerkt, maar dat de game te veel leentjebuur speelt in plaats van een eigen stem te zoeken.
Al met al is Nelly Cootalot: The Fowl Fleet geen slechte game, maar het is ook zeker niets opzienbarends. Het verhaal gaat te snel voor zijn eigen goed, de animatie is ondermaats en de puzzels volgen te braaf de bekende voorgangers. De game heeft het hart wel op de juiste plek, te merken aan scherp geschreven dialogen, een aandoenlijke grafische stijl en een sterke groep stemacteurs. Die geslaagde elementen redden de game echter niet van de middenmoot.