Nier
Een transplantatie van verschillende genres.
En zo zijn er wel meer opmerkelijke momenten aanwezig binnen Nier. Zo kom je opeens terecht in een verlaten landhuis waarbinnen alles tot steen getransformeerd is doordat de eigenaar te kampen heeft met een vervelende vloek. Niet alleen alle inwonenden, maar ook de visuele stijl van het spel past zich aan de gebeurtenissen aan. De overwegend kleurrijke wereld verliest opeens al haar levendigheid en de blije muziek past zich aan naar een droevig deuntje. Ga je het weemoedige landhuis binnen, dan merk je al snel dat de architect duidelijk een fan was van het originele Resident Evil. De inkomhal, de eetplaats en – daar zijn we alweer – het camerastandpunt zijn rechtstreeks gekopieerd uit het spel van Capcom, en om de een of andere manier kan je niet anders dan met een grijns op je gezicht al hetgeen te aanschouwen. Ontwikkelaar Cavia laat het allemaal aanvoelen als een hommage aan klassiekers binnen de gamegeschiedenis, al is het volgende voorbeeld misschien nog het meest treffende.
Een van de hoogtepunten binnen Nier is namelijk een stadje waarbinnen de inwoners te kampen hebben met een aandoening waardoor ze niet meer kunnen ontsnappen uit hun eigen dromen. Eens je aankomt zul je hen moeten helpen, en dat doe je op een wel heel unieke manier. Hoe het precies allemaal verloopt verklap ik liever niet, maar de wat oudere gamers zullen ongetwijfeld warme herinneringen voelen opwellen aan het DOS-tijdperk, toen RPG's enkel bestonden uit lappen statische tekst en je je verbeelding nog écht moest laten werken. Bovendien breekt Nier tijdens dit stuk the fourth wall (uitleg over deze term vind je op Wikipedia), terwijl de eigenwijze Grimoire Weiss regelmatig rechtstreeks de spot drijft met bepaalde ontwerpkeuzes die in Nier terug te vinden zijn. Dit soort dingen zullen vooral oudere gamers appreciëren, en we zouden het persoonlijk niet erg vinden mochten andere ontwikkelaars hier een voorbeeld aan nemen.
Hoewel Nier op heel wat momenten uniek aanvoelt heb je vaak het gevoel dat de ontwikkelaar niet goed wist wat ze moesten aanvangen met hun spel. Er is heel wat te beleven binnen de open wereld – zoals vissen, koken en een lichte landbouw minigame -, maar geen enkele activiteit kreeg blijkbaar de nodige aandacht waardoor het ook echt leuk gaat worden om te doen. Vissen is een oppervlakkig tijdverdrijf, terwijl het vergaren van ingrediënten om brouwsels te maken enkel voor completionisten interessant zal blijken. En er zijn natuurlijk de weinig interessante randactiviteiten waarover we het eerder hadden.
Het verhaal weet algemeen gezien best te boeien, maar ook hier heeft de ontwikkelaar enkele vreemde keuzes gemaakt. Zo kom je pas na zo'n acht uur te weten wie nu eigenlijk de bad guy is. De persoonlijkheid van Grimoire Weiss maakt echter veel goed. Het boek kraamt er de ene cynische opmerking na de andere uit en de dynamiek tussen het hoofdpersonage en het zwevende hoopje papier weet vaak een grijns op je gezicht te toveren. Randpersonages als de schaars geklede en vuilbekte Kainé komen over als randgevallen (net zoals Jar Jar Binks in Star Wars), terwijl het fragile jongetje Emile midden het spel opeens een opmerkelijke transformatie ondergaat waar alleen Japanse programmeurs op zouden komen.
Een speciale vermelding gaat richting de vele eindbazen die je tegen het lijf loopt. Vaak vind je ze terug aan het einde van een dungeon – Zelda, iemand? - en steeds zijn ze uniek en verfrissend vormgegeven. Bovendien moet je telkens weer hun gedragspatroon uitvissen, om vervolgens de juiste magische aanvallen tegen ze te gebruiken op het juiste moment. Ook hier grijpt ontwikkelaar Cavia vaak terug richting klassieke spelreeksen, met titels als Gradius en andere bullet hell games als grote voorbeeld. Monsters spuwen met andere woorden honderden schadelijke bollen uit die jij moet zien te ontwijken. Het woordje uniek is alweer van toepassing.
Het grote probleem is dat men een beetje teveel verschillende dingen in Nier heeft willen proppen. Het spel kan maar moeilijk een eigen identiteit vinden, en doordat er zoveel gameplayelementen aanwezig zijn voelt geen enkele helemaal doordacht aan. De sidequests zijn bovendien slaapverwekkend herhalend en geven je nagenoeg nooit een voldaan gevoel wanneer je ze tot een goed einde brengt. Het hoofdverhaal daarentegen zal je tot het einde van de rit weten te boeien, met zo nu en dan enkele geniale uitschieters. Gevechten – die een grote rol spelen in Nier – voelen wat te rudimentair aan, al zorgen de magische spreuken voor wat meer diepgang. Nier zal vooral gamers aanspreken die eens aan de slag willen gaan met een titel die de grenzen van verschillende genres aftast – met dank aan de opmerkelijke wisseling van camerastandpunten – en willen ontdekken hoe een Japanse ontwikkelaar titels als God of War, Darksiders en Zelda (ook een Oosters product, maar goed) zou interpreteren. Akkoord, er zijn wat minpunten aan de titel verbonden, maar het is erg moeilijk om niét van Nier te gaan houden.