Ninja Gaiden Sigma 2
Ninja ben je voor het leven.
Je leeft maar één keer, dus moet je alles eens geprobeerd hebben! Dat is ons motto. Het is natuurlijk helemaal niet waar, want videogamehelden respawnen continu en kunnen eindeloos doorgaan, in tegenstelling tot de slechteriken…die arme sukkels worden benadeeld. In essentie zijn wij dus allemaal bad-guys wanneer we hier onze liberale ideologie propaganderen op Eurogamer.
Nu goed, ik stoor me daar niet meteen aan, ik hou wel van opportuniteiten…vanuit dat idee ben ik dan ook vorige zomer op eigen houtje naar Tokyo getrokken om eens het Mekka van een andere cultuur te ervaren. Leuk idee, enorm goed meegevallen en een heel toffe (maar inherent andere) gamecultuur. Toch merk je dat de oorsprong van heel wat ‘Westerse’ gamegenres in het Verre Oosten ligt. Af en toe krijgen we echter ook een rasechte Aziatische titel op ons bord, meestal merk je dit aan enkele extreme kenmerken, zo ook in Ninja Gaiden 2 Sigma.
Deze titel kwam eerst uit op de Xbox360 vorig jaar, maar blijkbaar zag het team van Team Ninja ook heil in een samenwerking met Sony voor de Playstation 3. Een jaar later was alles in kannen en kruiken en kunnen we ook genieten van de avonturen van Ryu Hayabusa. De brave man, van Japanse origine, baant zich een weg doorheen een heel leger ninja’s, demonen en andere fantastische wezens.
De Japanse invloed merk je meteen al aan het begin van het spel. Ryu krijgt het aan de stok met enkele dodelijk efficiënte ninja’s, merkt hoe een vrouwelijke informant ontvoerd wordt en gaat in de achtervolging. Ryu beweegt van tempel tot tempel en klautert over heel wat daken tot hij opeens op een vergezicht wordt getrakteerd van Tokyo zelf, inclusief de beroemde Tokyo Tower, kopie van de Eiffeltoren, by night. Het is op zijn minst gezegd een spectaculair en prachtig ontworpen moment. Je trekt verder doorheen de stad en vergaapt je aan het typische design van de verschillende authentieke en moderne stijlen die in elkaar overvloeien tot je steeds meer op de actie gaat beginnen letten.
Ninja Gaiden 2 Sigma is namelijk onvergeeflijk hard als het aankomt op de moeilijkheidsgraad. Terwijl jij schurken in elkaar mept is het ontzettend makkelijk voor je andere tegenstanders om een dolk in je rug te planten. Het is enorm realistisch als je erover nadenkt, maar het helpt niet steeds de gameplay vooruit. Na enkele gevechten begin je de magie van de blok knop door te krijgen en probeer je zoveel mogelijk aanvallen te blokkeren. Het leuke aan de titel is dat deze persoonlijke stijl…wel, persoonlijk is. Andere spelers kunnen ook zonder problemen verder geraken door een hele resem aan moves aan elkaar te rijgen en tegenstander na tegenstander te vellen. Alles gaat en werkt, zolang je maar goed rekening houdt met de vijanden in je omgeving.
Dit durft echter wel eens een probleem worden aangezien de camera niet steeds mee wil. Het nadeel aan zoveel vijanden en tactische gevechten is dat je als speler duidelijk moet kunnen aanvoelen wat de voornaamste bedreigingen zijn. Wanneer je echter op enkele vijanden mept zoomt de camera licht in zodat je een beter beeld hebt van de actie, maar verdwijnt je volledige oriëntatiegevoelen. Vijanden duiken soms voor je het weet in je rug op en ook raketten kan je veel moeilijker inschatten. Nu goed, je kunt ons van repliek dienen en zeggen dat dit ook realistisch is, in een simulatie ga je slechts een beperkt deel van de gevechten in het oog kunnen houden. Hoewel dit argument volledig correct is, blijft het volgens ons de gameplay die primeert en is het veel leuker om vijanden te ontwijken door een goed gebruik van je ninja moves dan keer op keer te vloeken op de camera. Trouwens, hebben Ninja’s geen Ninja-sense of was da t enkel Spiderman?