Interview met Nintendo's Eiji Aonuma en Koji Kondo

[lacht] Eigenlijk is het puur toeval dat de release van Skyward Sword samenvalt met de 25ste verjaardag van de serie! We hadden de game liever een stuk vroeger klaar gehad maar nu ik erop terugkijk combineert deze game wel heel veel van de elementen die The Legend of Zelda zo groot gemaakt hebben. Het is een hele rijke game die we gemaakt hebben en dus is het eigenlijk wel een zeer mooi toeval dat de release van de game en de verjaardag van de reeks zo samenvallen.

Voor Skyward Sword hebben we een nieuwe, jongere regisseur: Fujibayashi-san. Ik heb in het verleden met hem gewerkt aan Minish Cap en Phantom Hourglass. Dus ja, aan een nieuwe regisseur hangt ook een nieuwe stijl vast en de veranderingen die je opmerkt komen voor een stuk daardoor. Maar ik moet ook zeggen dat ik na het afwerken van Twilight Princess, de laatste game die ik persoonlijk regisseerde, een aantal puntjes had die ik wou verbeteren. In die game hadden we bijvoorbeeld een enorme wereld met enorme omgevingen, maar in die omgevingen was er te weinig te doen voor de speler. Het is leuk om erin rond te lopen maar er is weinig te doen. Dat is iets wat ik besproken heb met Fujibayashi-san toen we met Skyward Sword begonnen en we hebben samengewerkt om zoiets in deze game te vermijden.

[schaterlacht] Zoals ik daarnet vertelde over Twilight Princess, zodra ik klaar ben met een project is er een periode van reflectie, waar ik terugkijk op de game en naar de ideeën die ik er niet in heb kunnen verwerken. Dat is meestal mijn startpunt voor de volgende game. Er is altijd wel iets dat ik nog in een game wil steken. Misschien is dat wel waarom we al 25 jaar bezig zijn (lacht). Natuurlijk luisteren we wel naar wat de fans zeggen maar ik denk niet dat ik ooit zomaar een suggestie zal uitvoeren. Dat is mijn stijl niet echt. Wat ik wel graag doe, en misschien gebruik ik hier wel een beetje het verkeerde woord voor, is hen 'verraden' en iets compleet anders doen dan wat ze zeggen om hen echt te verrassen. Wat volgens mij de grote verrassing voor spelers is in Skyward Sword is de WiiMotion Plus. Het is echt een verrassend en impactvol moment wanneer je voor het eerst de Wii-controller in je hand neemt en merkt hoezeer je één wordt met Link.

Ik zou liegen als ik zou zeggen dat ik games als Assassin's Creed niet ken en dat de bewegingsvrijheid die die games bieden geen streefdoel is. Maar toch denk ik dat Link ook zo behendig zou geweest zijn zonder die Westerse games omdat we voor games als The Legend of Zelda volledig onafhankelijk willen zijn en onze eigen ideeën willen uitwerken. Zoals je zegt, in Skyward Sword kan Link sprinten als je de A-knop induwt. In het verleden vonden we het altijd een beetje onhandig dat Link op volle snelheid tegen een muur kon lopen en dan gewoon terugbotste. Ik wou dit verbeteren en dus hebben we er nu voor gezorgd dat als je naar een muur sprint, Link automatisch een voetje tegen de muur zet en de rand vastneemt, of helemaal erop klimt natuurlijk. En zo zijn er veel kleine aanpassingen die we gemaakt hebben om van Link een meer levendig, actief karakter te maken. Als het bedrijf verantwoordelijk voor Mario vinden we dat soort dingen heel belangrijk.

[Denkt na] Ik kan niets bedenken. Had je zelf misschien iets in gedachten? [lacht]

[lacht] Ik had nooit de intentie om de serie donkerder te maken. Je hebt wel gelijk wanneer je zegt dat het een vrij donker gegeven is dat Hyrule in Wind Waker volledig verzonken is maar dat was voor mij eerder een manier om een enorme oceaan te creëren waar je met je boot op kon varen en kon genieten van de vrijheid. Dat was mijn idee toen. Voor een Zelda-game heb je nu eenmaal een grote katalysator nodig om te vertellen waarom de wereld er zo uitziet. Hetzelfde geldt voor Skyward Sword. We hebben Skyloft, een eiland dat zweeft in de lucht, en we vertellen in het begin van de game over het spectaculaire evenement dat dat veroorzaakt heeft. Ik vind het noodzakelijk om een reden te hebben waarom mensen in gevaar zijn en waarom je moet vechten. Maar de serie donkerder maken was zeker nooit het doel.

[snel en kordaat] Skyward Sword.

[lacht]

In The Legend of Zelda kom je steeds nieuwe werelden tegen om te verkennen en dus is onze aanpak geweest om altijd nieuwe muziek te maken die past bij die werelden. Dat is wat ik geloof altijd gedaan te hebben. Tegenwoordig schrijf ik nog maar zelden muziek, ik heb daar nu een team vol jong talent voor. Zij zijn minder gehecht aan de oude muziek en creëren nieuwe dingen. Dat is wat we gaan blijven doen: nieuwe muziek maken.

Met Ocarina of Time, de eerste game waarin het lied niet te horen was, deed ik het zelf nog dus dat was volledig mijn idee. In Majora's Mask gebruikten we het opnieuw volledig en in Wind Waker is het te horen in het begin van het spel, gespeeld op oude instrumenten. Dus ja, elke keer proberen we de kern te behouden van deze belangrijke deuntjes en ze op een nieuwe manier te presenteren.

Het is een groot verschil. Met MIDI-muziek ben ik niet alleen de componist maar ook de uitvoerder. Dan is het vrij gemakkelijk voor mij om iets aan te passen terwijl ik het speel of wanneer de game veranderd. Dat is het grote voordeel van muziek die door de computer gemaakt wordt. Met een orkest is het anders. Als het eenmaal opgenomen is, dan moet je het gebruiken. En omdat ik niet zelf de uitvoerder ben moet ik enorm veel opmerkingen schrijven op het notenblad over de manier waarop het gespeeld moet worden, waar de klemtoon ligt,... Het legt ook veel nieuwe restricties op het werkschema, zoals wanneer er opgenomen kan worden bijvoorbeeld. Het is een volledig andere manier van werken.

Begin jij maar. [lacht]

Normaal gezien wordt het geluidsteam pas betrokken in het proces wanneer de game al speelbaar is. Tijdens het spelen van de game wisselen we ideeën met elkaar uit en schrijven we al wat muziek. We praten ook met elkaar over welke interactieve elementen we gaan hebben, welke gameplayonderdelen een invloed kunnen hebben op de muziek en of dat de game interessanter en leuker zou maken.

Vanuit ons standpunt, dat van het development team, hoe we hen kunnen helpen is om de game vroeg speelbaar te hebben. [lacht] Op die manier kunnen ze met de game aan de slag en kunnen ze vroeg in het proces beginnen met ideeën verzinnen. Dat is de grote uitdaging: hen genoeg tijd geven om goede ideeën te kunnen bedenken en uit te werken.

Jawel, en we hebben er zelfs een concreet voorbeeld van: de harp in Skyward Sword! Die is speelbaar in de game en dat idee komt van het geluidsteam. Zij vonden dat de harp speelbaar moest zijn en dat de muziek die je speelde in harmonie moest zijn met de achtergrondmuziek. Wij zijn dan beginnen denken aan hoe de besturing voor die harp zou werken en vervolgens was het het werk van de regisseur om te kijken wat de functie ervan zou zijn in de game. Het is zeker wel een wederzijds proces.

[begint meteen te grinniken] Het is niet alsof hij de theetafel omver slaat en dan gewoon vertrekt. Het is een proces waarin we samenwerken. Ik ga niet zeggen dat ik ooit geweigerd heb om iets te veranderen of zwaar met hem in discussie gegaan ben maar ik zal wel vragen of het echt nodig is dat iets veranderd wordt en of het probleem niet opgelost kan worden door een ander, eenvoudiger aspect van de game aan te passen. Dan praten we over het verloop van het spel en of iets op die manier moet gebeuren of op een andere. Het resultaat is misschien niet altijd helemaal zoals ik het zelf zou gedaan hebben maar in het algemeen is het wel een proces dat de game ten goede komt.

[schudt heel snel van neen] Neen, bedankt!

Mijn kijk daarop is dat Miyamoto-san de bedenker is van The Legend of Zelda en dat het dus in feite Shigeru Miyamoto's The Legend of Zelda: Skyward Sword zou moeten zijn. Ik denk niet dat het gepast zou zijn om mijn naam daar op te plakken.

Ik maak al heel mijn leven gamemuziek en zoals je zegt krijg ik zelden van de fans zelf te horen wat ze goed vinden en wat niet. Ik kan wel naar de verkoopcijfers kijken en zien dat veel mensen mijn muziek gehoord hebben maar ik krijg geen directe feedback. De concerten zoals die georganiseerd werden in Japan en de Verenigde Staten en vanavond in Londen zijn voor mij dus een hele grote kans. In Japan werd er met een loterij gewerkt en waren er veel meer deelnemers dan eerst gedacht, en hetzelfde zagen we in Los Angeles en in Londen. Zeker in Los Angeles, het publiek gaf een staande ovatie en was aan het juichen op het einde. Voor mij is het een grote eer om te zien hoeveel mensen houden van de muziek die ik gemaakt heb.