No More Heroes 1 & 2 review - Appetijtelijk aperitief
Travis Strikes Again, again.
In de No More Heroes 1 en 2 review voor de Nintendo Switch pakt Sander opnieuw zijn Beam Katana en doet hij alsof Travis Strikes Again nooit heeft bestaan. Zijn deze remasters van de Wii klassiekers een beter voorproefje voor No More Heroes 3?
De laatste keer dat we Travis Touchdown met zijn Beam Katana zagen zwiepen, deed hij dat in het ondermaatse No More Heroes: Travis Strikes Again. De game moest dienen als een warmmakertje voor een derde deel in de No More Heroes-reeks, maar sloeg daarmee de plank volledig mis. Grasshopper Manufacture is nog steeds druk bezig aan Travis' nieuwste avontuur en heeft besloten om deze keer een smakelijker voorgerecht op te dienen: remasters van No More Heroes en No More Heroes 2: Desperate Struggle op de Nintendo Switch. Hoewel niet alles even mooi oud is geworden, zijn de remasters wel een veel betere manier om No More Heroes aan een nieuw publiek te introduceren.
De opzet van de No More Heroes-games is simpel: stijlvolle actie met veel 'fourth wall breaking'-humor en vooral veel onderbroekenlol. Travis wil de nummer één van de huurmoordenaarswereld worden en trekt er met zijn Beam Katana op uit om zijn concurrentie in stukken te hakken. Bedenker Suda 51's rebelse houding en liefde voor professioneel worstelen vloeit voort uit alles wat No More Heroes te bieden heeft. De games kennen dan ook totaal geen gêne: Travis vloekt erop los, breekt nekken met Pile Drivers en Suplexen, bloed spuit uit de kleinste wonden en als er een vrouw in beeld komt, word je op een fikse lading sexappeal getrakteerd. Het is te verwachten bij No More Heroes, en juist omdat de games zo baldadig zijn, kun je er alleen maar om lachen. Puberale humor op zijn best.
De Switch-versies van beide games zijn verreweg de beste manier om van Travis' avonturen te genieten. Beide games draaien met 60 frames per seconde op een vlijmscherpe resolutie en ondanks wat kleine dips wanneer er teveel particle-effecten in beeld zijn, houdt de Switch de games prima bij. Vooral No More Heroes 2 komt erg mooi uit de verf, dankzij verbeterde grafische effecten en textures vergeleken met z'n voorganger. Bovendien maakt No More Heroes 1 geen gebruik van de opgepoetste textures van de PlayStation 3 port, waardoor de leeftijd ervan als Wii-game nog duidelijker te zien is. De framerate is echter het belangrijkste en zorgt ervoor dat beide games uitstekend spelen, inclusief de - nu optionele - motioncontrols.
No More Heroes 1 is ook op andere vlakken niet mooi oud geworden. De game heeft een open wereld die enorm leeg overkomt. Er wordt niet gevochten buiten de missies om en er valt weinig te ontdekken, dus rondrijden in Santa Destroy heeft geen toegevoegde waarde. Het is daarom des te vervelender dat je geforceerd wordt om te reizen. Je moet namelijk geld verdienen om je entree voor je volgende gevecht te betalen. Je gaat dan van het uitzendbureau naar het missiegebied om voor weinig geld een irritante minigame te voltooien. Dat herhaal je dan totdat je genoeg geld hebt. Dan ga je een relatief kort level met een baasgevecht tegemoet om vervolgens de hele rit te herhalen. Daarna moet je nog meer geld verzamelen voordat je door mag, om maar te zwijgen over de upgrades die je moet kopen. Door deze trage opzet verliest No More Heroes 1 zijn glans, vooral omdat het te lang duurt voordat je weer van de extreme actie mag genieten.
Waar No More Heroes faalt, slaagt No More Heroes 2 dubbel en dwars. De open wereld is vervangen door een quick travel-menu, de toegangsprijs voor gevechten is verdwenen en de minigames zijn vele malen genietbaarder, aangezien ze nu op retrogames met meerdere levels gebaseerd zijn. Bovendien zijn de minigames gemakkelijk opnieuw te spelen waardoor geld sparen geen straf meer is. Daarnaast is de algehele gameplay verbeterd, met meer moves, meer diversiteit in de baasgevechten en een moordend snel tempo waardoor je geen tijd krijgt om je te vervelen.
Dit remasterpakket toont aan dat No More Heroes een degelijk prototype is, terwijl No More Heroes 2 de ideale uitwerking daarvan vormt. Beide games hebben sterke punten, met name de stijlvolle actie en de puberale punkmentaliteit van Suda51, al valt No More Heroes door een verouderde en saaie gameplayloop door de mand. Als No More Heroes 2 de blauwdruk is waar No More Heroes 3 op gebaseerd wordt, staat Travis binnen geen tijd weer op nummer één.
Voor de No More Heroes 1 en 2 review speelde Sander op de Nintendo Switch.