Nuclear Dawn

Iets wat me tijdens het spelen van Nuclear Dawn plots te binnen schoot is dat de game het Battlefield-gevoel beter neer weet te zetten dan de Battlefield-games zelf. Strijd voeren om het centrale, moeilijk te verdedigen belangrijkste resourcepunt draait keer op keer uit op een pure krachtmeting terwijl enkelingen intussen andere secundaire resources bevechten met als inzet de financiering van de wedloop der commanders opdat zij zo snel mogelijk hulp zouden kunnen bieden bij de belangrijke strijd in het midden. Dat ene punt in handen krijgen is een voordeel, maar net omdat het zich steevast op een positie bevindt die moeilijker te verdedigen blijkt dan het zoveelste besparingsrondje van de regering, vraagt het slechts een klein beetje inzet om de situatie te doen keren. Beetje bij beetje als collectief opschuiven richting de andere commandobunker, alles uit de kast halen om een aanval op je eigen teams vitale spawnpoint af te slaan, een straat lang genoeg in handen trachten te houden tot versterking spawnt of vanuit een bouwvallig gebouw een guerrilla-aanval uitvoeren. Nuclear Dawn heeft het allemaal en de toevoeging van de commander maakt dat het geheel bij een geslaagde actie - zoals reeds gezegd - Battlefield achter zich laat.

Helaas is het niet allemaal rozengeur en maneschijn. Zo belooft elke wedstrijd op papier uit te monden in een epische finale waarin één van beide teams met hand en tand z'n commandobunker verdedigt. Af en toe zal dat team echter tegen beter weten in een potje spawn-killing moeten doorstaan. De commander mag dan wel over de mogelijkheid beschikken er een eind aan te maken en zich samen met zijn soldaten over te geven, maar die optie bleef in mijn tijd met de game veelal onbenut. Zonde, want wie zich aan de verkeerde kant van het hele spawnkilling gebeuren bevindt, verlaat in 99% van de gevallen prompt de huidige server, zo wees mijn onafhankelijke studie met mezelf als enig subject, uit.

Een ander al even fundamenteel probleem is de steile leercurve. Nieuwe spelers moeten het zonder tutorials of bots stellen en hebben slechts een handvol filmpjes om op voort te gaan. Nieuwkomers zijn er zich dan ook beter van bewust dat deze niet meer doen dan je op de goeie weg zetten en het enkele uren zal vragen eer je de kneepjes van het systeem doorhebt, een armory kan gebruiken of gebouwen weet te identificeren. Al bij al geen bijster groot gemis en rasechte gamers hoeven uiteraard geen luier, maar toch, toegankelijk is anders.

Sinds het begin van de bèta onderging Nuclear Dawn een indrukwekkende metamorfose. Wat in eerste instantie een vreemde rups leek die gebukt ging onder heel wat balanceringsproblemen, werd met de onovertroffen inzet van Interwave Studios tot een veel mooier beestje omgetoverd. Wanneer de ontwikkelaars de puntjes op de i zetten en de spelbalans nog net iets beter tweaken, alsook nieuwe spelers niet meteen als onwetende hapjes voor de leeuwen gooien, zal Nuclear Dawn over de hele lijn een consistente spelervaring genoemd mogen worden. Aan inzet ontbreekt het Interwave alvast niet, zo lieten ze reeds weten enkele grote updates in de pijplijn zitten te hebben die onder andere artificiële intelligentie, extra gamemodes en een uitbreiding van het RTS-gedeelte met zich zullen meebrengen. Hopelijk maken ze van de kans gebruik om bovengenoemde probleempjes alsnog vakkundig de nek om te wringen.

Met dit alles in het achterhoofd kan ik Nuclear Dawn net geen acht toekennen. Vat de zeven hieronder dan ook niet op als een traditionele zeven wanneer een game het aanwezige potentieel niet ten volle benut, want structureel valt Nuclear Dawn weinig te verwijten. Niet makkelijk voor een game die genres probeert te combineren. Waar de game dan weer wel steekjes laat vallen zijn dingen als het bewust doen uitdraaien van een wedstrijd op spawnkilling of een steile leercurve. Haast allemaal fouten die andere FPS-games intussen weten te vermijden.