Obscure: Aftermath

Door Steph Vanquaethem

Studenten, seks, drugs en monsters. Geef deze vier ingrediënten aan een doorsnee Hollywoodproducent en je kan op twee zaken uitkomen: een kleffe komedie of een stereotype horrorfilm. Obscure: Aftermath hoort thuis in dat laatst genoemde. Behalve dan dat het hier over een game gaat in plaats van een film…

Laten we beginnen bij het begin. Aftermath is de PSP-port van ObsCure II en het rechtstreekse vervolg op ObsCure, een survival/horror game voor PS2/Xbox/PC uit 2004. Geen slechte titel, maar ook niet meteen één die veel potten heeft gebroken. Eerlijk is eerlijk, zelf heb ik de game nooit gespeeld. Toch heb ik –als zelfrespecterende criticus- de nodige research verricht om voldoende op de hoogte te zijn.

Ondanks dat de game een rechtstreeks vervolg is op zijn voorganger, is het geen vereiste het eerste deel gespeeld te hebben. Alle nodige voorkennis wordt de speler op een zilveren schotel aangeboden. Niet dat je moeite zou hebben met het zelf uit te vissen, het verhaal is zo cliché dat het met momenten haast aanvoelt als een parodie. Studenten die vreemde planten snuiven en zonder contraceptieven de liefde bedrijven, geraken besmet door parasieten en veranderen in zombies. Jawel, anti-drugs preken, pro-condoom boodschappen en een plot dat al duizend keer werd voorgedaan in Resident Evil, House of the Dead, Dawn of the Dead en God weet wat nog allemaal. Het zal menig horrorfanaat dan ook niet verbazen dat de protagonisten binnen de tienercast vallen als vliegen. Kwestie van toestanden à la Scream en Final Destination niet buiten te sluiten, I presume. Qua gebieden kun je dan weer een ziekenhuis, een bos, een kerkhof en het vervallen huis van een gehandicapte psychopaat verwachten. Enkel een supermarkt ontbrak nog…

Op grafisch gebied levert de game prima werk af: de belichting is van niveau, er zit genoeg detail waar je detail verwacht en de framerate blijft stabiel. De sfeer zit goed en daar kan verder niets op aangemerkt worden. De gameplay is –zoals een goede survival/horror belieft- een constante afwisseling van puzzels en actie. Tijdens het spelen ben je ten allen tijde van twee personages voorzien waartussen je kan wisselen met een simpele druk op de knop. Geen overbodige luxe, aangezien elke tiener zijn eigen specialiteit heeft die je nodig hebt om verder te geraken. Een personage dat je niet bestuurd, wordt overgenomen door een A.I. Hoewel ze dan tijdens een gevecht wel actief meedoen, zijn ze tijdens puzzelsequenties zo passief als een werkende politicus. Dit leidt naar heel wat avatargewissel. Op zich niet zo erg, maar het feit dat je dan altijd voor je eigen voeten loopt, kan soms echt frustreren.

Gelukkig is er nog de co-op mode, hiermee kan een medespeler in je buurt via WLAN de controle van het tweede personage overnemen. Indien deze persoon in kwestie te vertrouwen valt, is dit zeker een aanrader. En weet je wat, doe de gevechten ook maar met z’n tweeën. De A.I. is namelijk zeer agressief en focust zich enkel op aanvallen, niet op terugtrekken of genezen. Het is dan ook aan te raden om de meest waardevolle wapens (lees: meest dodelijke, minst munitierijke) niet in de handen van de A.I. te laten.

De gameplay op zich biedt naast de ‘double team’ gimmick niet veel nieuws op survival/horror gebied. Gelukkig is al het aanwezige wel van een zeer degelijk niveau. De puzzels variëren van ‘hacken’ over ‘lock picking’ tot de reconstructie van gescheurde foto’s. Naar het einde toe worden de raadsels al wat interessanter en gevarieerder.