Octopath Traveler review - Een te klassieke JRPG
Voltooid verleden tijd.
In de Octopath Traveler review springt Bert een kwarteeuw terug in de tijd om van de nieuwe, klassieke JRPG te proeven. Of die smaak hem ook bevalt, is een andere zaak.
Als er één spreuk boven Masashi Takahashi's bed hangt, dan is het vast de Japanse versie van 'vroeger was alles beter'. De producent van onder andere de Bravely Default-games wil terug naar de "gouden eeuw van de JRPG's". Daarom werkt hij samen met ontwikkelaars Square Enix en Acquire aan Octopath Traveler, een game die de glorietijden van Super Nintendo-klassiekers zoals Final Fantasy 6 moet doen herleven. Je las eerder in de Octopath Traveler preview al hoe de game in de eerste uren speelt, dus nu is het tijd voor het verdict.
Over tijd gesproken: de uren die je in Octopath Traveler pompt, zijn niet altijd even spannend of welbesteed. Het tempo ligt zoals bij klassieke JRPG's namelijk heel erg laag. Zo spendeer je makkelijk een dozijn uren aan het eerste hoofdstuk van de game, waarin je enkel de acht personages rekruteert. Daar is op zich niks mis mee, maar alle origin stories volgen hetzelfde stramien van 'intro, dorp verkennen, dungeon doorspitten en boss verslaan'. Eens je aan je vijfde personage zit, heb je het trucje wel door en wil je vooral gewoon verder.
Dat betekent echter niet dat de personages zelf niet interessant zijn. Integendeel, het gros van de verhalen houdt je echt aan het scherm gekluisterd. Het absolute hoogtepunt is het wraakverhaal van de danseres, dat volwassen thema's zoals moeilijke familierelaties en gedwongen prostitutie niet schuwt. Anderzijds heb je dan verhalen zoals dat van professor Cyrus, die de wijde wereld intrekt om een bepaald boek te zoeken, of dat van Tressa, die gewoon 's werelds beste koopman wil worden. Die komen weliswaar minder urgent over, maar zijn daarom niet minder goed. Elk verhaal is duidelijk met liefde geschreven en wordt met verve gebracht, en het is fijn om zoveel uiteenlopende karakters en situaties te zien passeren.
De keerzijde van de medaille is echter dat er geen overkoepelend verhaal is dat de groep als geheel stuwt. De acht personages hebben geen enkele reden om elkaar te helpen en verschijnen zelfs niet in elkaars verhaal ten tonele. Het resultaat is dan een absurde situatie zoals die waarbij de dief Therion een zwaarbewaakt landhuis binnensluipt om een edelsteen te stelen, terwijl er achter hem twee van je magiërs en je krijger denderen. Wanneer Therion alsnog betrapt wordt en hij in de val zit, verschijnen je drie teamgenoten dan weer uit het niks in het daaropvolgende gevecht. Het breekt de illusie van een spannende zoektocht, en er zijn zo nog wel meer voorbeelden. Later vinden er wel goed geschreven minigesprekken tussen je teamgenoten plaats, maar zelfs na dertig uur blijft elke vorm van diepgaande onderlinge interactie uit - wat net heel apart is voor een JRPG.
Voor je echter de kaap van dertig uur bereikt, heb je heel wat gevechten achter de rug. Die vormen samen met de interessante personages de dragende kracht van Octopath Traveler, want het gevechtssysteem is met de Break-, Boost- en zwakte-mechanics diepgaand en verslavend. Daarnaast is het erg uitdagend om met combinaties van personages en hun klassen te experimenteren om zo een goed geoliede moordmachine te krijgen. Later in de game krijgen gevechten bovendien een heel nieuw elan eens je secundaire jobs begint vrij te spelen. Zo kan je apotheker danser in bijberoep worden en neemt je jager een schnabbel als genezer. Het opent een waaier aan tactische mogelijkheden, en je wilt altijd nieuwe dingen uitproberen en combo's ontdekken om je vijanden zo vakkundig mogelijk van de kaart te vegen.
Het is maar goed dat de gevechten zo'n plezier zijn, want Octopath Traveler kent momenten waarop je verplicht bent om te grinden. Zo schieten doorsnee vijanden tussen het eerste en tweede hoofdstuk plots tien levels omhoog, zodat zelfs je hoogst gelevelde personage in het stof bijt. Het noodgedwongen grinden haalt de vaart nog meer uit een al trage game. Het helpt ook niet dat personages die niet in je team zitten geen ervaringspunten krijgen, dus je moet echt geduldig op elk personage babysitten tot ze zelf weer uit de voeten kunnen. Het is in dit opzicht dan ook onaanvaardbaar dat de quality of life-verbeteringen uit Bravely Default schitteren door hun afwezigheid: je kunt de gevechtssnelheid niet verhogen, de moeilijkheid is niet aanpasbaar en ook de hoeveelheid random encounters kun je niet finetunen. Octopath Traveler mag dan wel een heropleving van de klassieke JRPG zijn, maar het gebrek aan moderne - en beproefde - mechanics is een groot minpunt.
Visueel is Octopath Traveler wel een absolute parel. De grafische stijl, die de ontwikkelaars zelf HD-2D noemen, is een magnifieke variant van de 16 bit-stijl van vroeger. Ze combineert traditionele sprites met elementen zoals hi-res water. De combinatie klinkt vreemd, maar het werkt steengoed samen en het geheel ziet er prachtig uit. Ook de audio is van de bovenste plank; vooral de Engelse stemacteurs verdienen een pluim. De hoofdpersonages leggen zoveel emotie in het stemwerk dat je met ze meeleeft. De vrolijke Tressa tovert altijd een glimlach op je gezicht en telkens als de krijger Olberic "My blade is UNBENDING!" schreeuwt, loopt er een rilling over je rug.
Het is als recensent helemaal not done om de dooddoener 'leuk voor de fans' te gebruiken, maar in het geval van Octopath Traveler gaat het cliché wel dubbel en dik op. Als je een voorliefde hebt voor de JRPG's van de vroege jaren 90, dan zie je de typische fouten van weleer maar al te graag door de vingers. Ben je niet in die traditie opgegroeid, dan wacht je weliswaar nog steeds een fijne ervaring eens de game het achterste van zijn tong laat zien. Je moet er echter wel emmers geduld voor hebben. Ik laat in het midden of vroeger alles dus echt beter was.
Octopath Traveler lanceert op vrijdag 13 juli 2018 exclusief voor de Switch.