Oil Rush Review

Enkele toppen van vergane wolkenkrabbers trachten tevergeefs, als enige overblijfselen van de beschaving die ooit was, het hoofd boven water te houden. Samen met de troebele schimmen en herinneringen van wat zich onder de zeespiegel schuilhoudt, zijn zij al wat nog rest van de generaties die leefden op het vasteland. Dit is de door klimaatverandering verdronken en door oorlog aan gort geschoten wereld waarin het strategiespel Oil Rush zich afspeelt.

Niet zo heel verschillend van de situatie vandaag is dat het zwarte goud zonder enige moeite het hoofd van alle wereldleiders op hol brengt. Zo trek jij er bij het begin van Oil Rush als net afgestudeerde rekruut van de Sharks op uit om boorplatformen en overgebleven olievoorraden in naam van je aanvoerder met de veelzeggende naam 'Commander' te veroveren.

De campagne wordt gepresenteerd in hoofdstukken met telkens een vijftal missies samengehouden door een verhaal dat amper het vermelden waard is en personages met minder diepgang dan de gemiddelde figurant van een kindercartoon.

Hoewel er nogal wat diversiteit aanwezig is in de opzet van de missies, is de aanpak meestal gelijkaardig. Je begint met een handvol bootjes en een enkel platform. Via de minimap stuur je vervolgens je schepen of een deel daarvan naar een ander platform waar zij het zullen trachten te veroveren. Eens hen dan lukt door de aanwezige vijandige schepen en torens neer te halen, zal zo'n platform je toelaten een grotere vloot aan te voeren. Bovendien produceert ieder platform eenheden van een ander type, wat de keuze kan beïnvloeden om je focus te richten op dat ene platform waarmee je troepen zou kunnen maken die je strijdmacht tactisch mooi zouden aanvullen.

"De premisse van Oil Rush om een soort mix tussen real-time strategy en tower defense te bieden, is goed en klinkt fris, maar helaas is het allemaal net iets te gestroomlijnd om van een tactisch hoogstandje te kunnen spreken."

Dit soort platformen die eenheden produceren, hebben vijf vrije plekken rondom waar je geschutstorens kan plaatsen die ofwel met zwak, wendbaar geschut, ofwel met zwaar artillerievuur, ofwel met luchtafweergeschut het platform verdedigen tegen vijandige troepen. Deze torens zijn van vitaal belang, want éénmaal geplaatst kan je met je kostbare schepen ten aanval trekken in plaats van er onafgebroken vijandige aanvallen mee te moeten afslaan aan je onbewaakte platformen.

Dat brengt ons bij de olie. Naast de platformen die troepen gaande van lichte jetski's over heuse tanks tot zweefvliegtuigen en helikopters maken, zijn er ook nog waardevolle boorplatformen die de eigenaar ervan een constante stroom aan olie opleveren. Deze olie kan je gebruiken om geschutstorens op andere platformen te betalen of om skills te gebruiken. Deze olieplatformen kan je bovendien niet beschermen met torens waardoor je verplicht steeds enkele schepen in de buurt moet achterlaten of je loopt het risico dat de tegenstander zonder al te veel moeite de olie van onder je neus wegkaapt.

Het werd daarnet al even vermeld, maar gaandeweg krijg je punten die je kan spenderen in een skilltree waarin zowel actieve als passieve skills vrij te spelen zijn. Denk daarbij aan tijdelijk meer schade aanrichten, paniek zaaien op een vijandig platform, een mijnenveld neerleggen of de fog of war in een gebied even wegnemen. De skilltree is voldoende uitgebreid waardoor je -zeker aan het begin van een missie- in functie van de toekomst zal moeten denken: welke krachtige skills wil je zo snel mogelijk bereiken?

De premisse van Oil Rush om een soort mix tussen real-time strategy en tower defense te bieden, is goed en klinkt fris, maar helaas is het allemaal net iets te gestroomlijnd om van een tactisch hoogstandje te kunnen spreken. Zo ben je zelf niet verantwoordelijk voor het produceren van eenheden, want dit gebeurt automatisch. Troepen selecteren gebeurt enkel via de minimap waar je ze alleen van het ene naar het andere platform kan sturen. Je schepen elders stationeren dan aan een platform is onmogelijk en om het allemaal nog wat erger te maken blijkt een uitgestuurde vloot terugroepen tot slot bijzonder onduidelijk te verlopen waardoor je meer dan eens met de tanden zal knarsen wanneer net na het geven van een vertrekcommando een vijandige vloot opdoemt aan je onbewaakte platform.

1 of 6

Beschrijving

Attribution

De diversiteit van de verschillende soorten boten klinkt eveneens mooi op papier, maar in de praktijk bleek het vaak het eenvoudigst een zo groot mogelijke vloot richting vijand te sturen, ongeacht de types boten waaruit die bestond. Het enige onderscheid waar ik na verloop van tijd nog op lette waren de vliegende troepen, omdat deze handig bleken om over obstakels te vliegen en slechtbewaakte boorplatformen van de tegenstander snel in te palmen.

"De skirmishmode werkt niet alle problemen weg, maar is zonder twijfel een stuk amusanter dan de verhaallijn en bijhorende missies van Oil Rush."

Bovendien komt de campagne ook heel traag op gang en modderen de makers de hele game door veel te lang aan met het introduceren van nieuwe concepten en eenheden waardoor je pas aan het eind van het derde hoofdstuk stilaan het totaalplaatje te zien krijgt - als je het tenminste zo lang volhoudt. De diversiteit van de missies zit dan weer wel goed: nu eens escorteer je een bevriende vloot, een andere keer moet je op de vlucht slaan of enkele platforms verdedigen. De game bevat zelfs enkele traditionele tower defense levels waarbij je overspoeld wordt door golven vijandige boten.

Uiteindelijk is het echter niet genoeg en voelt de single-playercampagne van Oil Rush aan als een vederlicht voorgerecht dat lang niet voldoende is om je honger naar tactische diepgang te stillen. Dan maar even kijken of er online wat te beleven valt, waar de tegenstander niet enkel scripted is. Helaas viel er geen ene ziel online te bespeuren op het moment dat ik de multiplayer wou uitproberen. Dan maar een potje skirmish uitproberen en hey, blijkt dat Oil Rush hier ietwat beter tot z'n recht komt. Voldoende maps om mee te experimenteren, een tegenstander die niet alleen aanvalt zoals het in een script staat en de mogelijkheid om de hele skilltree te benutten. De skirmishmode werkt niet alle problemen weg, maar is zonder twijfel een stuk amusanter dan de verhaallijn en bijhorende missies van Oil Rush.

Rest me nog snel een woordje over het visuele gedeelte te zeggen. De Unigine engine is een knapperd en eigenlijk is het dan ook zonde dat je niet ver kan uitzoomen en dus voortdurend naar de minimap zit te turen omdat je daar wel een duidelijk overzicht over alle strijdtaferelen hebt. Vind je echter op een rustig moment even de tijd om in te zoomen, dan zal je zonder twijfel genieten van de mooie panorama's die Oil Rush bij momenten op je scherm tovert.