Okhlos review - Schervenrecht
Schervenrecht.
Arme Socrates. De kritische filosoof werd door de Atheense autoriteiten ter dood veroordeeld, omdat hij onrust schopte. Dat lijkt misschien overdreven, want hoeveel chaos kan een enkele filosoof nu veroorzaken? Een hele hoop, als je Okhlos van de ontwikkelaar Coffee Fueled Machine mag geloven. In Okhlos (Grieks voor 'menigte') leid je als filosoof een menigte woedende Grieken. Boos op het asociale gedrag van Zeus en zijn vrienden trek je er als een anachronistische Nietzsche op uit om iedere god persoonlijk dood te verklaren. Bij voorkeur middels de vuisten van het volk.
Okhlos is een actie-strategie roguelike, met de nadruk op actie. Eén hand leidt jouw filosoof, de andere de menigte. Er zijn verschillende soorten Grieken, die zich na contact met je horde bij je aansluiten. Zo versterken vechters en schilddragers je aanval en verdediging, terwijl slaven als levende inventory dienen. Het belangrijkste zijn de helden, tegen wie je normale eenheden inruilt. Helden zijn sterker, komen aan het begin van iedere wereld opnieuw tot leven en tellen niet mee naar je unit cap.
Daarnaast bezit iedere held een speciale eigenschap. Zo verhoogt Agamemnon de maximale grootte van je menigte en houdt de muziek van Orpheus het moreel hoog. Gewone Grieken komen en gaan, maar je alsmaar groeiende verzameling aan helden biedt daadwerkelijke voortgang. Wanneer de nood het hoogst is, zijn zij de crux van veel gevechten. Als je vijanden verslaat, dan gaat de poort naar het volgende level open. Maar als je filosoof sterft of het temperament van de menigte bekoelt, dan is de opstand snel voorbij. Met alles wat jouw menigte sloopt of doodt, stijgt hun woede, totdat zij met gemak hele gebouwen kapotmaken.
Momentum is dan ook het sleutelwoord in Okhlos. In het begin is dat echter niet altijd even duidelijk. Mede door de onduidelijke tutorial is de neiging groot om tactvol en defensief te spelen. Okhlos vraagt echter niet om een voorzichtige hand, maar om een harde aanpak. Dit is een game waar 'verdediging' simpelweg een ander woord is voor tijdelijk van doelwit veranderen. Ren, vecht en sloop, maar sta nooit stil - dat is de sleutel. Okhlos spelen voelt als het constante ervaren van een vernietigende 'tankrush.' Als jouw menigte binnen dertig seconden tot maximale chaos is opgezweept en dat woedeniveau niet meer afneemt tot de volgende Olympische godheid dood aan je voeten ligt, dan weet je dat je de game correct speelt. Okhlos is het meest opwindend tijdens de uren waarin het je dat momentum aanleert.
Zodra je dat ritme echter eenmaal kent, verrast de gameplay niet meer. Spelers van roguelikes weten hoe het voelt als een goedlopende sessie plots in een totale ramp verandert. Of zoals Herodotos ooit schreef: "Prijs geen man gelukkig voordat zijn einde bereikt is." Zet je alles op het spel voor één extra voordeel? Wat als dat gemiste wapen nu juist het verschil had gemaakt? Door je constant met nieuwe risico's te verleiden, wordt voortdurend met de spanning gespeeld.
Okhlos hoopt je aandacht vast te houden met de willekeur en korte lengte die je van de gewone roguelike gewend bent, maar mist juist die cruciale spanningsboog. Helden en eenheden kies je aan de hand van wat je menigte op dat moment nodig heeft, maar sterker word je altijd. Soms is je menigte groter of kleiner, maar de basis van de gameplay blijft hetzelfde: raas als een stoomwals over alles in je pad, houd het momentum aan in gevechten door de juiste prioriteiten te stellen en blijf bewegen. De game heeft een sterk fundament, maar een gebrek aan variatie en finesse houdt Okhlos aan de vlakte en neemt de spanning weg.
Op die vlakken toont de gameplay van Okhlos zich te ruw. Ook de toevoeging van enkele interessante spelmechanieken brengt daar geen verandering in. Neem bijvoorbeeld de filosoof-units. Zij vereisen kostbare ruimte in jouw menigte, maar zijn nutteloos in gevechten. Mocht jouw filosoof echter sterven, dan wordt een van hen de nieuwe leider. Op papier is het een sterk idee: een roguelike waarin de speler efficiëntie inruilt voor een extra kans. In realiteit is het echter veel te makkelijk jouw filosoof buiten schot te houden, waardoor filosofen enkel waarde hebben als betaalmiddel voor betere eenheden. Hetzelfde geldt voor omgevingsgevaren. In theorie dwingen die je tot een strakke controle van de massa, maar in de praktijk kun je ze vaak het beste gewoon negeren. Eventuele schade los je later wel op. Dergelijke toevoegingen kunnen de gameplay spannender maken, maar in hun huidige vorm dienen zij enkel als vaak onnodige afleiding van het constante knokken.
Waar Okhlos meer variatie toont, is in de vorm: de game loopt over van charme. Dat is niet verrassend als je bedenkt dat Okhlos begon bij Coffee Fueled Machine's animator, die een game met honderden unieke personages wilde. De game bevat meer Klassieke figuren dan een lesboek Grieks, ieder met een eigen uiterlijk en humoristische omschrijving. Liefhebbers van de Griekse mythologie en geschiedenis kunnen hun lol zeker op, maar de humor is niet exclusief voor hen. Omgevingen zijn bezaaid met easter eggs en verborgen details. Soms zijn die grappen wel erg melig, maar het merendeel werkt. Van de verborgen verwijzing in de beelden van Atlantis tot de filosoof Zeno in een omnibus ('Zenomnibus'): Okhlos trekt alles uit de kast om de speler te vermaken. Lang nadat de gameplay niet meer verrast, is het de ontdekking van alsmaar nieuwe details die spelers terughaalt.
Op zijn Grieks gezegd biedt Okhlos constante catharsis: ontlading van emoties in de vorm van een climax. Maar die climax is niet altijd onderbouwd. In kleine sessies geeft Okhlos een kick en een lach, maar de game mist de finesse en diepgang om de aandacht urenlang vast te houden. Heldhaftig is het werk van Coffee Fueled Machine zeker, maar het pantheon haalt het net niet.
Okhlos is vanaf nu verkrijgbaar op pc.