De meest gedenkwaardige openingslevels
Deel twee van onze introductiefeature.
Planescape: Torment - The Mortuary
“I thought you were a deader for sure.”
Wanneer wij sterven gaat er iets of niets gebeuren. Wat u er verder ook over denkt, niemand volgt de levenbeschouwing waarin zijn lichaam na de dood overgedragen wordt aan een fanatieke sekte doodsaanbidders, die het opnieuw animeren als zombie om eeuwig te ambuleren en te arbeiden in de verbrandingsovens van hun kruis-dimensionale mortuariumtempel. Hoofdpersonage van Planescape: Torment, The Nameless One, is dat wel, de zot, maar niet helemaal vrijwillig.
Hij wordt namelijk wakker in desbetreffende tempel. Hij leeft nog, maar de monniken hebben geen fout gemaakt: toen ze hem binnenbrachten was hij wel degelijk dood. Gedurende zijn ontsnapping komt hij te weten dat hij hier al eerder is geweest, en dus al eerder is gestorven. Meer zelfs: dat hij een de facto onsterfelijkheid bezit, simpelweg omdat hij al dood is. Rubbish natuurlijk, tenzij het u overkomt. Misschien is het mijn Abrahamische baggage die nu spreekt, maar het zou cool zijn.
Planescape: Torment is een spel van logische misvattingen in de theosofische zin, metafysica, en dezelfde verwarring-als-stimulant die de drijvende motor van het surrealisme is. Een aspect ervan blijft ons bij: het uiteindelijk bevrijdende maar daarvoor tegenmenselijke besef dat oppervlakkige schade gewoonweg getolereerd mag worden. The Nameless One is namelijk strikt gezien dood, en het kerven in de huid, het verliezen van een oog, en het euh, de neus snuiten in de lever zijn activiteiten die alleen nog maar schadelijk zijn voor ontvankelijkheden van een ander soort bestaan. En dat leerden wij alleen nog maar in de openingslevel, de ontsnapping uit het mortuarium door een rusteloze dode.
The Legend of Zelda - In Bed
“What a relief! I thought you'd never wake up!”
Een dubbele metafoor voor het respectievelijk verlaten en binnenstappen van een droomwereld, de onze en die van Hyrule, bieden de Zelda games ons al in elk van hun incarnaties een doodgewone manier om hun latwerk te beklimmen, een slibstroom-vriendelijke immersie, teleportatie waarvoor alleen zo'n configuratie katoen en dons atomair de benodigde machine benadert.
Ja, het is de wekker van... het avontuur, telkens weer. Is er echt nog geen “hey, listen” wekker op de markt? De titelquote komt van Marin, de lokale vrouwelijke aarding, een veelvoorkomend personage in de Zelda games. Ze leeft in Link's Awakening, dat in tegenstelling tot andere Zelda's meer dan alleen naar de bovenstaande gedachte verwijst.
Grim Fandango - Day of the Dead
“The living still give me the creeps.”
Manny Calavera verkoopt de recentelijk doden reispakketten naar de eeuwige rust vanuit zijn kantoor in The City of the Dead, een New York cum Tenochitlan aan de Styx. Hij heeft dan wel geen tong meer, maar dat belet hem niet zijn kaak open te trekken wanneer hij ontdekt dat de echt juicy klanten hem afgesnoept worden door een corrupt stuk middle-management.
We ontmoeten Manny wanneer hij de arme stakker Celso een wandelstok met een kompas erin weet te verkopen. Het beste reispakket waarvoor hij in aanmerking kwam voor de vier jaar durende reis naar de laatste onderwereld, en rust. Een kwartier later was onze inventory al gevuld met een opvouwbare zeis, een ballon-dingo (“It's just a regular old balloon dog, I don't see what's so dingo about it.”), een ballon-kat, een ballon-Amerikaanse realistische dichter Robert Frost, en, wel, nog meer soorten ballonnen. Twee lineaire levels lopen uit elkaar in een bos, en Grim Fandango neemt degene die grotendeels ballon-based is, willen wij zeggen.
Weer eens een minder ostentatieve opener, ja. Misschien wel ongeschikt voor dit lijstje. Het is Grim Fandango, dus we will find a way om die fucker élk lijstje in te krijgen (zie Huis & Tuin Magazine's Heggenschaar Awards '07 - de online poll was hun enige misstap). Het draait hier zelfs om een kort moment ervan. Een openingsschot zo'n veertig minuten nadat de oorlog begon. Wij hebben het over het Land of the Living.
Tim Schafer's ogenschijnlijk onbewuste dapperheid bestaat erin gewoon los te laten lopen. Onze dode salesman betreed het land van de levenden, en wat hij daar ziet is enorm. Achter een makaber gitaarriedeltje, ontdaan van enkele pertinente hertzen, wij willen zeggen dat het verdronken klonk, verspringen de gezichten van de levenden tussen banaal geluk en angst, door een maar elke andere seconde werkende spectroscoop gekalibreerd op de valse glimlach. Het is Mexicaanse folk kunst, glossy gemaakt: de gezichten samengesteld uit krantenknipsels en foto's uit magazines, als een losgeldbriefje gestuurd door de dief van de wereld. We waren er maar enkele minuten. Één cutscene en één gebiedje met een stuk of vijf dingen om op te klikken. Sommige dingen, als ze geïnspireerd genoeg zijn, maken hun indruk in de rapte, de fascinatie daarna alleen die van het moment pure inspiratie in stase.
En zoals overal in dit lijstje, en zoals hier op deze website, was dat nog maar het begin. Kaas, iemand? Impact, please!