Ori and the Will of the Wisps review - Word één met Ori
Wispelturig.
De Ori and the Will of the Wisps review van Ramadan vertelt hoe ontwikkelaar Moon Studios innoveert maar ook stagneert op één belangrijk punt.
Ontwikkelaar Moon Studios wilde met Ori and the Blind Forest het metroidvania-genre naar een hoger niveau tillen en focuste zich daarom op een unieke presentatie met strakke gameplaymechanieken. De game werd vrijwel unaniem positief ontvangen en nu poogt de ontwikkelaar met Ori and the Will of the Wisps in alles een tandje bij te steken. Deze sequel vervolgt het verhaal vrijwel direct na zijn voorganger. We zien hoe Ori met zijn vrienden Naru, Gumo en de pasgeboren Ku zijn leven leidt. De vraag is wel: slaagt Moon Studios er opnieuw in om een boeiende game binnen dit populaire genre af te leveren, die ook betekenisvol geëvolueerd is ten opzichte van de eerste game?
Het eerste wat je opvalt als je Ori and the Will of the Wisps speelt, is hoe de productiewaarde van de game is opgevoerd, waardoor de game des te mooier is vergeleken met zijn voorganger. De wereld van Ori lijkt meer te leven dan voorheen. Zo zijn bijvoorbeeld Ori's voetstappen nét wat meer geaard, wat mooi wordt weergegeven wanneer die op verschillende oppervlakken rent. De grotere productie maakte het ook mogelijk om een orkest in te huren en dat is zeker hoorbaar. De soundtrack bevat enerzijds melancholische melodieën die subtiel het verhaal bekrachtigen en anderzijds bombastische trompetten en drums die een gevecht intenser maken. Kortom, de algehele presentatie van Ori and the Will of the Wisps is subliem.
Ori and the Will of the Wisps pakt in tegenstelling tot zijn voorganger groots uit met het gevechtssysteem. De gevechten in Ori and the Blind Forest waren namelijk rechtlijnig en repetitief. Het was een kwestie van simpelweg op de aanvalsknop rammen - ook met upgrades - tot alle vijanden dood waren, waardoor de variatie ontbrak. In Will of the Wisps kun je nieuwe vaardigheden kopen, zoals een hamer waarmee je tankachtige vijanden te lijf kunt gaan, of een pijl en boog, die je weer kunt upgraden om zo drie pijlen tegelijk af te schieten. Je moet ook zogenaamde shards vrijspelen. Dat zijn slots die je vindt tijdens je verkenning van de wereld en vervolgens vult met speciale passieve vaardigheden. Dankzij de meerdere wapens en extra skills biedt Ori and the Will of the Wisps veel meer flexibiliteit in hoe je gevechten benadert. De combat vormt zo eindelijk een volwaardig deel van de formule.
Je verkent de wereld niet enkel om upgrades te vinden. Er zijn nu namelijk specifieke personages die je wapens en vaardigheden laten upgraden of nieuwe te koop aanbieden. Daarnaast geven ze Ori zijmissies, die je op hun beurt prikkelen om de wereld van Will of the Wisps verder te ontdekken. De ontwikkelaar heeft dus een slimme manier gevonden om je de wereld intensiever te laten beleven.
Bij de beweeglijkheid van Ori moeten we bovendien stilstaan (pun intended). De souplesse van de animaties en de manier waarop ze naadloos in elkaar overgaan zorgt ervoor dat de besturing ongelooflijk intuïtief aanvoelt en dat je je simpelweg één voelt met Ori, alsof er geen technologie tussen jou en je avatar zit. Dat merk je vooral bij bepaalde platformsecties die je uiterste concentratie vereisen. Je moet het spelen om daadwerkelijk te ervaren, maar vooralsnog kan er in ieder geval gezegd worden dat de animaties de game buitensporig meeslepend maken.
Het verhaal daarentegen gooit weleens roet in het eten, of beter gezegd de manier waarop het wordt verteld. In essentie is het heel engagerend, en zorgen vooral de hoofdpersonages voor emotionele wendingen. Maar de game vervalt toch in een onpersoonlijke expositie met voice-overs die weinig emotionele impact hebben. Sporadisch is er een verhalenverteller die de gebeurtenissen in de game uitlegt of extra informatie verstrekt. Deze voice-overs waren ook van toepassing in de eerste game. Het verhaal van Ori draait echter op volle toeren wanneer er géén dialoog en géén voice-over is. Die momenten lenen zich het beste voor een emotionele impact, wat ook geïllustreerd wordt in het promotiemateriaal van de game. Het verhaal van Ori werkt het beste als we de personages samen zien en wanneer we hen samen hun tegenslagen zien overwinnen. Hoewel die momenten er zijn, worden ze ontsierd door afleidende stemmen die uit het niets komen.
Moon Studios heeft zich met Ori and the Will of the Wisps tot doel gesteld om niet de eerste game te herdefiniëren maar om het vervolg te laten evolueren. Zo is het gevechtssysteem vernieuwd en is er meer aandacht besteed aan zijmissies en meer manieren om je door de wereld te bewegen. Die vernieuwingen zijn duidelijke en aangename stappen vooruit. Het verhaal echter vertoont geen vernieuwing ten opzichte van het voorgaande deel, en daarbij doet het onrecht aan de rest van game. Gelukkig schaadt dat niet de finale ervaring en is het blijvende gevoel bij Ori een van vermaak en verwondering.
Ramadan recenseerde Ori and the Will of the Wisps op pc.