Painkiller: Hell & Damnation Review

Painkiller: Hell & Damnation is de HD-remake van de originele Painkiller en zijn uitbreiding Battle out of Hell. Twee games die veel lof ontvingen en zelfs even in het eSports milieu terechtkwamen. Acht jaar later verdient de game volgens ontwikkelaar The Farm 51 dus een heruitgave met opgepoetste graphics, een nieuw verhaal en Jon "Duke Nukem" St John als stem van hoofdpersonage Daniel.

Die Daniel zit na een auto-ongeluk letterlijk vast tussen hemel en aarde. De ziel van zijn vriendin mocht al rijstpap met gouden lepeltjes gaan eten, maar onze protagonist werd noch slecht genoeg bevonden voor de hel, noch puur genoeg om zijn liefje te gaan vervoegen in de hemel. Het zal wel aan de seks voor het huwelijk hebben gelegen, zeker? Onze man is een doorzetter, dus sluit hij een pact met de Dood zelf. In ruil voor 7000 zielen zorgt de figuur die we volgens Blue Oyster Cult niet hoeven te vrezen ervoor dat Sint Pieter hem laat passeren. Bewapend met een wapen dat zielen van verslagen vijanden verzamelt, vertrekt Duke, we bedoelen Daniel, op pad naar de grootste killing spree ooit.

Er werd duidelijk niet erg lang nagedacht over de plot van de game en erg vaak gaat de game er zelf ook niet op in. Het is meer een excuus om je tussen compleet verschillende plekken te laten roteren die afkomstig zijn uit één van de twee brongames. Er zijn in totaal veertien levels, verdeeld over vier hoofdstukken. Aan het einde van elk hoofdstuk staat je een baasgevecht te wachten. Zo blijven er dus maar tien 'echte' levels over. Op de normale moeilijkheidsgraad speel je de game in zo'n drie uurtjes uit.

Elk level is onderverdeeld in een aantal "arena's", afgesloten ruimtes waaruit je niet kan ontsnappen en waar het spel een grote groep vijanden op je loslaat. Zodra je ze allemaal hebt omgelegd mag je door naar de volgende kamer waar je weer hetzelfde lot wacht. Dit doe je tot je eindcredits of het game over scherm aanschouwt. Dat lijkt eentonig, maar gelukkig is er een sterke gameplaybasis die dit allemaal verheft tot een ware vreugdedans doorheen de verschillende levels. Toch?

Als we naar de originele Painkiller kijken, is de gameplay namelijk precies de plek waar het spel het merendeel van zijn punten scoort. De snelle, explosieve speelstijl die doet terugdenken aan klassiekers zoals Quake of Unreal Tournament deed de game terechtkomen in de 'old-school shooter' categorie waar je nog health- en armor-boosters moest gaan zoeken en waar je al bunny hoppent door de levels heen vloog. Zonder deze basis zijn dit soort games helemaal niets meer waard.

Na een tijdje wordt de game die in theorie adrenalinerush na adrenalinerush zou moeten veroorzaken gewoon doodsaai.

Gelukkig heeft The Farm 51 niet geprobeerd om iets te veranderen aan de grondbeginselen van het spel. Jij kan nog steeds door de levels heen zoeven en lustig knallen met één van je bizarre wapens. Het probleem ligt vooral bij de andere kant van de gameplay: de vijanden. De game daagt je namelijk nooit echt uit. Er zitten enkele tientallen verschillende soorten vijanden in het spel waarvan de boeiende varianten op één hand te tellen zijn. Je tegenstanders vallen op te delen in twee grote groepen: de soort die rechtstreeks op je afloopt in de hoop je een muilpeer te verkopen en de rest die van op een afstandje trage projectielen op je afschieten die makkelijk te ontwijken zijn. Die eerste categorie kun je trouwens nooit bijhouden wanneer je het op een lopen zet. The Farm 51 koos voor zijn vijanden dus niet voor kwaliteit, maar voor kwantiteit.

Vaak vecht je tegen hordes van twintig of meer tegenstanders die vaak regelrecht bovenop je of achter je rug het strijdtoneel op worden getoverd. Hersenloos je magazijnen leeg knallen op de honderd miljoenste vijandenreeks die de huidige arena bevolkt terwijl je in cirkeltjes rondspringt maakt dus het grootste deel van de gameplay uit. Je zal dus ook vaker zonder kogels zitten dan zonder levenspunten. Na een tijdje wordt de game die in theorie adrenalinerush na adrenalinerush zou moeten veroorzaken gewoon doodsaai. Twee van de vier bossfights zorgen dan weer wel voor die leuke momenten, maar eens die jongens neergaan, begint de lijdensweg weer van voor af aan.

De audio slaat de bal volledig mis.

Naast de saaie gameplay (twee woorden die niet door één deur mogen) zitten er ook tal van bugs in Painkiller: Hell and Damnation. Zo moest er een level opnieuw worden opgestart toen er een vijand onverslaanbaar werd, nadat deze vast kwam te zitten in het decor van één van de arena's. Aangezien het spel je verplicht om steeds alle vijanden om te leggen eer je naar de volgende kamer mag, moest een deel van het level opnieuw worden doorlopen in de hoop dat het scenario zich niet opnieuw zou voordoen. Daar ging het laatste restje plezier met dit spel ook meteen de deur uit.

Grafisch ziet het spel er oké uit. Er zijn enkele uitschieters zoals de bazen (op het moerasmonster dat we zelf ook hadden kunnen maken na, dan), maar op sommige vlakken schiet deze Painkiller ook tekort. De audio slaat de bal dan weer volledig mis. Het enige wat tijdens het spelen aanhoorbaar is, zijn de wapengeluiden en de loeiharde metal soundtrack die constant door de speakers knalt. Al de rest klinkt alsof het uit een game van twee generaties geleden komt. De voice acting is zo mogelijk nog erger. Spijtig genoeg niet zo erg dat het grappig wordt. Dan viel er tenminste nog één goed punt op te merken aan het spel...

Je kan het spel ook met een andere speler doorlopen. Dan ben je er ook sneller doorheen zodat je iets anders kan gaan doen. Een competitieve multiplayer is er ook wel, maar het spel lijkt geen enkele server van geen enkele speltype te kunnen vinden, zelfs nadat het spel wereldwijd is verschenen. Is er echt geen interesse voor dit deel van het spel of zitten er ook hier bugs de pret te vergallen? Het spel krijgt op dit punt het voordeel van de twijfel. Niet dat het dat ook verdient.