Paper Mario: The Origami King review - Niet zonder kreukels
Snorigami.
Omdat Bert nooit een blad voor de mond neemt, is hij de geknipte persoon om de Paper Mario: The Origami King review te schrijven.
Heb jij je ooit al eens gewaagd aan origami, de Japanse papiervouwkunst? Ik wel. Volgens een oude legende mag je een wens doen als je duizend kraanvogels vouwt, dus ging ik aan de slag - oh, de naïviteit! Soms leidde dat tot absolute zenmomenten, maar meestal zat ik schuimbekkend mijn kraanvogel nogmaals open te vouwen omdat zijn kop wéér achterstevoren stond. Het was de definitie van een haat-liefdeverhouding. Paper Mario: The Origami King volgt exact hetzelfde stramien.
Het uitgangspunt van Paper Mario: The Origami King is in ieder geval erg sterk. De op macht beluste Origami King zet de papieren wereld van Mario en co. op stelten door quasi de hele Mario-canon in origami om te vouwen. De anders zo lieve Peach gedraagt zich plots als een sociopatisch kreng, gigantische Goombas stormen als krankzinnigen op je af en Shy Guys zijn nog enger dan normaal. Ondertussen gedragen traditionele Mario-vijanden zich poeslief en smeken ze je om een einde te maken aan het gevouwen gespuis. Die tegenstelling tussen de traditionele Mario-figuren en de nieuwe origamivarianten is een vernuftige insteek.
Ook ontwikkelaar Intelligent Systems heeft het script niet tot een slechte origami-spinoff gevouwen. Paper Mario: The Origami King kenmerkt zich door de vanouds ijzersterke en bij vlagen hilarische dialogen. Daarbij steelt het nieuwe figuurtje Olivia de show. Zij is de zus van de Origami King en helpt je om zijn plannen te dwarsbomen. Dat doet ze door je als een geestige en - godzijdank - veel minder irritante Navi te adviseren. Haar gebrek aan ervaring met glad papier zorgt vaak voor grappige taferelen. Dat neemt niet weg dat de game ook serieuze momenten heeft. Een daarvan is zelfs zo tragisch dat ik oprecht een papieren zakdoekje moest nemen om een traantje te deppen. Het staat - op een goede manier! - haaks op de anders zo lichte toon van de game en getuigt van de veelzijdige schrijfkunsten van de ontwikkelaar.
De uitstekende kwaliteit van script en personages trekt zich echter niet door naar de gameplay. Daarbij is vooral de combat een kreukelpunt. Intelligent Systems heeft gekozen voor een gevechtssysteem dat puzzel- en actie-elementen combineert en enige uitleg vergt. Gevechten spelen zich af op een schijf met draaiende ringen en bestaan uit drie fases. In de eerste fase moet je vijanden binnen een bepaalde tijd in ofwel een rij van vier ofwel een blok van twee op twee organiseren door de ringen van de schijf te verschuiven. In de tweede fase val je aan door een wapen te selecteren en je aanvallen juist te timen. In de derde fase tenslotte vallen vijanden aan en kun je mits goede timing een beetje schade afweren. Daarna begint het spelletje opnieuw.
Mocht dat alsnog interessant klinken, dan kan ik je verzekeren dat dat helemaal niet het geval is. De combat is zo omfloerst dat elk gevecht de vaart uit de game haalt. Doordat gevechten je enkel belonen met geld om in volgende gevechten te gebruiken, heb je nul motivatie om het tegen vijanden op te nemen en ga je confrontaties na verloop van tijd gewoon uit de weg. Baasgevechten geven dan wel een draai aan de formule door de baas in het midden van de cirkel te zetten en jou een pad door de ringen te laten puzzelen, maar daarbij moet je telkens een bepaalde reeks handelingen met bijna mathematische precisie uitvoeren. Als je je één keer vergist, dan straft de baas je keihard af, wat heel snel frustreert. De combat is dus echt een zwarte bladzijde in Paper Mario: The Origami King.
Naast de combat zijn er nog andere ergernissen in die het tempo uit de game halen. Telkens als je een warp pipe naar het centrale stadje neemt, dan kom je in de kelder van het lokale museum terecht. Daarna moet je opnieuw een warp pipe in om op het gelijkvloers van het museum te belanden. Ten slotte kom je via de deur van het museum eindelijk in het stadje. Dat zijn drie laadschermen - onacceptabel voor een zogenaamde fast travel. Ook vervelend is het feit dat je gevechtsvoorwerpen niet in bulk kunt kopen. Meneer de loodgieter wil drie hamers en vijf paar schoenen? Warm je duimspier maar op om op de A-knop te rammen. Ook het verhaal zelf maakt zich schuldig aan nodeloze opvulling. Telkens als je denkt een doorbraak te maken, komt er wel altijd een verhaalelement op de proppen om de tijd te rekken. Eindelijk een baas bereikt? Graag eerst vier cd's zoeken, een klein leger Toads verzamelen en een discodansje doen, en dan zien we wel weer. De combinatie van al die kleine euvels zorgt ervoor dat de game je soms heel hard op de zenuwen werkt.
Paper Mario: The Origami King is duidelijk met veel liefde gemaakt en heeft het hart oprecht op de juiste plaats, maar telkens als je net op dreef bent, stampen de combat en andere vertragende elementen keihard op de rem. Het lijkt dus alsof de game mijn oude origami-escapade volledig nagebootst. In essentie heb je een mooie ervaring, maar er komt zoveel frustratie bij kijken dat je de boel soms het liefste door een papierversnipperaar wilt halen.
Voor deze Paper Mario: The Origami King review speelde Bert op een Nintendo Switch.