Paper Mario: The Thousand-Year Door review - Bijna tijdloos
Mocht een extra update krijgen.
De Paper Mario: The Thousand-Year Door review van Carl kijkt of deze GameCube-klassieker stand houdt met twintig jaar op de teller.
Mario heeft ondertussen flink wat RPG-uitjes gemaakt, maar zo goed als iedereen gaat akkoord dat Super Mario RPG uit 1996 en Paper Mario: The Thousand-Year Door uit 2004 het hoogtepunt uit de reeks blijven. In plaats van het warm water heruit te vinden, kiest Nintendo er dan maar voor om die twee klassiekers voor de Switch te remasteren. Je kon in de review van Michiel al lezen hoe dat voor Super Mario RPG afliep, en nu is het dus aan Paper Mario: The Thousand-Year Door. De reputatie als oerklassieker blijft moeiteloos overeind, al was wat extra modernisatie welkom geweest.
Mario ontvangt een geheimzinnige brief van Peach om naar Rogueport te komen. Daar zou immers een schat achter de mysterieuze Thousand-Year Door liggen. Die gaat echter enkel open met zeven Crystal Stars, dus uiteraard wordt Mario als koerier van dienst opgetrommeld. Het verhaal is niet meteen het sterkste aspect van de doorsnee Mario-game, maar toch is het net waar The Thousand-Year Door in uitblinkt. Het simpele relaas wordt namelijk ondersteund door snedige humor, die vaak stouter is dan je van Nintendo zou verwachten. “Ik ben niet zo aan kale mannen,” aldus Goombella wanneer je een bepaalde vijand analyseert. Of je luistert naar een groepje kraaien die fossiele brandstoffen bespreken. Maar naast humor is er ook af en toe oprechte emotie, met bijvoorbeeld de aandoenlijke Admiral Bobbery die de dood van zijn vrouw probeert te verwerken. De personages en dialogen van de Thousand-Year Door zijn simpelweg ijzersterk.
De game is opgedeeld in acht hoofdstukken met elk een eigen thema - en het is hier waar de eerder besproken memorabele personages en sterke dialogen de diepste indruk maken. De creativiteit van deze aparte hoofdstukken is namelijk vaak verbluffend. Zo neem je in hoofdstuk drie deel aan de worstelcompetitie van de Mario-wereld. Je moet in Glitzville andere worstelaars alle hoeken van de ring in de Glitz Pit laten zien om tot de top van de rankings te geraken. En in het hoofdstuk daarna probeer je het mysterie op te lossen waarom de inwoners van een dorp in varkens veranderen. De game bruist van de inspiratie en het is een plezier om te ontdekken in welke malle situatie je nu weer belandt.
Paper Mario heeft een hypercharmante 2.5D-stijl die - zoals de naam doet vermoeden - volledig rond papier en knutselen draait. Wanneer je een huis binnengaat plooien alle muren open, alsof je als een ware origami-artiest een kunstwerkje openvouwt. Andere elementen zijn minder expliciet gefocust op knutselen, maar blaken eveneens van creatieve ideeën. Zo speelt zo goed als elk gevecht zich af in een theaterhuis, inclusief enthousiast publiek. En de dikke zwarte lijnen rond alle personages geven ze een unieke en charmante cartooninvulling.
Deze remaster verandert op audiovisueel weinig aan het origineel. Grafisch gezien hoeft dat ook niet. Het moge duidelijk zijn uit de vorige paragraaf dat de presentatie blaakt van de creativiteit en charme. Qua audio heeft de soundtrack echter wel een fijne update gekregen, met een meer symfonische invulling die het avontuur epischer maakt. Tijdens je tocht kun je een Badge vinden die de originele soundtrack afspeelt, maar de heropgenomen soundtrack is zo goed dat je daar nooit de nood voor voelt.
Het merendeel van je tijd bestaat uit vechten tegen de Goombas, Koopas en meer. Gevechten zijn turn-based maar hebben een actieve component. Als je met de juiste timing een aanval uitvoert, dan verdubbel je bijvoorbeeld je schade. En klik je op het juiste moment om te verdedigen, dan kun je kostbare hartjes sparen. Die actieve input houdt de vele combat dynamisch. Net zo dynamisch zijn de vele, vele extra lagen die de game gestaag aan de combat toevoegt. Koopa’s kun je tijdelijk immobiliseren door op hun kop te springen. Het publiek dat tijdens gevechten toekijkt, geeft je soms extra items en vaardigheden - maar kan evengoed een aambeeld naar je hoofd smijten. En talloze voorwerpen zoals POW Blocks en Fire Flowers kunnen je helpen om de hordes vijanden een kopje kleiner te maken. Wat oorspronkelijk een simpele game lijkt, groeit al na enkele uren uit tot een diepgaande en eigenwijze turn-based RPG.
Hoewel de kwaliteit van het origineel buiten kijf staat, zijn er enkele elementen van deze remaster die minder indruk maken. Vooral het gebrek aan toegankelijkheidsopties valt op. Er is bijvoorbeeld maar één moeilijkheidsgraad en de game kan best pittig zijn. In contrast had de Super Mario RPG-remake van vorig jaar wel een nieuwe ‘Breezy’-moeilijkheidsgraad om je een handje te helpen. Ook ontbreken de ‘boost’-opties die de laatste jaren zo typisch zijn in JRPG-remasters, zoals een manier om de snelheid van de game te verhogen. Dat gemis komt hier extra hard aan, want soms doorloop je bijzonder lange dungeons waar de opeenstapeling aan gevechten monotoon dreigt te worden. Op zo’n momenten wens je vurig dat je kon ‘fast-forwarden’ om terug te genieten van de fantastische personages en dialogen.
Paper Mario: The Thousand-Year Door blijft een geweldige game, waar elk hoofdstuk weet te verrassen met scherpe dialogen, memorabele personages, en creatieve situaties. De audiovisuele presentatie is een schot in de roos, en de combat is diepgaand en bijzonder eigenwijs. Als remaster voelt deze Switch-versie weliswaar iets te ‘barebones’ aan om echt indruk te maken. Kun je daar vrede mee nemen, dan is deze simpele remaster een ideaal excuus om een tijdloze klassieker (eindelijk) te spelen.
Paper Mario: The Thousand-Year Door komt uit op 23 mei 2024, exclusief voor de Nintendo Switch. Zin om zelf te spelen? Je kunt The Thousand-Year Door hier op Bol.com kopen.