Patapon 3
Oorlog voeren op de maat.
De meest opvallende veranderingen zien we natuurlijk in de gameplay. Om te beginnen verdienen alle Patapons ervaring, waardoor deze in level kunnen stijgen. Door ervaring op te doen, zal elke Patapon een unieke set klassen bijleren. Dit klasse-systeem benadert op heel wat vlakken het concept van het job-systeem uit verschillende Final Fantasy titels. Je strijders kunnen namelijk vóór de strijd van klasse kiezen waardoor hun statistieken en aanvallen veranderen. Zelfs het concept van uitwisselbare klederdracht en wapentuig sluipt zich een weg naar binnen. Ieder zijn eigen voorkeuren, maar dit soort aanpak kan ik enkel toejuichen.
Naast het verhogen van statistieken, biedt het trainen van klassen ook andere voordelen. Enerzijds zal je meer verschillende soorten uitrusting kunnen dragen, anderzijds speel je tal van vaardigheden vrij. Vaardigheden zijn kleine bonussen die je kan toewijzen aan een klasse voor dat kleine beetje extra. Om de RPG-injectie compleet te maken, zijn er nu ook schatkisten te vinden op de slagvelden. Dit is zowat de equivalent van explosieve tonnen in een game stoppen om het tot een FPS te verheffen.
Verder blijft de gameplay grotendeels ongewijzigd. De mirakels van vroeger hebben plaats gemaakt voor Djinns, Fever heet nu Trance en het aanslaan van het juiste ritme lijkt ietsje meer vergevingsgezind te zijn. Vergis je echter niet: ondanks alles verliest de titel weinig van zijn uitdaging. Een goed gevoel voor ritme blijft een grote plus en een beetje trial & error om de patronen van de vijanden in te zien kan nooit kwaad.
Wanneer er geen dood en vernieling gezaaid wordt, verblijft je stam in de barakken: de hub van de game. Hier krijg je toegang tot enkele winkels - opnieuw wat RPG-achtig - en kun je nieuwe missies aangaan of de uitrusting van je Patapons veranderen. De winkels komen in drie smaken: Meden, de Smederij en het Arsenaal. Die eerste is de genezingsvrouw van je stam die wapentuig en materialen te koop stelt. Deze materialen kun je dan gebruiken om je uitrusting te versterken in de Smederij, zolang je bereid bent om wat Ka-ching neer te leggen. En nee, dat is geen onnozele onomatopee voor geld die ik zit uit te kramen, 'Ka-ching' is de standaard valuta in deze game. Het Arsenaal is er dan weer om overbodige uitrusting te verpatsen.
"Een goed gevoel voor ritme blijft een grote plus en een beetje trial & error om de patronen van de vijanden in te zien kan nooit kwaad...."
Visueel gezien maakt Patapon 3 nog steeds gebruik van dezelfde unieke stijl als zijn voorgangers. De sfeer zit nog altijd goed en ook de animaties zijn opnieuw van hoge kwaliteit. Het uiterlijk bestaat nog steeds uit gestileerde figuren en egale kleurvlakken. De personages zelf zien er meestal uit als silhouetten van minuscule cyclopen, met hier en daar een kleuraccent. De omgevingen bestaan uit verschillende achtergrondlagen en variëren van steppegronden tot ijzige vlaktes, compleet met sneeuw- en windanimaties. Het enige tegenargument dat ik kan bedenken, is dat het wééral hetzelfde uiterlijk is. Een ietwat onrechtvaardig punt, aangezien een game als deze automatisch een brok van zijn charme zou verliezen bij een te grote grafische ingreep.
Gezien Patapon voor een groot deel een ritme-game is, wordt er natuurlijk enig niveau van auditieve prestatie verwacht. De titel bevat verschillende gebieden die elk hun eigen muziek hebben. De nummers spelen gewoon door op de achtergrond en worden meer gelaagd naarmate je de commando's non-stop aaneen kunt blijven rijgen. Alle aanwezigheid van vocalen is trouwens volledig afkomstig van deze commando's, wat het lyrische aspect beperkt tot een Pata, een Pon, een Chaka en een Don. Hé, het is nog steeds beter dan de teksten van Rebecca Blacks "Friday".
Meestal heb ik geen probleem om de muziek van een game te bespreken, maar hier kan ik het genre echt niet thuis wijzen - buiten het feit dat het zeer ritmisch is en tjokvol absurde geluidjes zit. Over de volledige lijn van de game lijkt de muziek wel een tikkeltje zwaarder dan in de vorige delen. Ofwel is dit gewoon een illusie opgewekt door het CG-introfilmpje van de game met een loeiende rockgitaar op de achtergrond. Verder heb ik ook gemerkt dat de muziek enorm opzwepend werkt voor de speler zelf, maar tegelijk verschrikkelijk op de zenuwen kan werken van passieve bijstaanders. Best je hoofdtelefoon opzetten dus...
Ten slotte is er nog de multiplayer, waarvoor je terecht kunt in de Heldenpoort en Strijdpoort binnen de barakken. Je kunt zowel ad-hoc als online een team vormen van maximum vier Superhero Patapons. Hier kun je klassieke missies en gevechten aangaan in dezelfde trend als de solo-ervaring. Een leuke extra is de optie om wapens uit te wisselen of gewoon te chatten. Je kan ook op zoek gaan naar een specifieke speler door zijn PSN ID in te geven en als host kun je het level specificeren van de spelers die je zoekt.
Patapon 3 is een enorm genietbare game en een volwaardig sluitstuk in de trilogie. De muziek en grafische stijl voelen zeer vertrouwd aan en ook de kern van de gameplay bouwt nog steeds verder op het originele concept. Dit neemt echter niet weg dat de herziene RPG-injectie een geslaagde keuze is en dat het eindresultaat nog even verslavend is als altijd. De grafische stijl en bizarre muziek is al altijd een kwestie van persoonlijke smaak geweest, maar als deze geen barrière vormen, dan valt de game verrassend weinig te verwijten. Het is een mooi sluitstuk voor een reeks die net op tijd stopt vooraleer het naar zure uitmelkerij begint te ruiken. Enneuh... Dat headbangen? Dat helpt echt wel om het ritme beter vast te houden.