Phoenix Wright: Ace Attorney Trilogy review - Aas boven aas
Phoe-niks nieuws onder de zon.
De Ace Attorney Trilogy review van Carl sleept de eerste drie Phoenix Wright games de rechtszaal in om te zien of ze buigen onder de druk. Nee hoor, zelfs na al die jaren houdt deze getuigenis stand, al heb je de feiten al eerder gehoord.
De Ace Attorney-games zijn sinds de release van de eerste game in 2001 op allerhande platformen verschenen. Zelfs het witte doek heeft ondertussen een adaptatie van de avonturen van Phoenix Wright gekregen. Toch mochten PlayStation en Xbox tot nu toe niet de rechtszaal binnen schuifelen. De Ace Attorney Trilogy brengt daar nu verandering in en bundelt de eerste drie games in de immer populaire reeks. De graphics werden nog maar eens verder opgepoetst, maar inhoudelijk is er niks gewijzigd. Langs de ene kant biedt deze Trilogy daardoor zo goed als geen meerwaarde tegenover eerdere versies, maar zelfs twintig jaar na het debuut van Phoenix Wright blijven de cases die je oplost fantastisch.
Het schrijfwerk van bedenker Shu Takumi is namelijk van ontzettend hoge kwaliteit. Als jonge advocaat neem je meteen de verweerders van enkele pittige moordzaken onder je hoede, waarbij je koortsachtig zoekt naar een manier om hen vrijgesproken te krijgen in een schijnbaar hopeloze situatie. Toch zijn de Ace Attorney-games allesbehalve doodserieus. Ondanks de lugubere moordzaken huppelt het script van alle drie games namelijk moeiteloos tussen moord, excentrieke personages, bizarre Japanse humor en melodrama. Doordat de dialogen zo vlot geschreven zijn en constant de perfecte balans vinden tussen humor en drama, vliegen de uren voorbij terwijl je als Phoenix cases oplost.
De hoge kwaliteit van het schrijven gaat in de Phoenix Wright-games steeds gepaard met cases die je keer op keer verrassen door hoe nauwgezet ze opgebouwd zijn. De ogenschijnlijk perfecte misdaad heeft altijd wel een tekortkoming, die je enkel kunt oplossen door getuigen aan een streng vragenvuur te onderwerpen. Een goede kennis van de feiten is essentieel, want alleen zo kun je contradicties in hun relaas opsporen en via bewijsstukken weerleggen. Die bewijsstukken verzamel je dan weer door op eigen houtje sporenonderzoek te verrichten op verschillende locaties. Zelfs twintig jaar later blijft de combinatie van point-and-click en bewijsstukken aanvoeren in de rechtbank een heerlijke formule.
De verhalen en gameplay van de drie games blijven dus ongewijzigd. Enkel de graphics van de games zijn zeer licht opgepoetst. De pixels van weleer hebben nu immers plaats geruimd voor een cleane, getekende stijl met dikke zwarte randen. Het ziet er net dat beetje moderner en gelikter uit, zonder de oorspronkelijke artistieke visie van de games te verliezen. Alle personages zijn nog steeds heerlijk over-the-top en ook de excentrieke oorwurm van een soundtrack is ongewijzigd.
Enkel op grafisch vlak brengt deze Trilogy dus aanpassingen aan die enigszins de moeite zijn om te bespreken. Bonus content - al was het zelfs maar concept art - schittert in afwezigheid. Toch vormt dat geen groot struikelblok, want de oorspronkelijke trilogie heeft wat betreft schrijfwerk en puzzels moeiteloos de tand des tijds doorstaan. Daardoor is dit het ideale instapmoment voor iedereen die graag virtueel de advocaat wil uithangen. Voorts heeft de verweerder geen opmerkingen, edelachtbare.
Voor de Phoenix Wright: Ace Attorney review speelde Carl op de PlayStation 4.