Plants vs. Zombies: Garden Warfare 2 review - Zombies en zonnebloemen
Zombies en zonnebloemen.
Honden en katten. Communisme en kapitalisme. Donald Trumps haartooi en windvlagen. In dat lijstje van eeuwige vijanden kunnen we sinds kort ook planten en zombies vermelden. Ontwikkelaar PopCap Games leverde in 2014 met de eerste Garden Warfare een sterke competitieve multiplayer-shooter af, maar beklaagde zich het gebrek aan singleplayermodi. Voor Plants vs. Zombies: Garden Warfare 2 stelt de studio zich als prioriteit dat je ook rustig van de losgeslagen wereld moet kunnen genieten, en dat nieuwe spelers op een zachtaardige manier naar de harde wereld van de competitieve multiplayer worden geloodst.
Zodra je de game opstart, wordt het al duidelijk dat de studio die missie serieus neemt. Er is geen hoofdmenu, maar wel een singleplayerereld genaamd Backyard Battleground die als hub dient en van waaruit je alle modi opstart. Zelfs de multiplayerzijde van de game is enkel toegankelijk door in deze wereld naar een bepaald portaal te stappen. De kans dat je daarbij onderweg door één van de talloze icoontjes wordt afgeleid, is enorm groot. Op die manier wordt zelfs de meest geharde multiplayerveteraan verleid om snel even in de kleine open wereld van Zomburbia rond te snoepen.
Die verkenningstochten zijn het zeker waard. De charme van Plants vs. Zombies staat sowieso buiten kijf dankzij het charmante design van de personages, maar de humor van de reeks komt al helemaal tot zijn recht door op je gemak rond te wandelen. Op de achterkant van Crazy Daves camper kun je een felgele sticker 'I <3 Taco's' vinden. In het midden van de map is er een verborgen schietterrein (target range) waar je kabouters overhoop knalt. En bij het overzicht van je personages kun je na lang genoeg spelen een collectie schattige bobbleheads vinden.
De singleplayerkant is echter niet enkel rozengeur en maneschijn. Want hoewel PopCap Games een dappere poging doet om humoristische missies aan te bieden, kan de constante lawine aan grappen niet verbergen dat de meeste opdrachten uiteindelijk op fetch quests neerkomen. Je doet zelden iets anders dan "schakel deze vijand uit" of "haal object x". Algauw steekt monotonie de kop op. Ook het wisselen tussen de planten- of zombiekant haalt weinig uit. De quests volgen in beide kampen hetzelfde stramien.
Bovendien ligt er een dieper probleem aan de basis van de singleplayermodus. PopCap wil naast een relaxte vibe namelijk ook dat dit voor nieuwe spelers een introductie tot de multiplayer vormt. Maar uiteindelijk is de singleplayer daarvoor geen goede tool, omdat deze doelstellingen haaks op elkaar staan. Het gezapige tempo van de singleplayer is amper te vergelijken met de bliksemsnelle multiplayer. En zelfs al barst de actie los, dan nog vormen de horden generisch AI-kanonnenvlees geen goede voorbereiding op spelers van vlees en bloed die unieke skills per personage kunnen gebruiken.
De multiplayer vormt nog steeds de hoofdmoot van de game. En hoewel de singleplayer uiteindelijk geen perfecte voorbereiding vormt, wil dat niet zeggen dat Garden Warfare 2 ontoegankelijk is voor nieuwe spelers. Elk personage heeft weliswaar een unieke speelstijl en het duurt een tijdje voor je een klasse op een écht efficiënte manier kunt aanwenden. Doordat er echter telkens slechts drie speciale skills zijn, begrijp je al snel de sterktes en zwaktes. Zo is de kleine levensbalk van de Imps aan de zombiekant een compensatie voor de Mech die ze na een tijdje op het slagveld kunnen oproepen. Je beseft al snel dat snelheid hun grootste troef is, terwijl je geduldig wacht om in de Mech te kruipen. Dat de singleplayer je niet alle fijne kneepjes van het vak leert, maakt in de praktijk dus weinig uit. Door genoeg te spelen, begrijp je uiteindelijk de nuances.
Daarbij is elk personage diepgaand uitgewerkt, met unieke skills en aparte animaties. De zonnebloemen huppelen heen en weer en schieten af en toe sterke zonnestralen af. Captain Deadbeard strompelt rond met zijn houten been en lanceert op gezette tijdstippen zijn papegaai. En Super Brainz schuimt trots met de borst vooruit de arena's af terwijl zijn manier van aanvallen met een druk op de zoomknop verandert. Het ruime aanbod aan speelstijlen betekent dat je uit tactische overwegingen dus steeds naar een andere, evenwaardige categorie kunt switchen.
De planten- en zombiezijdes zijn daarbij ook niet perfect symmetrisch. Hoewel de typische rollen zoals healer en tank wel hun opwachting maken, verschillen ze aan beide kanten vaak qua extra aanvallen. Het zorgt ervoor dat Garden Warfare 2 nog een extra laag diepgang heeft, zonder dat dat ten koste van de toegankelijkheid gaat. Want elke klasse blijft door de eenvoudige basics benaderbaar.
Het laatste stuk van de puzzel is de enorme hoeveelheid content die de game aanbiedt. Naast een hele hoop singleplayermissies kun je met de klassieke Garden Ops aan de slag. Of de vlag in het midden van de map hijsen om een eindeloze hoeveelheid vijanden te trotseren en mooie beloningen te rapen. Of coöperatief in splitscreen spelen. Er is altijd wel iets te doen en daarbij valt op dat elke modus verzorgd is uitgewerkt. Zeker de stabiele framerate in de splitscreen-modus is bewonderenswaardig.
De singleplayer kan met zijn monotone verhaalmissies nog wat zon en water gebruiken om te volgroeien. Dat doet echter niet af aan het feit dat Garden Warfare 2 een complexe maar tegelijk toegankelijke competitieve shooter is, met een ruime selectie aan grondig uitgewerkte personages. De geweldige humor en vele mogelijkheden in de Backyard Battleground vormen de kers op de taart.
Plants vs. Zombies: Garden Warfare 2 is nu verkrijgbaar voor de pc, PlayStation 4 en Xbox One.